Το βίντεο σήμερα είναι απόσπασμα απ’ την ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο”, με τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του Υπουργού Μαυρογιαλούρου. Η ταινία γυρίστηκε το 1965, τότε που ο βασιλιάς ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις κατά το δοκούν και βουλευτές άλλαζαν κόμματα σε μια νύχτα, μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό κλίμα, που κατέληξε να το “σώζουν” οι συνταγματάρχες. Στο απόσπασμα που βλέπουμε, ο Υπουργός, που τελικά είχε φιλότιμο, έχει συλλάβει τον βοηθό του Γκρούεζα να “κλέπτει οπώρας” και τον ρωτάει: “Και τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα; Πώς τα βολεύεις; Πώς έχτισες το σπίτι που έχτισες, πώς έκανες τα λεφτά που έκανες;”, για να πάρει την απόλυτα φυσιολογική απάντηση “Έλα Παναγία μου! Μα είμαι του κόμματος κύριε Υπουργέ!”.
Μισό αιώνα μετά, δυστυχώς τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Κι ας περάσαμε μια επταετία στο “γύψο”, κι ας αποκαταστήσαμε τη δημοκρατία, κι ας ψηφίσαμε την Αλλαγή, κι ας ψηφίσαμε την Απαλλαγή και την κάθαρση, κι ας ψηφίσαμε τον εκσυγχρονισμό, κι ας ψηφίσαμε την επανίδρυση, πάλι μια απ’ τα ίδια καταλήξαμε να έχουμε, ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, όπως το 1965. Μέχρι και το Συγκρότημα εξακολουθεί να είναι το ίδιο και να παίζει τον ίδιο ρόλο!
Μπορούμε να αλλάξουμε; Ναι! είναι η απάντηση! Yes, we can!, που έλεγε κι ο Ομπάμα, για να το καταλάβουν κι όσες ήθελαν να …
κάνουν τα αγγλικά 2η επίσημη γλώσσα της χώρας. Αλλά χρειάζεται βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα, για να πάψουν να υπάρχουν οι “Γκρούεζες”.
Στον ΟΟΣΑ θεωρούν ότι ο δημόσιος τομέας πρέπει να συγκεντρώνει τα καλύτερα στελέχη, τα καλύτερα ταλέντα, για να “τρέχουν” τον κρατικό μηχανισμό. Προφανώς στον ΟΟΣΑ δεν έχουν ακούσει ποτέ για “Γκρούεζες” και ίσως κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για την Ελληνική “πατέντα”. Θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει ευελιξία στην πολιτική προσλήψεων στελεχών, βασισμένη στα προσόντα και τις ικανότητες των υποψηφίων, εστιάζοντας στη διαφοροποίηση των ικανοτήτων. Η πολιτική προσλήψεων πρέπει να είναι δίκαιη, διαφανής και ευέλικτη, για να προσελκύσει στελέχη με προσόντα, με διαφορετικά γνωστικά υπόβαθρα, εμπειρίες και οπτικές. Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι αυτό είναι το σύστημα Οpengov, του μεγάλου μεταρρυθμιστή (“ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”) που μας βούλιαξε κι έβαλε τη χώρα στα μνημόνια. Σημειώνουμε απλά ότι στο τέλος 2009/αρχές 2010, ακόμα δεν είχε αρχίσει καλά-καλά το Οpengov, για θέση μέλους ΔΣ οργανισμού στους Τομείς Ενέργειας & Περιβάλλοντος επελέγη τελικά απόφοιτος μέσης εκπαίδευσης! Φυσικά, επειδή ήταν “του κόμματος”. Όπως ο Γκρούεζας. Και το 2014 φυσικά είναι ακόμα εκεί.
Κατά τον ΟΟΣΑ η πολιτική προσλήψεων στελεχών της κρατικής μηχανής ακολουθεί, περισσότερο ή λιγότερο σε κάθε χώρα, δυο βασικά συστήματα, το Position based, που προσελκύει στελέχη από την “αγορά” και το Career based, που εξελίσσει στελέχη καριέρας μέσα στο δημόσιο τομέα. Στο σύστημα καριέρας (Career) τα στελέχη επιλέγονται από νωρίς και εκπαιδεύονται κατάλληλα. Στο σύστημα επιλογής ανάλογα με τη θέση (Position), μια κενή θέση προκηρύσσεται και είναι ανοιχτή σε υποψηφιότητες τόσο από το δημόσιο όσο κι απ’ τον ιδιωτικό τομέα.
Παρουσιάζουμε λοιπόν σήμερα το διάγραμμα απ’ την περίφημη “εργαλειοθήκη” του ΟΟΣΑ, που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο στελεχώνεται η κεντρική κυβέρνηση στις διάφορες χώρες το 2012. Η οριζόντια κόκκινη γραμμή στη μέση δείχνει το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στα δυο συστήματα Position based (προς τα πάνω) και Career based (προς τη βάση του διαγράμματος). Όπως βλέπουμε, η Ελλάδα αποτελεί μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση στο διάγραμμα, πολύ βαθιά μέσα στο σύστημα καριέρας. Οι Γκρούεζες που λέγαμε … Ή και οι συνέπειες της δολοφονίας του Καποδίστρια, του Εθνικού Διχασμού, του Εμφύλιου, των γαλάζιων και πράσινων καφενείων.
Δυστυχώς στο διάγραμμα δεν φαίνονται τα έτερα βαλκανικά κράτη-μέλη της ΕΕ, Βουλγαρία και Ρουμανία, για να δούμε πώς συγκρίνεται η Ελλάδα μ’ αυτές. Μπορεί από το 1981 να “ανήκομεν εις την Δύσιν”, αλλά χάρη στο πολιτικό μας σύστημα “ανήκομεν” μάλλον περισσότερο σε διεφθαρμένα Βαλκάνια ή σε τριτοκοσμικές μπανανίες.
Στην αριστερή πλευρά του διαγράμματος βλέπουμε χώρες που είναι ψηλά στη λίστα των χωρών με τη λιγότερη διαφθορά. Φυσικά δεν αρκεί μόνο ο τρόπος επιλογής των στελεχών της κεντρικής κυβέρνησης, χρειάζεται να υπάρχουν και να λειτουργούν οι κατάλληλοι θεσμοί και η δικαιοσύνη.
Πόσοι εξακολουθούν άραγε σήμερα να θεωρούν ότι η χώρα είναι Κράτος Δικαίου; Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε μια νέα μέτρηση γι’ αυτό απ’ το Ευρωβαρόμετρο. Στην έρευνα πάντως Europeans in 2014, του περασμένου Μαρτίου, οι Έλληνες απάντησαν σε ποσοστό 90% ότι ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ τη Βουλή και την Κυβέρνηση. Όχι, μην μπερδεύεστε, δεν γυρίσαμε σε εποχές στημένων δημοψηφισμάτων, ούτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαπιστώνει οποιαδήποτε δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη λαϊκή βούληση.
Είδατε ή ακούσατε να συζητάει κανείς για την πολύ βασική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη η χώρα, στον τρόπο στελέχωσης της κεντρικής κυβέρνησης; Το Βέλγιο είχε μείνει πριν δυο χρόνια χωρίς κεντρική κυβέρνηση για πάνω από ένα χρόνο και η χώρα πορευόταν με τις τοπικές κυβερνήσεις Φλάνδρας & Βαλωνίας. Φαντάζεστε την Ελλάδα να πορεύεται επί ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση, μόνο με τους αποκεντρωμένους Περιφερειάρχες; Ποιος θα έβγαζε τότε τις αναρίθμητες ΠΟΛ, που έχουν διαλύσει τη χώρα; Ίσως βέβαια σταματούσε τότε το κράτος να παρεμβαίνει τόσο πολύ στη ζωή μας, να παίρναμε μια ανάσα.
Η αμαρτωλή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, των δυο κομμάτων που χρεοκόπησαν τη χώρα σε καιρό ειρήνης, δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα, ενδιαφέρεται μόνο για τη διαιώνιση της διατήρησης του βαθιά σάπιου κομματικού κράτους τους. Οι περίφημες “μεταρρυθμίσεις”, βασισμένες δήθεν στην “εργαλειοθήκη” του ΟΟΣΑ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κοροϊδία, ένα προπέτασμα καπνού, για να κρύψει την τεράστια αναδιανομή πλούτου που συντελείται προς όφελος της ολιγαρχίας.
Τα λινκς τεκμηρίωσης βρίσκονται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/07/blog-post_4.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!