Έχουμε το ηθικό δικαίωμα να κάνουμε μονομερώς κούρεμα του χρέους.

Το κούρεμα του χρέους (ακόμα και μονομερώς) είναι η μόνη λύση η οποία θα καταστήσει το χρέος βιώσιμο και θα δώσει την ανάσα που χρειάζεται ο λαός για ανάπτυξη. Προκειμένου όμως να αποκρουστεί αυτή η λογικότατη πρόταση που αποτελεί, κατά κοινή παραδοχή, τη μοναδική πλέον λύση που μας απέμεινε (την οποία εξάλλου συστήνει και το ΔΝΤ), η προπαγάνδα του συστήματος έχει εστιάσει στο επιχείρημα ότι αυτό τώρα δεν γίνεται, γιατί τώρα πλέον δεν χρωστάμε σε ιδιώτες (τράπεζες) αλλά στα κράτη, δηλαδή στους ευρωπαϊκούς λαούς και δεν μπορούμε να κάνουμε μονομερώς κούρεμα του χρέους. Αυτό, μας λένε, θα μπορούσε να γίνει το 2010, όμως τώρα δεν γίνεται.
Η προπαγάνδα αυτή όμως, αποκρύπτει ότι αν γινόταν το 2010 ξαφνικά κούρεμα, θα κατέρρεαν οι ξένες τράπεζες (και φυσικά οι Γερμανικές και Γαλλικές) και τότε, προκειμένου να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, οι ευρωπαϊκοί λαοί θα έπρεπε να τις στηρίξουν με πολλαπλά χρήματα. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη το ξαφνικό που θα συνέβαινε, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα είχαμε διάλυση της Ευρωζώνης, για να μην πάμε ακόμα και σε περιπτώσεις πτώχευσης κρατών. Καλώς ή κακώς, αυτό δεν έγινε.
Τι έγινε λοιπόν; Εκείνο που έγινε, ήταν ότι αντί τότε να στηρίξουν οι ευρωπαϊκοί λαοί τους επιχειρηματίες τραπεζίτες τους και να αναλάβουν εκείνοι το επιχειρηματικό ρίσκο τους, αντίθετα στήριξε τους Ευρωπαίους τραπεζίτες ο ελληνικός λαός, (καλύπτοντας το επιχειρηματικό τους ρίσκο) και για να το επιτύχει αυτό δανείστηκε από τα ευρωπαϊκά κράτη. Δηλαδή, το κόλπο ήταν πως, αντί οι ευρωπαϊκοί λαοί να στηρίξουν άμεσα τις δικές τους τράπεζες και να υποστούν το αντίστοιχο κόστος, δάνεισαν την Ελλάδα για να τις στηρίξει αυτή. Οπότε και τις τράπεζές τους διέσωσαν και τώρα έχουν να λάβουν από την Ελλάδα τα δανεικά μαζί και με τοκογλυφικό κέρδος. Έξυπνο δεν είναι;
Στη συνέχεια έκαναν ένα πείραμα στην Ελλάδα, με τα προγράμματα λιτότητας, μήπως δηλαδή και μπορέσουμε μόνοι μας να τα βγάλουμε πέρα. Το πείραμα όμως αυτό απέτυχε. Ο ελληνικός λαός, παρότι με το PSI κατέστρεψε τον κοινωνικό του πλούτο, όλα τα κοινωνικά του δίκτυα, τις δικές του τράπεζες και τους μικροομολογιούχους, έφτασε στα όριά του και δεν αντέχει άλλο. Μακάρι το πείραμα να επιτύγχανε. Όμως δεν πέτυχε. Τι θα πρέπει λοιπόν να γίνει τώρα; Να καταστραφεί εντελώς ένας ευρωπαϊκός λαός ή να αναλάβουν οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί συντεταγμένα και με ηρεμία πλέον, τα επιχειρηματικά ρίσκα των τραπεζιτών τους; Τι είναι εδώ ηθικό και τι ανήθικο; Γιατί περί αυτού πρόκειται και αυτό ακριβώς δεν συζητά η προπαγάνδα του συστήματος, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην ΕΕ.
Αυτό δηλαδή που δεν έκαναν, κάτω μάλιστα από κατάσταση πανικού το 2010, οι ευρωπαϊκοί λαοί, θα πρέπει να το κάνουν τώρα. Αφού δεν υπάρχει ενιαίο τραπεζικό σύστημα στην Ευρωζώνη και έτσι το κάθε κράτος αναλαμβάνει το επιχειρηματικό ρίσκο των τραπεζιτών του, τότε και οι υπόλοιποι λαοί θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες για τις δικές τους τράπεζες και όχι να τις φορτώσουν όλες σε έναν λαό. Αν δεν το κάνουν, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Έχουμε όλο το ηθικό δίκαιο με το μέρος μας.
Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά η προπαγάνδα θα αντιτείνει πως αν γίνει αυτό, τότε θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ.  Δεν πρόκειται να μας βγάλουν από το ευρώ, όταν οι λαοί αντιληφθούν τι έχει συμβεί και τι ηθική υποχρέωση έχουν. Αλλά και αν ακόμα εκδικητικά η Γερμανία (κυρίως) το επιδιώξει, τότε, από την επόμενη μέρα η ΕΕ δεν θα είναι πλέον η ίδια. Το πουλόβερ θα αρχίσει να ξηλώνεται με ταχύτητα. Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε διώξει από πάνω μας τα χρέη.
ΥΓ1. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα (Δεξιά και Αριστερά), το οποίο συμφώνησε όλα τα πιο πάνω, με τα μνημόνια και το PSI, έρχεται τώρα και αντί να ακούσει έστω το ΔΝΤ και να προχωρήσει σε κούρεμα του χρέους, αντίθετα θέλει να απλώσει όλο αυτό το χρέος σε μια διάρκεια 50 και πλέον ετών, προσθέτοντας στο μεταξύ νέα χρέη και θέτοντας το ελληνικό έθνος για πάντα υπόδουλο στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Με τα ίδια σκληρά μέτρα και χωρίς καμία προοπτική ανάπτυξης.
ΥΓ2. Μπορεί η Ελλάδα να είναι υπεύθυνη για τις ζημιές των ευρωπαϊκών τραπεζών, αλλά δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό με ένα κράτος. Ποτέ όμως ένα κράτος που χρεοκόπησε, δεν τέθηκε σε εξάρτηση από άλλα κράτη.
Πέτρος Χασάπης