Του Γιώργου Σαρρή
“Aν ήξεραν οι άνθρωποι πόσο λίγο έπρεπε νάναι το δούναι τους και πόσο πολύ το λαβείν τους θα τους έστριβε” Οδ.Ελύτης
Μας είπαν στην αρχή πως δεν φταίει ο λαός,πως δεν μπορεί οι αδύναμοι να πληρώνουν για το φταίξιμο άλλων…
Τώρα μας λένε να μοιραστούμε μαζί τους το έγκλημα.Την εκτέλεση εν ψυχρώ του αύριο αυτού του τόπου που δεν είναι μονο πέτρες μύθοι και χώματα.Ειναι τα παιδιά μας και όλοι αυτοί που θα έρθουν.Είναι ανθρωποι που πρέπει εμείς να καταδικάσουμε με ελαφριά συνειδηση γιατί δηθεν δε γινόταν αλλιώς…
Και με μια οπτική πράγματι δε γινόταν αλλιώς.Το θύμα ήταν τόσο διαθέσιμο, τόσο μεθυσμένο μες την τηλεζάλη και τη λαγνεία της κατανάλωσης, τα υπάρχοντά του τόσο πεταμένα κι εκτεθειμένα μπροστά στον δολοφόνο, οι νόμοι τόσο καλογραμμένοι και ο δικαστής τόσο μιλημένος κι έτοιμος να καταδικάσει τον βιαζόμενο για διατάραξη της κοινής ησυχίας επειδή φώναξε, που πράγματι δεν γινόταν αλλιώς.Ο θύτης καπιταλισμός ήταν κάτω από πίεση και δεν γινόταν να μην επιχειρήσει ν
α απλώσει πάνω στη ζωή μας τα χέρια του.
Ετσι πράγματι δε γινοταν αλλιώς.
Κι εμείς;
Παγωμένοι παρακολουθούμε το έγκλημα σε βάρος μας και δεν το πιστεύουμε.
Βέβαια το πάγωμα δε σημαίνει αποδοχή.Το ότι ψηφίστηκε ότι ψηφίστηκε δε σημαίνει ότι το δεχτήκαμε και “πάει και τελείωσε”
Ας πούμε λοιπόν πως τελείωσε ο πρώτος γύρος του αιφνιδιασμού.
Εκει όμως είδαμε να αποκαλύπτονται ρόλοι πολλών.Είδαμε τους “σοσιαλιστές” να διαγράφουν εντελώς το σοσιαλισμό από το λεξιλόγιο τους, είδαμε τη συνδικαλιστική ηγεσία να παίζει ύπουλο παιχνίδι στην πλάτη μας και σίγουρα με το αζημίωτο.Είδαμε το πολιτικό κατεστημένο να φωνάζει σε στημένες επιτροπές και κανένας εκτός από μας να μην πληρώνει, με κανένα τρόπο
και ούτε ένα κλεμμένο ευρώ να μην κατάσχεται έστω για παραδειγματισμό.
Ειδαμε την ΤV να παίζει το ρόλο της πείθοντας μας πως φταίξαμε όλοι, κρύβοντας μεσα στη συλλογική ενοχή και ευθύνη τους πραγματικούς φταίχτες.Και βέβαια κρύβοντας τον πραγματικό εγκληματία που είναι το χρεοκοπημένο σύστημα μαζί φυσικά με τα άτομα που το εκπροσωπούν.
Και είδαμε ακόμη δεκάδες η εκατοντάδες χιλιάδες λαό να βγαινει μετα από χρόνια στο δρόμο,να αποδεσμέυεται από την ψήφο του, να κάνει μερικά βήματα, να το σκέφτεται, να δειλιάζει ίσως κάτω από την πίεση,να μειώνει την ένταση αλλά να μην δέχεται την κατάσταση -όπως βέβαια θέλουν κάποιοι να κάνει- και να περιμένει τη συνέχεια με μπερδεμένο το κουβάρι στο μυαλό του.
Και τέλος είδαμε τα οράματα να ξαναβγαίνουν από τα συρτάρια μαζί με τα μαρξιστικά βιβλία και οι συζητήσεις να φουντώνουν σε απίστευτο βαθμό γύρω από το αύριο.Πρώτη φορά μετά από δεκαετίες μπαίνει σε συζήτηση από πλατιές μάζες ξανά, το ζήτημα της ριζικής αλλαγης αυτού του κόσμου με έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Και η συνέχεια;Θα δείξει, αν και είμαι βέβαιος πως δεν μπορεί να είναι άλλη από τον δρόμο.
Τόσο πολύ δρόμο που πολλοί που τώρα είναι έτοιμοι να απογοητευθούν θα τρίβουν τα μάτια τους.Ενα ελάχιστο βήμα μας χωρίζει μόνο που βέβαια θα γίνει.
Βέβαια όπως λέει και ο Ο.Ελύτης 
κάποιες φορές “Η απόσταση από το τίποτα στο ελάχιστο είναι μεγαλύτερη παρ’ ότι από το ελάχιστο στο πολύ”
Ας το σκεφτούμε λοιπόν μες τον αέρα του καλοκαιριού με καθαρό μυαλό κι ας αποφασίσουμε.Γιατι τελικά το ζήτημα δεν είναι καθόλου αν θα τη βγάλουμε εμέις κουτσά-στραβά μεταθέτοντας την κόλαση για τους άλλους αργότερα.Ειναι κατα πόσο είμαστε σκλάβοι, δούλοι η ελεύθεροι.Ειναι κατα πόσο αναγνωρίζουμε σε κάποιους το δικαίωμα να μας σκοτώνουν ζητώντας μάλιστα να μη βγάλουμε άχνα.
Ειναι τέλος κατα πόσο ειμαστε αποφασισμένοι να δηλώσουμε παρόντες και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, κόβοντας το βήχα σε όλους αυτούς που “ευχαρίστως διατίθενται” να μας εκπροσωπήσουν, φυσικά καταστρέφοντάς μας.