Του Δημήτρη Ιατρόπουλου
Κι ο χορός καλά κρατεί…
Άλλα λέει ο Λοβέρδος λοιπόν, άλλα λέει η Τρόικα! Ο Έλληνας υπουργός, δηλώνει ότι δίνει μάχες για να κρατήσει κάποια πράγματα, έξω απ’ το παιχνίδι, το 48% φερ’ ειπείν στη σύνταξη και άλλα τέτοια, αλλά η Τρόικα τον αδειάζει μεγαλοπρεπώς δια-δηλώνοντας αυτή επισήμως ότι καμιά συζήτηση δεν γίνεται πάνω σε ότι έχει ήδη συμφωνηθεί με την ελληνική πλευρά, η οποία, πάντα κατά την Τρόικα, δεν πρόκειται φυσικά ούτε να αμφισβητήσει ούτε να επαναδιαπραγματευθεί τα συμπεφωνημένα στο διαβόητο μνημόνιο…
Ο Γιώργος πάλι, δε χάνει ευκαιρία να κινδυνολογήσει στο γνωστό εκβιαστικό τροπάρι ή εμείς και αυτά τα μέτρα ή σβήνουμε απ’ το χάρτη ως έθνος και ως χώρα.
Προφανώς το φθινόπωρο, μόλις τελειώσουν «τα μπάνια του λαού» για να θυμηθούμε και τον αοίδιμο πατέρα του…
Οι διαρροές εντωμεταξύ από τα μιντιακά παπαγαλάκια για τα ακόμα σκληρότερα μέτρα, σπρώχνουν τον καινούριο πληροφοριακό Γολγοθά να ψιλοκαθίσει έστω ως αρβύλα στην αρχή στο ομαδικό υποσυνείδητο, ώστε μόλις έρθει η ώρα να ανεβεί στο ομαδικό συνειδητό, να έχει γίνει η πρώτη δουλειά κιόλας στο βυθό του μυαλού του ανειδοποίητου πολίτη.
Χωρίς τον «ξενοδόχο»…
Κι όμως, αυτός ακριβώς ο πολίτης που τώρα δεν αντιδρά, αλλά περίσκεπτος αναλογίζεται που το πάνε όλοι αυτοί, εντός, εκτός και επί τα αυτά της Ελλάδας, είναι ο μεγάλος άγνωστος Χ στην όλη ιστορία. Κυρίως είναι ο «ξενοδόχος» της υπόθεσης και επειδή ακριβώς κανείς δεν τον ρωτάει, μέσα του αρχίζει στα σοβαρά και σκέπτεται πια, πώς θα κλείσει το ξενοδοχείο στην επιεικέστερη περίπτωση ή πώς θα το τινάξει στον αέρα στη χειρότερη, ώστε να απολαύσει και το ιστορικό «μπουμ» που θα επιφέρει η πράξη του…
Λάθος, κάνουνε, μεγάλο λάθος οι ξένοι πράκτορες που συμβουλεύουν κάποιους Έλληνες γενικώς υψηλά ιστάμενους (αυτούς που ξεκούραστα μεθαύριο ο Έλληνας θα αποκαλέσει πολύ εύκολα «προδότες») ότι ο κοινωνικός ιστός στην Ελλάδα έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα και τώρα πια ήρθε σχεδόν ή ώρα για το τελικό χτύπημα σ ό,τι ονομάζαμε μέχρι χτες-προχτές Ελληνισμό…
Αδιάβαστοι εντελώς!
Σκέφτονται οι άφρονες: Μαστουρώσαμε τη νεολαία τους, την απογλωττίζουμε καθημερινά, τους κάναμε χαζοχαρούμενα ρουφιάνους, διαλύσαμε το μεσαίο ηλικιακά ιστό, και οι τριαντάρηδες αράζουν στην καφετέρια με τα υπόλοιπα των πιστωτικών καρτών του μπαμπά.
Κλείνουνε ένα-ένα μια τα μικρομάγαζα, τους στριμώξαμε τώρα στις συντάξεις και τους κόψαμε το ένα πέμπτο απ’ τα εισοδήματα, τους προβοκάρουμε συνεχώς, έχουμε μπλέξει στα δικά μας παιχνίδια επιβίωσης και κάποιους εργατοπατέρες.
Τους μπουκώσαμε με το ξενολόϊ και το ξενομάνι ώστε να διαλύσουν, αρχή κάνοντας απ την ίδια την πρωτεύουσα, κάθε μεγαλούπολη, έ, τι στο διάολο, πού θα πάει, θα τα φτύσουνε οι μπαγλαμάδες οι Έλληνες, δε γίνεται, δεν τους έμεινε τίποτε πια…
Σκέπτονται οι ανόητοι, ότι δεν υπάρχει περίπτωση κοινωνικής εξέγερσης και επαναστατικής έκφρασης.
Γιατί, όσο κι αν είναι μανούλες στις πλαστικές επαναστάσεις, αυτό που έχουν μάθει να περιμένουν απ τους λαούς είναι η οργανωμένη επίθεση, δίκην Γαλλικής Επανάστασης, η μπολσεβικιανής εξόρμησης και άλλα τέτοια ξεπερασμένα και ξεφλουδισμένα πια απ’ την ιστορία.
Ο «ανθρωπάκος»…
Δεν λογαριάζουν τον κρυφό θυμό του μέσου Έλληνα, του απλού μεροκαματιάρη, του τηλεθεατή και του γηπεδόβιου μεν, αλλά και οικογενειάρχη, που πηγαίνει και μια βόλτα στο καφενείο της γειτονιάς και τα ψιλοκουβεντιάζει εκεί στη λαϊκή Βουλή με τους δικούς του…
Αυτουνού το θυμό δεν τον έχουν μετρήσει, γιατί δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, δεν φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, δεν αναφαίνεται στις έρευνες, πουθενά…
Είναι ο καλόβολος ανθρωπάκος που θα ταΐσει τα περιστεράκια μπροστά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και θα βγει φωτογραφία με τα κουτσούβελα του…
Αυτόν τον έχουν σχεδόν σίγουρο!
Κούνια που τους κούναγε! Αυτός είναι που θα κάνει τη ζημιά όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Αυτός ο μικρομεσαίος, ο ανθρωπάκος, είναι η κινητήρια δύναμη του τόπου. Αυτός χωρίς να τον πάρει το σύστημα χαμπάρι, θα το τινάξει εν μια νυκτί στον αέρα, άμα του τα παραζαλίσουνε οι τρόικες κι οι παρατρόικες κι οι ντόπιοι παπαγάλοι τους.
Οι «φλωράτοι»…
Πώς θα κάνει τη ζημιά; Αυτός το ξέρει! Το έχει ξανακάνει εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια, το έχει στο γονίδιό του το ξαφνικό που δεν προφταίνει κανείς να το σταματήσει. Το έχει στο αίμα του το αστραπιαίο ομάδεμα, το απίθανο εκείνο θράσος της στιγμιαίας Αλληλεγγύης όταν όλοι, γνωστοί-άγνωστοι, σε μια στιγμή, δίχως αρχηγούς, δίχως κουμανταδόρους, γίνονται ένα και ξεχύνονται…
Και καλά θα κάνουν οι φλωράτοι υπουργοί που ακκίζονται στις κάμερες και φιλιούνται περιπαθώς σαν αδελφούλες του ελέους με τους ευρωομολόγους τους, που όλες και όλοι ξεκαρδίζονται ευτυχισμένοι στα διάφορα συμβούλια και διαβούλια, και προκαλούν τους λαούς που οδηγούν στην εξαθλίωση, να προσέχουν και να μην ξεχνάνε μόλις μπαίνουν στη θωρακισμένη Μερσεντές, ότι τα πλούτια και τα καλούδια τους, οφείλονται, είναι χρωστούμενα. Και ο αφεντικός που τους τα εκχώρησε για να κουμαντάρουνε το χωράφι, είναι ο ίδιος αυτός λαός που θα τα πάρει πίσω.
Κι επειδή δεν έχει πια εμπιστοσύνη ο λαός ούτε στον πισινό του, ξέρει ότι μπορεί να ξαναστήσουνε μαγαζάκια και να μοιράσουν ανύπαρκτους ψήφους με τα κομπιούτερ τους, οπότε μάλλον νωρίτερα ο ίδιος θα «προειδοποιήσει». Και στο τέλος, θα «μιλήσει»… Με τον τρόπο του.
Όλα αυτά το ΔΝΤ δεν τα ξέρει. Πήρε μια πρόγευση στην Αργεντινή. Όμως εδώ είναι Μπαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε…