‘’Οι ανακαλύψεις μου ευαγγελίζονται έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα θα είναι ενωμένη, οι πόλεμοι θα είναι αδύνατοι και όπου θα βασιλεύει η ειρήνη. Λέτε ότι αγαπάτε τους ανθρώπους. Εγώ δεν τους αγαπώ. Εκείνο που εγώ αγαπώ είναι η ανθρωπότητα.’’
Αυτά ήταν τα λόγια ενός μεγάλου επιστήμονα, εφευρέτη, ανθρωπιστή, εκκεντρικού φιλοσόφου και οραματιστή. Πρόκειται για τον Σέρβο Νικόλαο Τέσλα, ο οποίος γεννήθηκε το 1856 στο Smiljan της σημερινής Κροατίας. Όλη του την ζωή την πέρασε πειραματιζόμενος σε διάφορες εφευρέσεις, μεταξύ αυτών ασχολήθηκε με τα ραδιοκύματα, το πολυφασικό και το εναλλασσόμενο ρεύμα. Με τις εφευρέσεις του βοήθησε στον εξηλεκτρισμό της ανθρωπότητας. Το 1912 πήρε το Νόμπελ Φυσικής μαζί με τον Τόμας Έντισον .Πέθανε το 1943 φτωχός και ξεχασμένος σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης.
Ο Τόμας Έντισον γεννήθηκε στο Οχάιο το 1848 και πέθανε στο Νιου Τζέρσεϋ το 1931. Από παιδί πειραματιζόταν πάνω στην χημεία και τον ηλεκτρισμό. Δούλευε ως πωλητής εφημερίδων και μπισκότων πάνω στα τρένα όπου και έμενε σ ’ένα βαγόνι , ενώ παράλληλα πειραματιζόταν σχετικά με την ενσύρματη μετάδοση, τον φωνόγραφο και τον φωτιστικό ηλεκτρικό λαμπτήρα. Την Πρωτοχρονιά του 1879 κατάφερε να ανάψει 50 λαμπτήρες που έπαιρναν ρεύμα από μια γεννήτρια. Στα 67 του χρόνια, ενώ δούλευε στο εργαστήριό του ξέσπασε πυρκαγιά που κατέκαψε όλα του τα πανάκριβα μηχανήματα, μαζί με τους κόπους μιας ζωής. Περπατώντας πάνω στα αποκαΐδια τον άκουσαν να λέει:’’ Υπάρχουν οφέλη ακόμη και στη συμφορά. Όλα τα λάθη κατακάηκαν. Δόξα το θεό, μπορούμε να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή’’.
‘’Το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, διότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε και με γκαζόλαμπες, γυρίζοντας στα χωριά μας’’ .Αυτά ήταν τα λόγια ενός σκοταδιστή της εποχής μας, ο οποίος θέλει να στείλει τους ανθρώπους σε παλαιότερους αιώνες, τότε που η ανθρωπότητα ζούσε στο σκοτάδι, πριν οι ανθρωπιστές εφευρέτες ανακαλύψουν το ρεύμα που έφερε το πολυπόθητο φως στους ανθρώπους. Το όνομα του νοσταλγού της εποχής των τρωγλοδυτών και των ανθρώπων του Νεάντερνταλ είναι Ταμήλ αζάς. (την περίοδο της Τουρκοκρατίας αζάδες λέγονταν οι σύμβουλοι του Μουχτάρ, δηλαδή του προέδρου)
Στην εποχή μας δυστυχώς, τον Ταμήλ αζά τον ψηφίζουν τα ζαβά, έτσι μας κυβερνούν μουχτάρηδες, γκιουλέκες, ταμήλ και ταχήρ, γκεγκέρ, κεδίκ, καραμάν, καρανταγί, σαμάρ και λοιποί τούρκογλοι.
Μια και λέμε για ζαβά, θα σας πω και για ένα άλλο ζαβό και αλλοπαρμένο ( όχι δεν εννοώ αυτό το ζαβό, που πήγε αμέσως ο νους σας). Αυτό το ζαβό δεν είχε σαν χόμπι την π(ω)λητική και τις διακοπές, αλλά την παρθενία και την ποίηση. Πρόκειται για τον ήρωα του βιβλίου ‘’Ο βλακοχορτοφάγος’’ ονόματι Εμπενέζερ Κουκ, που έγραψε ο γνωστός βραβευμένος συγγραφέας Τζων Μπαρθ.
Ο Τζων Μπαρθ γεννήθηκε στο Μαίρυλαντ το 1930 και θεωρείται πρωτεργάτης του μεταμοντερνισμού και του πανεπιστημιακού μυθιστορήματος. Ο ‘’Βλακοχορτοφάγος’’ του είναι ένα σαρκαστικό, παραληρηματικό, μανιακό, τολμηρό, αλληγορικό και ερωτικό, μυστηριώδες και σοφό μυθιστόρημα εποχής, όπου περιγράφει την ιστορία της καταγωγής της αμερικανικής κοινωνίας.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Επαρχία-μετέπειτα Πολιτεία- του Μαίρυλαντ, στα τέλη του 17ου αιώνα, την εποχή της αποίκησης της Αμερικής από τους Άγγλους, τους Ολλανδούς και λοιπούς Ευρωπαίους τυχοδιώκτες. Ήρωας είναι ο Εμπενέζερ Κούκ, ο οποίος έχει εμμονή να κρατήσει την παρθενία του , έχοντας αυτοπροσδιοριστεί σαν ποιητής , με τον βαρύγδουπο τίτλο του ‘’Δαφνοστεφούς ποιητή του Μαίρυλαντ’’, αφελής καθώς είναι, μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες που μέσα στην δραματικότητά τους, προκαλούν την θυμηδία του αναγνώστη.
(Καλό είναι ο αναγνώστης να μην κοιτάξει τον καθρέπτη, γιατί μπορεί να μελαγχολήσει)
Γύρω από τον αγνό, ευκολόπιστο ποιητή, μαζεύονται σαν τα όρνια οι εκμεταλλευτές και διαφθορείς και ο αμαθής , με εμμονή στην δικαιοσύνη ‘’Δαφνοστεφής’’ μας , πέφτει εύκολα θύμα τους. Το απέραντο κτήμα, μαζί με το αρχοντικό του που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του, το χάνει στην στιγμή από μια παρωδία δίκης, όπου οι δικαστές απονείμουν το δίκιο ανάλογα με το τίμημα που πληρώνουν οι κατηγορούμενοι. ( Ευτυχώς που στην πραγματική μας ζωή, δεν έχουμε τέτοια περιστατικά.)
Οι άρπαγες του κτήματος και του αρχοντικού το μετατρέπουν ευθύς σε πουτ@ν@ριό και στέκι χρήσης οπίου. Στις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν ένα σωρό γυναίκες που πέφτουν θύματα βιασμού ή εκπορνεύονται με ή χωρίς την θέλησή τους .(Μην σιγοψιθυρίζετε ονόματα κυριών που παίζουν ρόλο στα πράγματα της νυφ ..πολιτικής μας παστάδας εεε…κονίστρας ήθελα να πω). Οι γυναίκες της ιστορίας μας δεν είχαν καμιά πολιτική φιλοδοξία, αλλά ότι έκαναν το έκαναν μόνο και μόνο για την επιβίωσή τους.
Όσο για το όπιο, το έφερναν με τα μπάρκα τους οι καπεταναίοι και οι εκμεταλλευτές των γυναικών εθίζοντάς τες σε αυτό τις καθιστούσαν έρμαια στα χέρια τους. (Καμία σχέση με την εποχή μας όπου όλα εμπλέκονται γλυκά και παστρικά, εκτός λίγων ατυχιών όπου ξεπέφτουν κάνα δυό αδέσποτοι τόνοι, και που κανείς δεν γνωρίζει πως βρέθηκαν σε πλοία και αποθήκες).
Στην ευρύτερη περιοχή του Μαίρυλαντ, που σημειωτέον πήρε το όνομά της από την βασίλισσα Εριέττα Μαίρη της Αγγλίας, οι άποικοι καλλιεργούσαν το λεγόμενο τότε, βλακόχορτο. Αυτό που αργότερα ονομάστηκε Tabaco, δηλαδή ο γνωστός μας καπνός των τσιγάρων. Στο απέραντο κτήμα του ποιητή Κουκ, ομοίως υπήρχαν φυτείες με βλακόχορτο. Το όνομα του φυτού παραπέμπει στην πίστη του κόσμου εκείνης της εποχής, ότι φέρνει την αποβλάκωση. Πολύ αργότερα δυστυχώς οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο καπνός προκαλεί καρκίνο των πνευμόνων.
Από την ιστορία δεν λείπουν και οι τυχοδιώκτες που αλλάζουν εύκολα ονόματα και εμφάνιση , ενώ με την ίδια άνεση προσφέρουν την υποστήριξή τους πότε στον ένα και πότε στον άλλο κυβερνήτη της Επαρχίας του Μαίρυλαντ, προκαλώντας σύγχυση στον ανιδιοτελή Δαφνοστεφή μας. (Τι σύμπτωση! Την ίδια ακριβώς σύγχυση παθαίνουμε και μεις από τους δικούς μας τυχοδιώκτες).
Εκτός από την απώλεια της περιουσίας του, ο ποιητής πέφτει θύμα στα χέρια πειρατών που τότε λυμαίνονταν τις θάλασσες, με αποτέλεσμα να χάσει με αφύσικο επώδυνο τρόπο την αγνότητά του και να κινδυνέψει και ή ίδια του η ζωή, όταν οι πειρατές τον πετούν στα παγωμένα νερά. Εκτός όμως από αυτό μπλέκεται και στις θρησκευτικές διαμάχες καθολικών, πουριτανών, Ιακωβίνων ,παπικών και ειδωλολατρών Ινδιάνων, αν και ο ίδιος απέχει από τέτοιους φανατισμούς( Οι ευαίσθητοι περί των θρησκευτικών διενέξεων μην μου την πουν πάλι, καθότι εγώ δεν ευθύνομαι για τις θρησκευτικές διαμάχες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος).
Ενώ οι άποικοι τελούν υπό πλήρη αφασία καλλιεργώντας το βλακόχορτό τους, μεθοκοπώντας και διασκεδάζοντας στο πουτ@ν@ριό που ήταν το πρώην σπίτι του αφελούς ποιητή, στις παρυφές της πόλης, μέσα στους βαλτότοπους, στους κόλπους και στις όχθες των ποταμών, καραδοκούσαν οι άγριοι. Οι άγριοι ήταν οι γηγενείς Ινδιάνοι που είχαν παραγκωνίσει οι λευκοί, οι οποίοι, μαζί με τους φυγάδες μαύρους σκλάβους, που είχαν φέρει οι άποικοι από την Αφρική, προετοιμάζονταν και εξοπλίζονταν για να προβούν σε σφαγές των λευκών. (Μην ανησυχείτε. Ούτε που θα το καταλάβετε)
Διαβάζοντας λοιπόν και μεις θα καταλάβουμε πολλά. Παραλληλίζοντας μάλιστα κάποιες καταστάσεις, θα δούμε ότι η ιστορία είναι κυκλική, επαναλαμβάνεται, και τα βιβλία φωτίζουν τις σκοτεινές πλευρές της.
Αυτό το καλοκαίρι ας εκμεταλλευτούμε ότι έχουμε ακόμη φως και βλέπουμε, χάρη στον Τέσλα και τον Έντισον , και ας διαβάσουμε. Το διάβασμα οξύνει το νου. Ίσως έτσι κάποια στιγμή αποτινάξουμε τους σκοταδιστές ταμηλιέρηδες που έχουν κατσικωθεί στην καμπούρα μας.
Σαν λαός και χάρη στους ένδοξους προγόνους μας, έχουμε και μεις αυτοπροσδιοριστεί ‘’Δαφνοστεφείς’’ .Με τις απανωτές όμως πολιτικές επιλογές μας δείχνουμε την εικόνα ‘’βλητοστεφών’’ και μνημονιοπαρμένων. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την εικόνα.
Τελειώνω, απευθύνοντας μια αφελή ρητορική ερώτηση: ‘’Κάποια στιγμή που μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού βρεθεί εκτός του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρικού ρεύματος, σημαίνει ότι δεν θα έχει διαδίκτυο. Χωρίς διαδίκτυο πως στο καλό θα μπαίνει στο TAXIS-όταν δεν είναι πεσμένο-, για να διεκπεραιώνει τις φορολογικές του υποχρεώσεις;
Πως θα πληρώνει τα χαράτσια, τα τέλη κυκλοφορίας την αλληλεγγύη και το επιτήδευμα;
Χωρίς ρεύμα δεν θα έχουμε και τηλεόραση. Χωρίς τηλεόραση, που είναι το βλακόχορτο της εποχής μας, πως θα πέφτουμε θύματα της προπαγάνδας;
Στο βιβλίο αναφέρονται οι παραγκωνισμένοι Ινδιάνοι Αχαγκρουούμπιοι, οι οποίοι ζούσαν στους βαλτότοπους, στις παρυφές της πολιτείας, και οι οποίοι έτρεφαν μίσος για τους Ευρωπαίους αποίκους, που τους είχαν αρπάξει την γη τους, με αντίτιμο δυό ινδιάνικα βέλη τον χρόνο.
Όταν έπεφταν στα χέρια των άγριων Ινδιάνων οι λευκοί άποικοι, εκείνοι τους έδεναν σε ένα παλούκι, τους έκοβαν τα μέλη, τους ευνούχιζαν δηλαδή, κι έπειτα άναβαν φωτιές και τους έκαιγαν. Η φωτιά τελικά είναι το μόνο μέσο φωτισμού και θέρμανσης των παραγκωνισμένων και των αδικημένων.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.
