Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ
Το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν αφορά τόσο
στην ατυχή διαχείριση του ζητήματος. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα. Η
ουσία του θέματος εντοπίζεται αλλού. Και είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αφορά στην
εδραιωμένη αντίληψη μιας Αριστεράς που κατατρύχεται μονίμως από…
ιδεοληψίες
στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», μιας Αριστεράς που αντιδρά σπασμωδικά και
αντιμετωπίζει με λοιδορίες και συκοφαντίες όλους όσοι έχουν αντίθετη άποψη.
Δεν είναι της ώρας η εκτενής αναφορά στα της Θράκης. Σωστά επισημαίνει ο
ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για θέμα που δεν προσφέρεται για αβαθείς προσεγγίσεις.
Ωστόσο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αυτά που ξορκίζει. Στις ευκολίες ενός
ιδεοληπτικού δογματισμού που αδικεί την εικόνα ενός σοβαρού, ανοιχτού
κόμματος της Αριστεράς. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την ίδια την πραγματικότητα.
Ας τη δούμε.
Η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους έναντι της μουσουλμανικής μειονότητος
υπήρξε απαράδεκτη. Εγκληματική. Η μυωπική αυτή πολιτική έσπρωξε τη
μειονότητα στην αγκαλιά της Τουρκίας, η οποία είχε -και έχει- κάθε λόγο και
δικαίωμα να νοιάζεται. Η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά από τη δεκαετία του
’90 και εντεύθεν. Εκείνο που χειροτέρεψε ήταν η συμπεριφορά της Τουρκίας.
Μονάχα μύωπες ή αφασικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η γείτων -και ορισμένα
στελέχη της μειονότητος- μιλούν για Τούρκους της Θράκης και συγχρωτίζονται
με Γκρίζους Λύκους, αδιαφορώντας τόσο για τη Συνθήκη της Λωζάννης όσο και
για το γεγονός ότι δεν είναι ολόκληρη η Μειονότητα τουρκογενούς προελεύσεως.
Υπάρχουν Πομάκοι και Ρομά μουσουλμάνοι, όπως καλή ώρα η Σαμπιχά.
Ιδού, λοιπόν, το θλιβερό παράδοξο μιας σκονισμένης και ιδεοληπτικής
Αριστεράς: ενώ ενδιαφέρεται και πασχίζει για τα δικαιώματα της
μουσουλμανικής μειονότητος -εγκαλώντας σωστά, και μόνη αυτή, το ελληνικό
κράτος για τη συμπεριφορά του- ταυτόχρονα αδιαφορεί ή μάλλον εχθρεύεται τις
φωνές εκείνες που, όπως η Σαμπιχά, αντιδρούν στην ολοκληρωτική λογική του
Προξενείου και πράττουν το παν ώστε να εξαφανίσουν από τον χάρτη τις
ιδαιτερότητες των Πομάκων και των Ρομά. Εκείνων, τέλος πάντων, όπως η
Σαμπιχά, που θέλουν να μαθαίνουν τη γλώσσα τους και όχι την Τουρκική.
Εκείνων που δεν επιθυμούν να ανήκουν σε συλλόγους και οργανώσεις που
αποκαλούνται τουρκικές.
Αντιεπιστημονική και βαθύτατα αντιδραστική, δυστυχώς, η επιχειρηματολογία,
όπως τουλάχιστον αναπτύσσεται αυτές τις ημέρες από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή
του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακό Δ. Χριστόπουλο: «Οι διάφοροι μηχανισμοί
ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι
ένα συμπαγές τουρκικό πράμα, αλλά δυο και τρεις εθνοτικές ομάδες Πομάκων,
Τσιγγάνων και τουρκογενών»… Πράγματι, μηχανισμοί υπήρχαν και υπάρχουν. Και
του ελληνικού «βαθέος κράτους» και της Μειονότητος και της Τουρκίας. Το θέμα
είναι τι λέει η πραγματικότητα: Υπάρχουν ή όχι Πομάκοι και Τσιγγάνοι που
αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικά από τους τουρκογενείς ομοθρήσκους τους; Αν
υπάρχουν, όπως δείχνει η περίπτωση της Σαμπιχά -και όχι μόνη αυτή- τότε
προκύπτουν δύο τινά ως επιλογές: ή θα αναγνωριστεί το δικαίωμα να υπάρχουν
Μουσουλμάνοι ως μη Τουρκογενείς, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τα δικά τους
ανθρώπινα δικαιώματα, ή θα… διαγράψουμε την πραγματικότητα!
Υπό το κράτος των εντυπώσεων που δημιούργησε η υπόθεση Σαμπιχά, ο ΣΥΡΙΖΑ
-ένα κόμμα ανοιχτό, που υπεραμύνεται του πλουραλισμού- αντέδρασε με
κατεδαφιστικές λοιδορίες και συκοφαντίες εναντίον εκείνων που δεν
συμμερίζονται τη δική του άποψη. Τους ενέταξε όλους στον χώρο της
εθνικιστικής ακροδεξιάς! Εκείνη, όμως, που έφτασε σε ακρότατο όριο ήταν η
χθεσινή «Αυγή», η οποία έθεσε στο κύριο άρθρο της ένα ανατριχιαστικό
ερώτημα, που θύμισε τις βαριές, σκοτεινές εποχές της ελληνικής Αριστεράς.
Ιδού: «Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη
νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την
υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας-Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από
την ελληνική Ακροδεξιά;»… Με άλλα λόγια, η «Αυγή» μιλάει για ΚΥΠατζή στα
ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί, προφανώς, την υποψηφιότητα της Σαμπιχά
-και γενικώς τις υποψηφιότητες- δεν την προτείνουν συνήθως απλά μέλη ή
κάποιοι περαστικοί.
Ενδεχομένως να κοστίσει ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ η υπόθεση της Τσιγγάνας από τη
Θράκη. Οχι για τις ψήφους της περιοχής. Αλλά γιατί αποκαλύπτει ένα υπαρκτό
έλλειμμα στο ιδεολογικό credo του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τα λεγόμενα «εθνικά
θέματα» και το μεταναστευτικό. Η εμμονική καθήλωση σε τέτοιες προσεγγίσεις
ίσως να περιποιεί τιμή στο 3%-4% του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να πιστεύει ότι οι
απόψεις αυτές συνιστούν επιτομή προοδευτικών αντιλήψεων. Αν είναι έτσι, τότε
δεν έχει νόημα να ενδιαφέρεται η ηγεσία του κόμματος για το υπόλοιπο της
σημερινής του δύναμης ούτε για την εκτατική δυναμική του. Το «υπόλοιπο» αυτό
ανήκει προφανώς στην… Ακροδεξιά ή στο εθνικιστικό τόξο. Οπότε…