Ο Φιλελεύθερος 18.3.2014
Παναγιώτης Ήφαιστος
Η Κύπρος δρομολογήθηκε σε τροχιά αργού θανάτου και αφανισμού. Με την Αθήνα να τηρεί μια πολιτικά εγκληματική σιωπή, ο πρόεδρος της Κύπρου που εξελέγη πέρυσι λόγω της γνωστής ελληνικής πολιτικής ασθένειας οι ψηφοφόροι να φορούν ιδεολογικές και κομματικές παρωπίδες, με απρόσμενα αδίστακτο τρόπο σέρνει τους Έλληνες της Κύπρο στην αγκαλιά του τουρκικού θηρίου.
Ταυτόχρονα κλασικά ελληνικά ελαττώματα επαναλαμβάνονται: Η αυτοκατοστροφική ιδιωτεία και ιδιοτέλεια πρυτανεύει και αναρίθμητοι πλέον σαν έτοιμοι από καιρό οδεύουν προς τα Σούσα.
Ο κ Αναστασιάδης εξελέγη στο ύπατο αξίωμα πριν ένα χρόνο. Οι κυβερνώντες κάθε κράτους, όπως γνωρίζουμε, ορκίζονται πίστη και νομιμοφροσύνη στην Πολιτεία. Ο πρόεδρος ενός κράτους αποστολή έχει να διακυβερνά και όχι να το καταργεί. Το κράτος υπό κανονικές συνθήκες είναι θεσμός αθάνατος. Οι κυβερνώντες προσωρινοί και αναλώσιμοι.
Δεν μπορεί οι κυβερνήτες να γίνονται συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι δολοφόνοι της Πολιτείας και κανείς να μην γνοιάζεται. Εάν όντως αυτό συμβαίνει κοντεύουμε την αρχή του τέλους των Ελλήνων της Κύπρου.
Ο μοιραίος νυν Πρόεδρος βαρύνετε με το αβάστακτο πολιτικό έγκλημα όχι μόνο της συνηγορίας με το ανελεύθερο, αντί-δημοκρατικό και φασιστικό σχέδιο Αναν αλλά και με την φανατική υποστήριξή του πριν και μετά το ιστορικό ΟΧΙ των κυπρίων.
Κανείς λογικά σκεπτόμενος δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι, αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, με το «κοινό ανακοινωθέν» η Κύπρος εξωθείται στην αποδοχή σχεδίων ακόμη χειρότερων από το επάρατο σχέδιο Αναν. Μην εκπλαγεί κανείς πάντως εάν σύντομα ως εξ αυτού θα ακουστεί η ύβρης ότι «το σχέδιο Αναν ήταν … χαμένη ευκαιρία». Στην Ελληνική ιστορία η ύβρης προηγείτο της επερχόμενης καταστροφής.
Το κατά πόσο τα πιο πάνω είναι συνειδητά ή ανεπίγνωστα δεν έχει σημασία. Ακόμη και όταν ένας φόνος οφείλεται σε αμέλεια ή απροσεξία παραμένει φόνος. Η δολοφονία της Κύπρου εκτελείται αυτή την στιγμή και μάλιστα αδίστακτα.
Οι Έλληνες της Κύπρου υπό οικονομική καταστολή και εγκαταλειμμένοι από την εξίσου ριγμένη στο έδαφος «Μητρόπολη» γίνονται βορά των σκυλιών: Μεθοδεύεται το στρίμωγμά τους σε συμπληγάδες εκβιαστικών διλημμάτων που θα τους υποχρεώσουν αυτή την φορά να πουν ένα αυτοκτονικό «ναι» αντί ένα σωτήριο ΟΧΙ αντίστοιχο του 2004.
Ποικιλόχρωμα μυστήρια ΜΚΟ της διεθνικής και ηγεμονικής ιδιωτείας είναι ήδη σε πλήρη εάν όχι οργιώδη δράση. Τα νήματα μιας ακόμη γκρίζας μεταμοντέρνας «επανάστασης» σέρνει την Κύπρο μέσα σε μια «μετά-εθνική», δήθεν, σφαίρα. Ναι τέτοια λένε (ξανά) πολλοί πολιτικοπνευματικά άθλιοι.
Η Αμμόχωστος, λένε απερίφραστα οι Τούρκοι, είναι το τελευταίο καρότο για να πουν οι Έλληνες το ναι. Γιατί άραγε το θέλουν τόσο πολύ! Γιατί οι Κύπριοι δεν διερωτώνται για το γεγονός ότι το όργιο στημένης προπαγάνδας είναι το δηλητήριο που τους ποτίζουν.
Μεταξύ πολλών άλλων, α) «αποζημιώσεις» («μιας και χάσαμε τον πόλεμο και ούτως ή άλλως είναι χαμένα», δήθεν), β) το δήθεν οικονομικό θαύμα της δήθεν επανένωσης (εάν ήταν έτσι απλά αύριο θα είχαν καταργηθεί ή και ενωθεί τα κράτη) και γ) ο πλούτος της Κύπρου είναι παράγων ειρήνης (μια άλλη εκδοχή του «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου»).
Μαζί με πολλά άλλα απειλές και φόβητρα κάθε είδους, άλλως πως όργιο από μαστίγια και δηλητηριώδη καρότα. Το τελευταίο κακόγουστο προπαγανδιστικό ανέκδοτο είναι η διδασκαλία ελληνικών στα τουρκοκυπριακά σχολεία. Φιλέλληνες ξαφνικά οι έποικοι και οι υπόλοιποι εξαρτημένοι από την Άγκυρα στα κατεχόμενα. Εγώ και καμπόσοι φίλοι μου μαθαίνουμε τούρκικα, γαλλικά και κάποιοι άλλοι κινέζικα. Όμως, δε το προπαγανδίζουμε για να γίνουμε καβαλάρηδες και επικυρίαρχοι της Τουρκίας, της Γαλλίας η της Κίνας.
Δεν είναι κάποια συνωμοσία. Είναι στρατηγικά σχέδια ενταγμένα στις οργιώδεις στρατηγικές ανακατατάξεις της περιφέρειάς μας που καταστρέφουν τις απρόσεκτες κοινωνίες. Σχέδια που διαλύουν κράτη, εξουθενώνουν και διασκορπίζουν τα μέλη της κοινωνίας και αρπάζουν τον γεωπολιτικό χώρο και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.
Το κωμικό και ταυτόχρονα ιλαροτραγικό είναι ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος για μια τέτοια αυτοκτονική αφετηρία. Δεν επείγει μια λύση αυτοκτονική. Δεν αυτοκτονούμε σήμερα μήπως και πεθάνουμε αύριο. Δεν επικαλείσαι τον κίνδυνο διχοτόμησης για να επιβάλεις διχοτόμηση και ταυτόχρονα συγκυριαρχία της Τουρκίας.
Δεν ανατρέπεις πολιτικοανθρωπολογικά γεγονότα χιλιετιών για να νομιμοποιήσεις το μόνιμο καβαλίκεμα της Κύπρου με ένα προβληματικό κράτος, την Τουρκία, το οποίο όσο περισσότερο θα βυθίζεται στα προβλήματά του τόσο περισσότερο θα εκτονώνεται πάνω στις πλάτες των Ελλήνων, θα δημιουργεί τεχνητές κρίσεις και θα εκβιάζει την Ελλάδα (στρατηγικός όμηρος θα είναι η Κύπρος μέχρι η Τουρκία επαναλαμβάνοντας τον εαυτό της θα εξαφανίσει την Ελληνική παρουσία από την μεγαλόνησο).
Η Τουρκία, εξάλλου, γίνεται ο συνομιλητής για τον γεωπολιτικό χώρο της Κύπρου, τις συμφωνίες για τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και τα συμφέροντα τρίτων εμπλεκομένων.
Πρέπει να βρεθεί τρόπος να σταματήσει αυτή η αυτοκτονική τροχιά. Δεν γίνεται μπροστά στα μάτια μας να εκτελείται μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του σύγχρονου ελληνισμού και η απάθεια να πρυτανεύει.
Οι Κύπριοι που είναι τα άμεσα και πρώτα θύματα δεν έχουν πλέον ένστικτο επιβίωσης; Άντεξαν τέσσερεις δεκαετίες μετά το 1974 και δεν υπέκυψαν στις αξιώσεις να ενταχθεί η Κύπρος στον τουρκικό χώρο. Αν δεν κάνουν κάτι το τέλος τους είναι πολύ κοντά. Δεν θα είναι θάνατος. Θα είναι βασανιστικός αργός θάνατος.
Η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι αλώθηκε η πολιτική εξουσία από φορείς πολιτικών αυτοκτονικών συνδρόμων. Εάν τα μέλη της κυπριακής κοινωνίας έχουν ένστικτο επιβίωσης πρέπει να αντισταθούν. Άμεσα να οργανωθούν κινήματα αντίστασης πέραν και υπεράνω των κομμάτων.
Να αντικρουστεί η προπαγάνδα των κάθε ΜΚΟ και άλλων υπόγειων πρωταθλητών της ξένης ιδιωτείας και ιδιοτέλειας που εκλαμβάνει τους Κύπριους ιθαγενείς στους οποίους κουνούν καθρεφτάκια πριν εκτελεστεί η προμελετημένη γενοκτονία.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos