Η δήθεν αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στα κατεχόμενα γεμίζει ανησυχία την Κυπριακή πλευρά για την πορεία των συνομιλιών.
Αυτό είναι το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας που δεν έχει κανένα σεβασμό στους πολίτες της. Αντίθετα άγεται και φέρεται ως εκτελεστής άνωθεν εντολών προσπαθώντας να δικαιολογήσει στο εκλογικό σώμα την έλλειψη ενάργειας. Αυτό βεβαίως δεν ίσχύει μόνο για τον Χριστόφια αλλά και για την Ελληνική εξωτερική πολιτική. Άλλωστε ο Κύπριος πρόεδρος με την ευλογία της κυρίας Μπακογιάννη έβαλαν τις βάσεις στην κωμική κωδικοποίηση της πολιτικής ανυπαρξίας ως “εποικοδομητικές συνομιλίες”! Το σκεπτικό της βελούδινης διαπραγμάτευσης ήταν η ενδυνάμωση του Ταλάτ ως μετριοπαθή συνομιλητή που θα έπρεπε με κάθε τρόπο να διατηρήσει την ηγετική του θέση για να υπάρχει ελπίδα διαλόγου και δυνατότητα κοινώς αποδεκτής λύσης.
Έτσι, ο κύριος Χριστόφιας κατέβαινε στις συνομιλίες με μια ατζέντα ενδεικτική της ένδειας αίσθησης όχί μόνο κάποιου “ιδιοτελούς” κρατικού στόχου αλλά και αυτής της βασικής αρχής του Δικαίου. Ως αυτό απορρέει από τα ψηφίσματα και τις διαχρονικές θέσεις της διεθνούς κοινότητας, μακρυά από κραυγές σωβινιστικού φανατισμού. Στις συνομιλίες η Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έθεσε τα αυτονόητα:
- Την αποδεδειγμένη Εθνοκάθαρση στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου
- Το θέμα των περιουσιών και τις υπεξαίρεσης αυτών
- Το θέμα των εποίκων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ακόμη και των Τουρκοκυπρίων)
- Την προκλητική παραμονή και ενίσχυση του κατοχικού στρατού (αλήθεια, γιατί ενισχύεται; Έγινε ουδέποτε καμιά προσπάθεια “απελευθέρωσης” και δεν το καταλάβαμε;)
Μέσα από αυτή την διαδικασία, δημιουργήθηκαν τραγικές υπαναχωρήσεις από τις πάγιες θέσεις της Κύπρου που βασίζονται στο ΔΔ. Με μηδενική ανταπόδοση και μόνη προσδοκία την δημιουργία ενός καλού κλίματος που ουδέποτε μεταφράσθηκε σε θετική εξέλιξη έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Ο κύριος Ταλάτ δεν μετακινήθηκε χιλιοστό από τις εξωφρενικές Τουρκικές διεκδικήσεις.
Ο καλοκουρδισμένος Τουρκικός μηχανισμός λοιπόν με τη συμπαθή μαριονέτα κατάφερε να κερδίσει πόντους χωρίς να παραχωρήσει τίποτα έστω και σε επίπεδο “διάθεσης”. Τώρα λοιπόν, σύσσωμο το ξεχαρβαλωμένο μαγαζί Ελλάδας – Κύπρου κοιτά με γουρλωμένα μάτια την άνοδο των “ακροδεξιών” με τις απαραίτητες δημοσιογραφικές σάλτσες πανικού που ως μόνο στόχο έχουν την προετοιμασία των υπηκόων για ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις.
Κανείς δεν θα αναζητήσει ευθύνες στους διαχειριστές για έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας, έστω βασικής αφού ο Ταλάτ πραγματικά συνετρίβει, γεγονός που όφειλαν αν μη τι άλλο να γνωρίζουν τόσο ο κύριος Χριστόφιας όσο και η Ελληνίδα ΥΠΕΞ. Τώρα που έχουν κατεβάσει τον πήχυ στο Μηδέν, τι θα συζητήσουν με τους κακούς “ακροδεξιούς”; Εάν δεν προέβαλλαν τα βασικά με τον “μετριοπαθή” τι θα προβάλλουν τώρα στους “αδιάλλακτους”;
Εμείς δεν θα μιλήσουμε για “μειοδοσίες” παρά μόνο για απίστευτη πολιτική ανικανότητα. Η αναπόφευκτη διπλωματική ήττα σε όλα τα επίπεδα θα μείνει ως μνημείο κρατικής ανυπαρξίας, όπου μια χώρα έχοντας Έννομο συμφέρον, το διεθνές δίκαιο με το μέρος της, την σωρρευμένη συμπάθεια λόγω της τραγωδίας και περίοπτη θέση σε ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ πολιτικά και βιολογικά. Και με τι αντίπαλο… τη χώρα με τις περισσότερες καταδικαστικές αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο. Τη χώρα που μοναδικό της επιχείρημα είναι η καλή της σχέση με τις ΗΠΑ. Σχέση που έριξε στον κάλαθο των αχρήστων ακόμα και το Αζερμπαϊτζάν προκειμένου να εξυπηρετήσει το οικονομικό του συμφέρον.