Απο την πολυσυζητημένη επίσκεψη του Αμερικανού Αντιπροέδρου Μπάΐντεν στην Κύπρο θα σταθώ σε μιά τοποθέτηση, υπό την μορφή διαπίστωσης όχι του κ. Μπάΐντεν αλλά του υπουργού Εξωτερικών Κασουλίδη, αναφορικά με το αμφιλεγόμενο ζήτημα των Βαρωσίων που έχει, κατ’εμέ, μείζονα σημασία.
Μετά το πέρας της επίσκεψης, ο κ. Κασουλίδης δήλωσε ότι τίποτα δεν προέκυψε ως προς το πολυφημολογούμενο “άνοιγμα”
των Βαρωσίων με πρωτοβουλία του Μπάΐντεν, διότι διά των απαιτήσεων τους οι Τούρκοι “ήθελαν να μας ταπεινώσουν με το να υπάρχει ειδική αναφορά [στην συμφωνία ] ότι αυτοί οι εμπειρογνώμονες [που θα εισέρχονταν στο Βαρώσι] θα ήταν από το εξωτερικό αλλά και Τουρκοκύπριοι με ρητή απάλειψη των Ελληνοκυπρίων”. “Εμείς”, συνέχισε, “δέν απαιτήσαμενα είναι είτε Ε/κ ή Τ/κ. Αλλά όχι σε μιά αμιγώς ελληνική περιοχή να μιλά [η συμφωνία ] για Τ/κ και να απαγορεύεται στους Ε/κ.” Ο κ. Κασουλίδης αναφέρθηκε και σε άλλα “απαράδεκτα” που έλαβαν χώρα και που δεν ήθελε να ονοματίσει πίσω απο τα οποία, υπογράμμισε , βρίσκονταν η Τουρκία.
Η παραδοχή αυτή του Κύπριου ΥΠΕΞ υποδηλώνει ξεκάθαρα ποιά είναι τόσο η τακτική όσο και η στρατηγική της Άγκυρας και πως αντιλαμβάνεται τόσο την εξελισσόμενη “διαδικασία” επίλυσης όσο και τη “μορφή” της τελικής λύσης. Αυτή είναι η ταπεινωτική απο μέρους μας αποδοχή της τουρκικής θεώρησης της ιστορίας και ως συνέπεια η αποδοχή εκ μέρους μας μιάς “μεγαλόψυχης” τουρκικής ειρήνης που ίσως να συμπεριλαμβάνεικαι μερικές γειτονιές στα Βαρώσια, εφόσον όμως γίνουν οι απαιτούμενοι τεμενάδες ώστε όλοι και ο έξω κόσμος, να γνωρίζουν με ποιανού την μεγαλοψυχία προέκυψε “ειρήνη” στη Κύπρο και ποιός, μέχρι το ευτυχές εκείνο γεγονός, έφερε ακεραία την ευθύνη για την έλλειψη ειρήνης στον τόπο.
Δεν γνωρίζω εάν την διαπίστωση αυτή του κ. Κασουλίδη συμμερίζεται και ο κ. Πρόεδρος και κατά πόσον και οι δυό θα προβληματισθούν σοβαρά για μιά αναθεώρηση της μέχρις τώρα πολιτικής τους, λαμβάνοντας υπόψη την επίσκεψη Μπάΐντεν και, μαζί, το ραγδαία διαφοροποιούμενο και υπέρ της Κύπρου, στρατηγικό περιβάλλον στη ευρύτερη περιοχή.
Κάποτε οι κυβερνήσεις στη Λευκωσία θα πρέπει επιτέλους να ξεφύγουν απο την πεπατημένη και απο τις πολιτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, να αφήσουν πίσω τα γνωστά και ανομολόγητα φοβικά τους σύνδρομα, όπως και τον μπαμπούλα της “διχοτόμησης”, και να διεκδικήσουν ρόλο παίκτη και διαμορφωτή του περιβάλλοντος στη Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά της Άγκυρας και όχι δια της πεπατημένης.
Αν και δεν τρέφω παρά ελάχιστη ελπίδα ότι θα υπάρξει οτιδήποτε το “ριζοσπαστικό” εκ μέρους της Λευκωσίας και ότι αντίθετα οδεύουμε από την μιά ταπείνωση στην άλλη μέχρι τη τελική και “περήφανη” πτώση, που θα είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας -γεγονός το οποίο θα σηματοδοτεί τη απόλυτη δικαίωση της τουρκικής θεώρησης- θέλω να προσθέσω και κάποια άλλα συναφή γεγονότα και καταστάσεις που ενίσχυουν την διαπίστωση-κλειδί του κ. Κασουλίδη. Και το κάνω για να γνωρίζει ο κόσμος τι συνεπάγεται μια “τουρκική ειρήνη” στον τόπο.
Πρίν μερικά χρόνια βρέθηκα στην Πόλη (Ισταμπούλ αλλά και Είσταμπούλ) συμμετέχοντας σε ένα επιστημονικό συνέδριο. Στο συνέδριο συμμετείχε και μια Ρωμιά καθηγήτρια, της οποίας οι ρίζες πάνε κάποιες εκατοντάδες χρόνια πίσω και με καταγωγή από τα Πριγκηπονήσια. Την χάσαμε μια μέρα και όταν επέστρεψε μας πληροφόρησε ότι είχε λήξει η ετήσια “άδεια παραμονής” της και ότι έλειψε για να την ανανεώσει. Και ότι για το το πράξει έπρεπε να πάει στη “Υπηρεσία Αλλοδαπών” , να σταθεί επί ώρες στη ουρά μαζί με “άλλους” μεταξύ των οποίων και πολλές αλλοδαπές γυναίκες, κυρίως Σλάβες, που οι ανάγκες τις έσπρωξαν στην πορνεία.
Ακόμη και Τούρκοι παρευρισκόμενοι που άκουσαν την ιστορία έμειναν άφωνοι. Δεν πίστευαν ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ένα κατά τα άλλα “Τούρκο” πολίτη. Και όμως συνέβαινε και ήταν η κορυφή του παγόβουνου για όσους, αν και αυτόχθονοι, δεν είχαν την “ευτυχία”να είναι ταυτόχρονα τούρκοι και μουσουλμάνοι.
Την παραπάνω ιστορία θυμήθηκα όχι μόνο με αφορμή τά λεγόμενα του κ. Κασουλίδη αλλά και διότι λίγες μέρες πριν διαβάσαμε ότι οι εγκλωβισμένοι Καρπασίτες, μέσω κάποιων νομοτυπικών κατασκευών madeinAnkara και κάτω από κάποιες συνθήκες, θα υφίστανται πλέον υπό το καθεστώς του “αλλοδαπού”. Οπως και η Ρωμιά καθηγήτρια στην Πόλη! Όπως γίνεται αντιληπτό, τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ότι αφορά στους Τούρκους και τίποτα δεν προέρχεται απο “παρθενογένεση”, για να χρησιμοποίησω και τον περιβόητο εξυπνακισμό του αποικιοκράτη Λόρδου Χάνεΐ.
Ολοκληρώνω, γιά όποια αξία έχει, με μιά σημειολογία γύρω από τη λειτουργία και “περιφορά” του Επιταφίου στη Εκκλησία του Αγίου Ξορινού στο Βαρώσι. Αφήνω κατά μέρος όλη τη φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το ζήτημα και στέκομαι σε δυο “λεπτομέρειες” πού μόνο όμως τέτοιες δεν είναι. Αρχικά μας είπαν ότι θα γινόταν “περιφορά” μέσα στην πόλη και ότι θα ηχούσαν και καμπάνες της λύπης και της Ανάστασης. Επειδή γνωρίζω κάποια στοιχειώδη πράγματα για το Ισλάμ, οι δυό αυτές λεπτομέρειες με εντυπωσίασαν αλλά και με ξένισαν.
Οι παραδόσεις και ο νόμος του Ισλάμ, η Σαρία, δεν επιτρέπουν, εκεί όπου κυριαρχεί η μωαμεθανικη θρησκεία τέτοιου είδους εκδηλωτικές συμπεριφορές. Το, κατά τον προπαγανδιστικό λόγο “ανεκτικό” Ισλάμ, επιτρέπει μεν τον μονοθεϊσμό αλλά κάτω απο πολύ συγκεκριμένους ταπεινωτικους όρους. Οι όροι αυτοί είναι γνωστοί ως οι “Όροι του Ομάρ”. Ο Ομάρ μπιν Αλ Κεττάπ, υπήρξε ο δεύτερος Χαλίφης και είναι αυτός που τους καθιέρωσε. Πέραν του κεφαλικού φόρου, ζιγιά, που επιβάλλονταν στούς “άπιστους” εντός της ισλαμικής επικράτειας, οι “άπιστοι” έπρεπε να υπάρχουν χωρίς να φαίνονται και κυρίως δεν πρέπει με τις συμπεριφορές τους, ατομικές και συλλογικές, να προσβάλλουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς, της μόνης και πραγματικής θρησκείας που είναι το Ισλάμ.
Τελικά ούτε περιφορά του Επιταφίου έγινε στη πόλη, παρά μόνο στη αυλή, εκεί που δεν την έβλεπαν για να σκανδαλισθούν οι μάζες των πιστών, ούτε και οι καμπάνες κτύπησαν κάτι που όχι μόνο θα σκανδάλιζε αλλά και θα εξαγρίωνε τους πιστούς. Αυτοί ήταν οι λόγοι που τα πράγματα στον Ξορινό έγιναν όπως έγιναν και όχι όπως μας είπαν, ότι κάποιοι Τουρκοκύπριοι, τάχατες, “θύματα” των Ελλήνων δυσανασχέτησαν και για να αποφευχθούν τυχόν “αντιδράσεις” άλλαξε το πρόγραμμα. Το προγράμμα άλλαξε διότι το Ισλάμ το απαγορεύει. Και έτσι είχαμε την λειτουργία που είδαμε. Μια εκδήλωση που διαφήμιζε τον κατακτητή, αυστηρά και υπό τους όρους του. Αυτό είναι που συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, η επερχόμενη “τουρκική ειρήνη” στη Κύπρο. Και πήραμε και ένα δείγμα γραφής πόσο εύκολα γίνεται η προσαρμογή στη “τουρκική ειρήνη”, αλλά και πως εκλογικεύεται η ταπείνωση.
http://www.philenews.com, http://www.mignatiou.com
http://infognomonpolitics.blogspot.co.uk/2014/05/blog-post_523.html#more