Προσβασιμότητα : Μια απολύτως εφικτή πραγματικότητα που κατάντησε ανέκδοτο

Όταν στην αναπηρία προστίθεται η κρατική αδιαφορία και αναλγησία, τότε το μείγμα, που προκύπτει, είναι εκρηκτικό!

Τι κάνει λοιπόν η πολιτεία για τους συνανθρώπους μας με αναπηρία, ώστε να τους διευκολύνει σε κάθε πτυχή της ζωής τους; Ποια είναι η μέριμνα της κεντρικής και της αυτοδιοικητικής εξουσίας ως προς το αυτονόητο δικαίωμα κάθε πολίτη, την ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση παντού; Τι κίνητρα δίνουν οι αρχές του τόπου, ώστε να εξαλειφθεί πλήρως το φαινόμενο του αποκλεισμού των ΑμεΑ από οποιαδήποτε έκφανση της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας;

Δυστυχώς η απάντηση είναι φοβερά εύκολη. Οι κοινωνικές δομές, οι οποίες σε κάθε ευνομούμενη χώρα του κόσμου θεωρούνται αυτονόητη υποχρέωση κάθε εξουσίας, στη μνημονιακή Ελλάδα είτε είναι πλήρως ανύπαρκτες, είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι τραγικά ελλιπείς.

Αν σκεφτούμε την απλούστερη και απολύτως αυτονόητη ανθρώπινη δραστηριότητα, την ελευθερία μετακίνησης και απρόσκοπτης πρόσβασης σε απολύτως όλους τους δημόσιους χώρους, θα αντιληφθούμε πως τα καθημερινά εμπόδια είναι υπολογίσιμα για μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού (αν όχι για ολόκληρο τον πληθυσμό, αφού κάθε άνθρωπος, κάποια στιγμή της ζωής του, είχε μία «ατυχία» σε κάποια «κακοτεχνία»). Αυτά τα εμπόδια λοιπόν, όταν μιλάμε για τους ανθρώπους με αναπηρία, είναι ανυπέρβλητα. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί ποιες οι δυσκολίες ενός κακοφτιαγμένου πεζοδρομίου, ενός μη προσβάσιμου δημοσίου κτηρίου, ενός απροσπέλαστου για ΑμεΑ συγκοινωνιακού μέσου κ.ο.κ. Ας παραλείψουμε εσκεμμένα την «ανθρώπινη» αδιαφορία για τις ράμπες κ.τ.λ. καθώς το συγκεκριμένο γεγονός χρήζει ψυχιατρικής υποστήριξης!

Τώρα ας αναλογιστούμε μία ειδυλλιακή (!) εικόνα. Ας φανταστούμε μία πραγματικά άψογη σε δομές προσβασιμότητας πόλη, η οποία παρέχει όλα τα μέσα στους πολίτες της και δεν αναγκάζει: τη μητέρα με το καροτσάκι να περπατά στο δρόμο και να κάνει «σούζες», για να αποφύγει τα εμπόδια, τον άνθρωπο με αναπηρία κάθε μορφής να αισθάνεται παρείσακτος, καθώς βιώνει την πλήρη αδιαφορία, τον ηλικιωμένο να «χαρτογραφεί» τις λακκούβες μην τυχόν αφηρημένος κάποια στιγμή βρεθεί προ εκπλήξεων κ.α. Σε μια τέτοια πόλη, που όλα θα λειτουργούν «ρολόι», πόση σημασία θα έχει, όσον αφορά την προσβασιμότητα, η οποιαδήποτε περίσταση που βιώνει ο οποιοσδήποτε; Μάλλον από ελάχιστη έως καθόλου σημασία! Άρα μήπως οι ειδικές περιστάσεις, που βιώνει έκαστος των πολιτών δεν είναι τόσο «τραγικές» από μόνες τους, αλλά διογκώνονται από την εξοργιστική αδιαφορία της πολιτείας;

Σίγουρα λοιπόν έχουν πολλά να γίνουν για να φτάσουμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο τουλάχιστον ως προς την προσβασιμότητα όλων των πολιτών παντού. Σίγουρα τα όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα, επιεικέστατα, χρειάζονται βελτιώσεις. Τέτοιες βελτιώσεις προσπάθησα μέχρι σήμερα να επιτύχω κι εγώ ως υπεύθυνος του τομέα ΑμεΑ της Νεολαίας Ανεξαρτήτων Ελλήνων, προωθώντας ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο σχετικές με ζητήματα, που αφορούν τους αναπηρικούς φορείς, με τους οποίους διατηρώ πολύ καλές σχέσεις. Για την κατάθεση αυτών των ερωτήσεων και την πίεση για λήψη των κάθε φορά απαιτούμενων προστατευτικών μέτρων ασφαλώς στάθηκαν αρωγοί πολλοί βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και φυσικά ο υποψήφιος δήμαρχος Βασίλης Καπερνάρος, ο οποίος πάντοτε έχει στραμμένη την προσοχή του στα σοβαρά αιτήματα των ευπαθών κοινωνικών ομάδων και αποδεδειγμένα και εμπράκτως έχει εκφράσει τη στήριξη του στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Υ.Γ. Η εκτενής παρουσίαση και ανάλυση όλων των προβλημάτων, που ταλανίζουν τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, μάλλον θα χρειαζόταν έναν τεράστιο αριθμό τόμων, ώστε να δοθεί έστω αδρομερώς.

Αλέξανδρος Μητροβγαίνης

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με το συνδυασμό «Αθήνα, το σπίτι μας!»

Υπεύθυνος τομέα ΑμεΑ Νεολαίας Ανεξαρτήτων Ελλήνων