Τα τελευταία χρόνια συχνά πυκνά ακούμε στα ερτζιανά αλλά και στους τηλεοπτικούς μας δέκτες κάποιες “υποτίθεται” νέες μουσικές δουλειές που βαφτίζονται “διασκευές” και βασίζονται πάνω σε παλαιότερα πολύ γνωστά αλλά και δημοτικά τραγούδια. Φρικτά ακούσματα όπου …
η μελωδία και ο ρυθμός κακοποιούνται βάναυσα και το μόνο που μπορεί να θυμίζει το κάθε τραγούδι είναι οι στίχοι του.
Προσωπικά όλους αυτούς που παρουσίαζαν τέτοιες δουλειές τους θεωρούσα ως ατάλαντους οι οποίοι μην έχοντας έμπνευση κατέφευγαν σε τέτοιες δημιουργίες προκειμένου να βγουν από την αφάνεια τους και να οικονομίσουν και κανένα Ευρώ.
Για αυτό έμεινα άναυδος όταν το περασμένο Σάββατο είδα στην εκπομπή του κ. Σπύρου Παπαδόπουλου τον πολύ γνωστό αξιόλογο τραγουδοποιό και συνθέτη κ. Νίκο Πορτοκάλογλου με την ορχήστρα του να “εκτελούν κυριολεκτικά” τραγούδια τα οποία αγαπήσαμε από τις φωνές των μεγάλων τραγουδιστών Καζαντζίδη, Διονυσίου κ.α. καθώς και αλλά γνωστά δημοτικά τραγούδια.
Σε αυτή την Σαββατιάτικη μουσική ιεροσυλία οι αυτοσχεδιασμοί του μπουζουκιού αλλά και του κλαρίνου πάνω στους πλούσιους ακουστικά λαϊκούς και βυζαντινούς δρόμους αντικαταστάθηκαν από τις λιτές πεντατονικές όπου οι ηλεκτρικές κιθάρες έκαναν μια ανούσια επίδειξη τεχνικής ενώ ρυθμικά το ζεϊμπέκικο αλλά και ο συρτός στα τρία έγιναν ένα δημιουργώντας μια ακουστική “σούπα” την οποία απέδιδαν ως χορό όρθιοι νεαροί και νεαρές με το γνωστό παλαμάκια και λίκνισμα.
Πραγματικά λυπήθηκα με όλο αυτό το οπτικοακουστικό θέαμα και θεωρώ ότι η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν η χειρότερη του Σπύρου και την όλη παρουσία του κ. Πορτοκάλογλου (τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ ως καλλιτέχνη) τουλάχιστον … ατυχή!
Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι καλλιτέχνες τέτοιου επιπέδου καλύτερα είναι να σιωπούν προσωρινά όταν η έμπνευση τους κάνει “διακοπές” και να μη συμμετέχουν προς χάριν των δισκογραφικών εταιρειών και των κερδών τους σε τέτοια ανοσιουργήματα τα οποία προσβάλλουν κατάφωρα την μνήμη μεγάλων καλλιτεχνών αλλά και την δική μας ακουστική αισθητική!
Υποσημείωση
Θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να αλλοιώνει κάποιος τραγούδια που αγαπήθηκαν και πέρασαν στο κόσμο όχι μόνο για τον στίχο, την μελωδία, και την ενορχήστρωση τους με συγκεκριμένα όργανα αλλά και για τον ρυθμό τους μια και πολλά από αυτά είχαν και βαθύτατο χορευτικό προσδιορισμό.
Για μένα αυτό μοιάζει σαν να βάφουμε ένα αρχαίο άγαλμα προκειμένου να το κάνουμε να πλησιάζει στην σημερινή μας οπτική αισθητική στην οποία όπως είναι γνωστό κυριαρχεί το χρώμα.
Με αυτό το τρόπο δηλ. την βίαιη προσαρμογή όλων των μορφών τέχνης στο σήμερα σε λίγα χρόνια θα πάψουν να υπάρχουν όλα τα στοιχεία που περιέχει η έννοια της παράδοσης με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμα και γενικά τις πολιτιστικές και ανθρώπινες μας αξίες.
