Γράφει η Θάλεια Χούντα
Μετά από ένα σοβαρό και δυσάρεστο γεγονός που μου συνέβη, μετά την σωρεία των άρθρων που ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό και την ζωή μου εν γένει και μετά την έντονη φημολογία για το τι έχει συμβεί, σαν η μόνη γνώστης μπορώ να αναφερθώ στα γεγονότα αυτά και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες αλήθειες.
Όντως, κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν ένα άρθρο μου και ύπουλα και άνανδρα με κάλεσαν για χορήγηση πληροφοριών σχετικά με αυτό. Όντως, με άρπαξαν, με είχαν με κουκούλα τόσες ημέρες, μου είχαν το στόμα, τα χέρια και τα πόδια δεμένα. Όντως, είναι μία κατάσταση που δεν εύχεσαι να την βιώσει ο οιοσδήποτε, που σε οδηγεί στα άκρα σε κάθε επίπεδο – από τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τις επιλογές, τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Όντως, η ιδέα του
¨τέλους¨ με το πέρασμα των ωρών και των ημερών γίνεται σύντροφός σου. Όντως, το να έχεις ένα πιστόλι κολλημένο στο κεφάλι και να το οπλίζουν σε τακτά διαστήματα, ψυχολογικά σε οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Όντως, με άφησαν, γιατί τα αιτήματα τους ικανοποιήθηκαν και γιατί φοβήθηκαν την δημοσιότητα. Όντως, μόνη μου από την πρώτη στιγμή πήγα στις αρχές και κατέθεσα τα πάντα – όπως έχει συμβεί και σε άλλα περιστατικά – γιατί δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος, που να θέλει περισσότερο από εμένα, να διαλευκανθεί η υπόθεση.
Με το πέρασμα των ημερών και επιτρέποντος της υγείας μου, ενημερώθηκα και για την ανταπόκριση του θέματος αυτού αλλά και για τον χειρισμό του. Μία λέξη μόνο από καρδιάς θέλω να πω, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όσους ασχολήθηκαν σοβαρά και στην δύσκολη αυτή προσωπική και οικογενειακή στιγμή, έδειξαν εμπράκτως την δική τους παιδεία – γιατί μόνο αυτό είναι κτήμα μας, μας ακολουθεί και μας χαρακτηρίζει – μέσω της δικής μου περιπέτειας. Με τιμά να τους αποκαλώ και να με αποκαλούν «φίλη και συνεργάτη». Υπήρξαν όμως και άλλες περιπτώσεις, που λειτούργησαν από σκοπιμότητες, μισαλλαδοξία και με άγνοια του κινδύνου. Σε όλους αυτούς θέλω επίσης να πω «ευχαριστώ», γιατί δόθηκε η δυνατότητα σε εμένα και σε όλους τους αναγνώστες, να κατανοήσουμε, πως και που οι ίδιοι κατατάσσετε τους εαυτούς σας με τον χειρισμό μίας οδυνηρής καταστάσεως, κάτι που θα γίνει απολύτως σεβαστό και αποδεκτό, αφού είναι η προσωπική σας επιλογή.
Ναι λοιπόν, δεν με σκότωσε ο σύζυγός μου, δεν τσακώθηκα μαζί του ή με κάποιον άλλον και ¨έφυγα¨ μόνη μου, δεν δέθηκα μόνη μου, δεν ταλαιπωρήθηκα σωματικά και ψυχικά μόνη μου, δεν είχα ανάγκη και δε επεδίωκα την ¨δημοσιότητα¨ αυτού του είδους και δεν πολιτεύομαι. Σαν άτομο, αλλά και οικογένεια, έχω κάνει τις επιλογές μου, τις δημοσιοποιώ ξεκάθαρα μέσω των άρθρων μου και των θέσεών μου και είμαι περήφανη, που δεν κάνω απλώς χρήση του όρου «πατριώτης» αλλά προσπαθώ συνεχώς να τον κάνω και βίωμά μου. Με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει και με όποια συνέπεια έχει.
Πλέον, συνεχίζω μπροστά, πιο δυναμικά και πάντα με αλήθεια.
http://dialogoi.gr/index.php/arthografia/2155-ontos