​Παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν στη Δυτική Θράκη και στη μουσουλμανική μειονότητα που ζει, εργάζεται και προοδεύει εκεί. Η Τουρκία ποτέ δεν σταμάτησε να αναφέρεται σε «τουρκική μειονότητα» και όχι μουσουλμανική όπως καθορίζεται από τη «Συνθήκη της Λωζάννης». Στη Λωζάνη στις 24 Ιουλίου 1923 συνομολογήθηκε η συνθήκη, την οποία υπέγραψαν η Ελλάδα και η Τουρκία και οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία και η Νοτιοσλαβία και Ρουμανία.
Με τη συμφωνία αυτή επικυρώθηκαν οι εδαφικές μειώσεις που επιβλήθηκαν στην Τουρκία με τη συνθήκη των Σεβρών. Με τη συνθήκη της Λωζάννης καθορίστηκαν και τα σύνορα στη Θράκη μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και σαφώς αναφέρεται η θρησκευτική μειονότητα της Δ. Θράκης ως μουσουλμανική.
Η Τουρκία με «αιχμή του δόρατος» το τουρκικό Προξενείο της Δ. Θράκης ούτε στιγμή δεν παύει να προπαγανδίζει και να στηρίζει με κάθε τρόπο τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς οικονομικά και κοινωνικά. Μέσω του Προξενείου στην Κομοτηνή καταβάλλει προσπάθειες να αποδώσει «τουρκική ταυτότητα» στους μουσουλμάνους.
Η Ελληνική Πολιτεία ποτέ δεν έπαψε να φροντίζει, χωρίς να διαχωρίζει χριστιανούς και μουσουλμάνους, τους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Όλοι είναι Έλληνες πολίτες και απολαμβάνουν όλων των δικαιωμάτων του Έλληνα πολίτη. Η περίπτωση της Δ. Θράκης είναι θέμα εθνικό και χρειάζονται προσεκτικοί χειρισμοί και από την Ελληνική Πολιτεία και από τους ελληνικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του ελληνικού κράτους η μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης σε τίποτε δεν υπολείπεται από τους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδος. Μουσουλμάνοι, τουρκογενείς, Πομάκοι, Ρομά, είναι ισότιμοι Έλληνες πολίτες και, θα λέγαμε, ότι απολαμβάνουν κάποια προνομιακή μεταχείριση.
Όμως, να υπενθυμίσουμε ότι Έλληνες μειονοτικοί ζουν στην αλβανική επικράτεια, στην περιοχή που έμελλε να λέγεται Βόρειος Ήπειρος, μετά τη διχοτόμηση της Ηπείρου. Αυτή η μειονότητα επισήμως ονομάζεται «Εθνική Ελληνική μειονότητα Βορείου Ηπείρου» και έτσι έχει καταγραφεί στον ΟΗΕ και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Μάλιστα, όταν το 1921 το νεοσύστατο αλβανικό κράτος έγινε δεκτό στην Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ), γνωστοποιήθηκε η μειονότητα στην ελληνική κυβέρνηση μόνο ως «ελληνική μειονότητα». Η Ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε και απαίτησε να προστεθεί η λέξη «εθνική», η οποία και έγινε δεκτή από την ΚτΕ και έκτοτε η «ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου», είναι αναγνωρισμένη ως «Εθνική Ελληνική Μειονότητα Βορείου Ηπείρου», με κατοχυρωμένα τα πολιτικά, διοικητικά, εκπαιδευτικά, θρησκευτικά δικαιώματα. Κατά πόσο τα κατοχυρωμένα αυτά δικαιώματα αποδόθηκαν στη μειονότητα είναι το ζητούμενο. Από την ίδρυση του αλβανικού κράτους και μέχρι σήμερα οι Αλβανοί τα καταπατούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν.
Διωγμοί, κατατρεγμοί, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, θάνατοι, χωρίς τελειωμό, ως τις μέρες μας. Ένας αιώνας βασανιστικός, αφόρητος. Κατατρεγμοί όχι μόνο από τους Αλβανούς, αλλά και από τους Ιταλούς από το 1916 μέχρι το 1919 κατά τη διάρκεια της Κατοχής και από το 1939, όταν η Αλβανία αποτελούσε προκεχωρημένο ιταλικό φυλάκιο εναντίον της Ελλάδος.
Άνευ προηγουμένου διώξεις του ελληνικού στοιχείου παρατηρήθηκαν κατά την περίοδο της Βασιλείας του Αχμέτ Ζώγου (1928-1938), όταν εκτός των άλλων διωγμών έκλεισαν και τα ελληνικά σχολεία. Η τότε ελληνική κυβέρνηση προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και δικαιώθηκε. Τα μειονοτικά σχολεία επαναλειτούργησαν το 1935.
Και αρχίζει το σκοτάδι, η 45χρονη απόλυτη δικτατορική εξουσία του προλεταριάτου υπό τον Ενβέρ Χότζα (1944-1985) και τον διάδοχό του Ραμίζ Αλία (1985-1990). Μια περίοδος που η Αλβανία μετατράπηκε σε μια απέραντη φυλακή. Αλβανοί και Έλληνες Βορειοηπειρώτες εγκλωβίστηκαν στο επαίσχυντο αυτό καθεστώς και χιλιάδες πλήρωσαν με τη ζωή τους, επειδή δεν πορεύτηκαν σύμφωνα με όσα ανέφικτοι επαγγέλλονταν οι κομματικοί εγκάθετοι του Χότζα.
Της «ελιάς τα φαρμάκια» τραβήξαμε, λένε οι Βορειοηπειρώτες. Συνεχής και με προγραμματισμό η καταπίεση του ελληνικού στοιχείου με σκοπό τον αφελληνισμό, γεγονός που λίγο-πολύ το πέτυχαν. Δεν θα επαναλάβουμε τα βάσανά τους κατά την περίοδο αυτή. Μια περίοδο μίσους, βάναυσης συμπεριφοράς, καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εναντίον των κατοίκων, κυρίως, ελληνικής καταγωγής. Ο βίαιος εξαλβανισμός ήταν πολύ χειρότερος και από τον βίαιο εξισλαμισμό κατά τα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας.
Να δούμε, όμως, πως πολιτεύτηκε η Ελληνική Πολιτεία για το θέμα της Βορείου Ηπείρου κατά την σκοτεινή χοτζική περίοδο. Για την επίσημη Ελλάδα, σχεδόν, δεν υπήρχε ελληνικό στοιχείο που βίωνε την περιφρόνηση και ζούσε κάτω από αφόρητες συνθήκες, δεν υπήρχε Βόρειος Ήπειρος, μόνο Νότιος Αλβανία. Για όσους επέμεναν να μιλούν και να γράφουν για Έλληνες εγκλωβισμένους στον «Αλβανικό Παράδεισο», ήταν εύκολοι οι χαρακτηρισμοί: Φασίστες, χουντικοί, οπισθοδρομικοί και άλλα απαξιωτικά επίθετα, με τα οποία τους στόλιζαν. Έπρεπε να καταρρεύσει το επαίσχυντο καθεστώς κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του και να φανεί η κενότητα του συστήματος και ο ογκώδης συμπαγής ελληνικός πληθυσμός της Β. Ηπείρου. Ήταν στις αρχές του 1990, όταν ομαδικά, Έλληνες και Αλβανοί, εγκατέλειπαν τον «παράδεισο» και έρχονταν ικέτες στην Ελλάδα. Και είναι γεγονός αναντίρρητο ότι οι Έλληνες με ιδιαίτερη θερμότητα και αγάπη υποδέχτηκαν, φιλοξένησαν και περιέθαλψαν τους ταλαιπωρημένους Βορειοηπειρώτες. Από διάφορες καταγραφές αποδείχτηκε ότι περισσότεροι από διακόσιες χιλιάδες Έλληνες βρέθηκαν στη Μάνα Πατρίδα, διασκορπσιμένοι σε χωριά και πόλεις.
Πάρα πολλοί, από την ανάγκη της επιβίωσης, μετανάστευσαν σε χώρες της Ευρώπης και, κυρίως, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΗΠΑ). Δυστυχώς, τότε δεν δόθηκαν οικονομικά κίνητρα να παραμείνουν στον τόπο τους και να βελτιώσουν τη ζωή τους. Η Ελληνική Πολιτεία έδειξε σημεία ότι θα συντρέξει και θα βοηθήσει εκείνους που παρέμειναν στον τόπο τους. Χορηγήθηκε ένα πενιχρό επίδομα στους ελληνοδασκάλους για να επιτελούν το εθνικό τους έργο και να κρατούν ανοιχτά τα σχολεία. Δεν κράτησε πολύ και το επίδομα αυτό έπαψε να χορηγείται με αποτέλεσμα να μεταναστεύσουν και οι δάσκαλοι. Το αποτέλεσμα γνωστό, οι γονείς πήραν και τα παιδιά μαζί τους και τα σχολεία έκλεισαν από έλλειψη μαθητών.
Λίγο αργότερα, πολύ ορθά, δόθηκε η κατώτερη σύνταξη του ΟΓΑ και στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες. Ανακουφίστηκαν οι άνθρωποι και ένιωσαν να τους περιβάλλει με αγάπη η Πατρίδα. Έλα, όμως, που και η ελάχιστη αυτή βοήθεια δεν κράτησε πολύ. Οικονομική κρίση έπληξε τη χώρα και η Πολιτεία θεώρησε σκόπιμο να κόψει και αυτό το επίδομα. Φαίνεται ότι το ελάχιστο αυτό ποσό, η μικρή βοήθεια προς τους βορειοηπειρώτες ήταν η αιτία που η χώρα βυθίστηκε στην οικονομική κρίση!
Ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος, από τους πρώτους, ως υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος, επισκέφτηκε την Βόρειο Ήπειρο μετά την κατάρρευση του καθεστώτος και τους ενεθάρρυνε, τους εμψύχωσε να κρατήσουν όρθια την ορθόδοξη πίστη τους και την ελληνική τους ταυτότητα, ας δει το θέμα στην πραγματική του εθνική βάση και να επιτρέψει την επαναχορήγηση στους Έλληνες υπερήλικες που παραμένουν στον μαρτυρικό τους τόπο και φυλάνε Θερμοπύλες.
Νίκος Υφαντής / Πρωινός Λόγος
Πηγή: www.himara.gr