Ο μεγαλύτερος ευφημισμός για τους δυνάστες ενός κράτους είναι η λέξη “σύμμαχοι”. Στην περίπτωση της Ελλάδας η φράση παίρνει άλλη διάσταση. Σύμμαχοι παντού και πάντα. Διεθνείς οργανισμοί, ψηφίσματα, διεθνές δίκαιο, διεθνείς υποχρεώσεις. Σε όλα μέσα. ΕΕ, ΝΑΤΟ για την ασφάλεια των συνόρων και την ευμάρεια του λαού.
Αιωρείται αυτή η ευτυχισμένη ατμόσφαιρα βαυκαλισμού με σκοπό να πείσει τους ιθαγενείς ότι όλα είναι δωρεάν υπηρεσίες, δεν μας κοστίζουν τίποτα, αντίθετα μόνο κέρδος έχουμε από τέτοιες σχέσεις. Εδώ είναι και το μεγάλο ερώτημα: Κανείς μα κανείς δημοσιονομικός έλεγχος ούτε η ύστατη πράξη του κρατικού προϋπολογισμού δεν εμφανίζει ξεκάθαρα το υπέρογκο άμεσο και έμμεσο κόστος συμμετοχής της χώρας στα διεθνή “συμμαχικά” σχήματα. Στερεοτυπικά οι Ευρωπαϊκές ενισχύσεις εμφανίζονται ως “δωρεές” και το χειρότερο, κανείς δεν αναρωτιέται πως είναι δυνατόν κάποιος να χαρίζει άνευ ανταλλαγμάτων.
Το ΝΑΤΟ βέβαια έχει αποκαθηλωθεί από την εισβολή στην Κύπρο και έπειτα. Τα τσιτάτα περί ίδιων συνδικάτων ήλθαν και έφυγαν ως κακόγουστο ανέκδοτο και ο πολίτης αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να ανήκουμε στην ισχυρότερη συμμαχία του πλανήτη και παρ’ όλα αυτά να είμαστε στην πέμπτη θέση ως χώρα σε δαπάνες εξοπλισμού. Όταν μάλιστα συνορεύουμε με άλλους “συμμάχους”.
Η εισαγωγή ήταν βέβαια αστεϊσμός για να καταλήξουμε στο προκείμενο: Η Θεσμική δουλοπρέπεια έχει αλώσει ακόμα και τη δικαιοσύνη. Siemens και πρόσφατα η MAN είναι τα χαρακτηριστικά παραδείγματα κρατικής υποτέλειας, όταν εντόπιες υποθέσεις δωροδοκίας και κακοδιαχείρισης ουδέποτε εξιχνιάζονται στα Ελληνικά δικαστήρια. Αντίθετα λειτουργούμε κωμικά και αποσπασματικά περιμένοντας την είδηση βόμβα από τη Γερμανική δικαιοσύνη, για τους χρηματισμούς Ελλήνων δημοσίων λειτουργών. Οι οποίοι μένουν και ατιμώρητοι από τις εδώ αρχές.
Υποκρισία, σύμμαχοι – αφεντικά και άξιοι ντόπιοι υπηρέτες των συμμαχικών συμφερόντων. Οι υπόλοιποι, δουλοπάροικοι οσφυοκάμπτες των ντόπιων τοποτηρητών. Ανεξαρτησία – Λαϊκη κυριαρχία.