Τον Μεγάλο Αδελφό μόνο οι τυφλοί δεν τον βλέπουν σήμερα!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Σήμερα, η κυριαρχία των εγκληματικών ελίτ είναι παγκόσμια. Αυτοί που έχουν την δύναμη στα καθεστωτικά συστήματα όπως οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή τα καθεστώτα των αναπτυσσόμενων χωρών, είναι ολιγάρχες και κλέφτες που διοικούν μια τεράστια κλεπτοκρατία. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις που υπηρετούν τυφλά είναι τόσο αδίστακτα και διεφθαρμένα όσο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή η Ομοσπονδιακή  Τράπεζα στις ΗΠΑ. Το «κοινοβουλευτικό» σύστημα της κυκλικής κηδεμονίας και του εγκλήματος που υφίσταται παγκοσμίως ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή μόνο ως προς τον βαθμό και την μέθοδο.

Για τους γκλομπαλιστές του παγκόσμιου χρηματο-φεουδαρχικού συστήματος, δεν υπάρχει κανένα ιδεολογικό πρόσημο που να τους ταυτοποιεί, είναι δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο αρκεί να τους διασφαλίζει την επέκταση του συστήματος της υπερεκμετάλλευσης και τους

μηχανισμούς ελέγχου, την ασίγαστη προπαγάνδα και τον φόβο που «φυλά τα έρμα» να μην ξεσηκωθούν. Οι πολιτικές τους διαμάχες και τα ιδεολογικά κατασκευάσματά τους είναι ένα μιντιακό θέατρο του παραλόγου, ένα είδος ρωμαϊκού αμφιθέατρου για τις μάζες.

Έχουν καταργήσει τις περισσότερες πολιτικές ελευθερίες μας, την ίδια ώρα που μιλάνε για «ανθρώπινα δικαιώματα», «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και παγκόσμια «κοινωνία των πολιτών». Καταστρέφουν το κράτος ως προς τους θεσμούς εκείνους που εξέφραζαν πολλών αιώνων λαϊκούς αγώνες, την εθνική ανεξαρτησία, την υγεία, την παιδεία, ενώ εφαρμόζουν μια παγκόσμια ολοκληρωτική ενσωμάτωση με την βοήθεια των συστημικών «μη-κυβερνητικών οργανώσεων», για τις οποίες οι στρόφιγγες δεν κλείνουν ποτέ.

Κρυμμένοι πίσω από αυτό το μισθοφορικό λεφούσι βρίσκονται συχνά κάθε λογής τυχοδιώκτες, ισλαμοφασίστες και παρακρατικοί φονιάδες, που μας τους παρουσιάζουν στα δυτικά ΜΜΕ να περιφέρονται από χώρα σε χώρα… εφαρμόζοντας την «δημοκρατία» σε όσους αρνούνται να ενσωματωθούν στην Αυτοκρατορία.

Πρόκειται για μια απόλυτη φάρσα, αλλά αφού έχουμε να κάνουμε με ψυχοπαθείς κυρίως, γίνεται μια πολύ σοβαρή και επικίνδυνη κατάσταση. Σα να έχουν μετενσαρκωθεί ο Νέρων, ο Χίτλερ και ο Αττίλας με όλα τα ευτελή, αρρωστημένα και βάρβαρα χαρακτηριστικά τους στο σώμα αυτής της κυνικής ελίτ. Αντιμετωπίζουμε την πιο αυταρχική και επικίνδυνη εξουσία που είδε ποτέ ο κόσμος, γιατί διαθέτει μοναδικά υπερόπλα, το πιο αποτελεσματικό σύστημα παρακολούθησης και μια στρατιά από «πληρωμένα τσιράκια» που, μέσα από τα διάφορα BBC και CNN των τραπεζιτών, κάνουν τους περισσότερους πολίτες στην Δύση να μην πιστεύουν πια στον αγώνα για κοινωνικές και οικονομικές ελευθερίες.

Η πλειοψηφία «βιώνει ολοκληρωτικά την “σκοτεινή πλευρά” της ζωής ενός ρομπότ στην υπηρεσία του κέρδους και του ναρκισσισμού», λέει στο βιβλίο της On Anxiety η Βρετανίδα ακαδημαϊκός και ψυχίατροςRenata Salecl, πρώην σύζυγος του γνωστού φιλοσόφου Σλαβόϊ Ζίζεκ. Μέσα από την διαδικασία της πνευματικής καταστολής δια της τηλε-πληροφορίας, δεν μπορούν καν να φαντασθούν ότι είναι εφικτή μια περισσότερο ανθρώπινη μορφή πολιτείας, οικονομίας και δημοκρατίας.

Μπορεί κάποιες μάζες να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται σαν υπνωτισμένα κοπάδια, αλλά στην ουσία είναι πρόβατα-καταναλωτές και «Pussy Riots» με ένα αίσθημα εσωτερικού κενού, αποξένωσης και απελπισίας.

Σ’ αυτό το απόλυτο δράμα, όπου ο σύγχρονος «παγκοσμιοποιημένος» πολίτης δεν έχει κανέναν ουσιαστικό ρόλο να παίξει, η εξουσία δεν ανησυχεί και έτσι πραγματοποιείται αυτό που διαπίστωσε ο φιλόσοφος Φράνσις Μπαίηκον από τον 16^ο αιώνα, ότι «δεν είναι τόσο σημαντικός ο αριθμός των στρατιών, εάν οι άνθρωποι έχουν λιγοστό θάρρος, γιατί, όπως είπε ο Βιργίλιος: ποτέ δεν προβληματίζει τον λύκο ο αριθμός των προβάτων»…

Οι ολιγαρχίες της παγκοσμιοποίησης θέλουν να ιδιοποιηθούν και την μνήμη, αποδομώντας τα έθνη και παραποιώντας την ιστορία για να μην θυμόμαστε ότι, όσες ελευθερίες και δικαιώματα απολαμβάνουμε, ήταν επιτεύγματα των απλών ανθρώπων και όχι δώρα των ελίτ.

Στο «1984», ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε: «Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν».

Όμως, ο ρόλος των αληθινών ιστορικών και των δημοσιογράφων είναι να καταρρίπτουν τα πέπλα του σκότους και να αναδεικνύουν την αλήθεια, όπως έκανε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Οι ανοικτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971), όπου έδειξε τι συνέβη στους ανθρώπους μιας ηπείρου, της οποίας η ιστορική μνήμη αποικήθηκε και μεταλλάχθηκε από την ξένη κυριαρχία. Όπως ο E.P. Thomson, ο οποίος πριν από πενήντα χρόνια, με το έργο του «Η δημιουργία της αγγλικής εργατικής τάξης» φανέρωσε τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Έτσι, δεν θα είναι εύκολο να αλλάξουν τα πράγματα αν εγκλωβιζόμαστε στο «αιώνιο παρόν» της παγκοσμιοποιημένης παρωδίας, όπως το έθεσε το περιοδικό Time, όπου ο προβληματισμός μας περιορίζεται στο Facebook και η ιστορική αφήγηση γίνεται ένα τέχνασμα «ρεπούσιας» μεταμοντέρνας παραπλάνησης.

«Τουλάχιστον, βοηθά αν όλο και περισσότεροι Δυτικοί συνειδητοποιούν ότι η ίδια η εσωτερική τους απελπισία, που δημιουργήθηκε από ένα διεφθαρμένο σύστημα, είναι αυτή που τους συνδέει με τους συνανθρώπους τους», λέει η Salecl… Ας γίνει έτσι μια αρχή!

Υπάρχουν, πράγματι, τα σημάδια ότι κάτι έχει αρχίσει να συμβαίνει γιατί ο πολιτισμός μας βρίσκεται προφανώς σε κατάσταση ταραχής και η παγκόσμια κατάρρευση έχει προβλεφθεί από πολλούς.

Είναι απαραίτητο να δούμε τα σύγχρονα γεγονότα, τις αντιφάσεις και τις πολυπλοκότητες του αλληλοεξαρτώμενου κόσμου σαν το πρελούδιο ενός συγκλονιστικού κοινωνικού αναβρασμού σε παγκόσμια κλίμακα που η έκβασή του θάναι οδυνηρή και δύσκολη, αλλά καθοριστική για το μέλλον.

Θα είναι ο αγώνας της μνήμης κατά της λήθης, της φωτισμένης σκέψης απέναντι στην αδρανή «κοινή γνώμη», της ανοικοδόμησης του ιερού της ανθρώπινης ζωής ενάντια στην εντροπική καταβαράθρωση του χυδαίου ωφελισμού.

Κανένα μπλοκ δυνάμεων στη Γη, καμμιά «Ιερά Συμμαχία» του 21^ου αιώνα δεν θα μπορέσει να εμποδίσει μια όντως αφυπνισμένη κοινωνία που θα αποφασίσει να προχωρήσει στην ανασύσταση του πολιτισμού, στην αναδιοργάνωση των δομών της πολιτικής, στην ανασυγκρότηση της παραγωγής και την κατανομή των παγκόσμιων πόρων, σύμφωνα με το κοινό καλό και το δίκαιο.

Γιατί υπάρχει ακόμη στην συλλογική μνήμη ένα μη ολοκληρωμένο προπαρασκευαστικό έργο στον κόσμο που ξεκίνησε περίπου στην Αναγέννηση, ένα «έργο σε εξέλιξη» που περιμένει να ολοκληρωθεί.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.84, Απρίλιος 2014