Καθόλου εντύπωση δεν προκαλεί που ο υιός του αιμοσταγούς αρχιφασίστα Ραούφ Ντενκτάς, ο Σερντάρ Ντενκτάς τάσσεται υπέρ του Νίκου Αναστασιάδη, δηλώνοντας:
«Ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει, εάν ο κύριος Αναστασιάδης κερδίσει τις εκλογές αυτές – από όσα διαβάζουμε και ακούμε από Ελληνοκύπριους φίλους, ο κύριος Αναστασιάδης θα κερδίσει τις εκλογές αυτές. Ο κ. Αναστασιάδης έχει μια πιο ήπια προσέγγιση για πολλά θέματα, όπως το βλέπω εγώ φυσικά.» [Πολίτης, 30/09/2012]
Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για τον άριστο μαθητή της ενδοτικής «σχολής Κληρίδη»,οπαδό της «χαλαρής ομοσπονδίας» που τόσο ικανοποιεί την Τουρκία. Άλλωστε, τον Ιούνιο του 2007 Νίκος και Σερντάρ παρέστησαν σε δείπνο στα κατεχόμενα, με οικοδεσπότη άτομο, κάτοικο ελεύθερων περιοχών, που διατηρεί οικία στον κατεχόμενο Κορμακίτη [Πολίτης, 06/06/2007].
Εξ’ άλλου, Ραούφ Ντενκτάς και Γλαύκος Κληρίδης ήταν πάντοτε φιλαράκια. Στην κηδεία του Ραούφ, η οικογένεια Κληρίδη έστειλε στεφάνι. Η Καίτη Κληρίδου, η οποία μετά την αποτυχία της να εκλεγεί βουλευτής δουλεύει στο παρασκήνιο ως σκιά του Νίκου Αναστασιάδη, πραγματοποίησε τον τον Ιανουάριο του 2012, μετά τον θάνατο του Ραούφ, συλληπητήρια επίσκεψη στον υιο του Σερντάρ και υπέγραψε μάλιστα το βιβλίο συλληπητηρίων.
Αν έχει κανείς αμφιβολία πως ο Σερντάρ βαδίζει στα χνάρια του Ραούφ, ορίστε και τι είπε ο μακαρίτης για το κόμμα του υιού του:
«Όταν ήμουν στο θώκο μπόρεσα να είμαι “υπερκομματικός”. Δεν στήριξα ούτε καν το κόμμα του γιου μου Ραϊφ. Τώρα είμαι συνταξιούχος και υποστηρίζω το κράτος μου που έγινε 25 χρόνων. Αν χάσουμε αυτό το κράτος μας, αν δεν γίνει δεχτή η κυριαρχία μας, ξέρω ότι η συμφωνία που θα κάνουμε δεν θα αξίζει καν όσο το χαρτί πάνω στο οποίο θα είναι γραμμένη. Όπως έσκισαν και πέταξαν τη συμφωνία του 1960, οι Ελληνοκύπριοι θα σκίσουν και θα πετάξουν και την νέα συμφωνία. Δεν μας θεωρούν ίσους με τους ίδιους. Οι Ελληνοκύπριοι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί μαθαίνουν στα παιδιά να μας θεωρούν εχθρούς, ακόμη και από το δημοτικό σχολείο. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Εμείς αλλάξαμε την ιστορία μας. Δεν αναφερόμαστε σε αυτά που μας έκαναν. Επομένως, βλέπω να υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Δεν γίνονται οι αναγκαίες προειδοποιήσεις προς το λαό μας. Μου χρειάζεται μια πλατφόρμα. Δεν διστάζω να υποστηρίζω το κόμμα του γιου μου Σερντάρ Ντενκτάς επειδή βαδίζει στο δρόμο στον οποίο πιστεύω. Πάντα το λέω. Αν ήταν σε λάθος δρόμο δεν θα τον υποστήριζα, έστω και αν είναι γιος μου. Αλλά είναι σε σωστό δρόμο και τον υποστηρίζω.» [Πολίτης, 08/03/2009]
Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει καταφέρει να έχει την εύνοια όλων των νυν, πρώην και επίδοξων Πολιτικών Αττιλαρχών, όσο και με την τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση. Έχει καταφέρει να έχει «φιλικές σχέσεις» και με τους δεξιούς Έρογλου και Σερντάρ, όσο και με τον αριστερό Ταλάτ. Τον τελευταίο, μάλιστα, τον είχε αποκαλέσει στο Λονδίνο «εξοχότατο»! Και δεν ξεχνάμε βέβαια την αγάπη που έδειξε στον Νεο-Σουλτάνο Ερντογάν όταν το 2005 επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη.
Έχουν μεγάλη αγάπη, τελικά, όλοι οι Τούρκοι κατακτητές στον «δυναμικό ηγέτη» της «εθνικοφρόνου παρατάξεως»… Παράδοξο; Δεν νομίζουμε…
http://www.efylakas.com/archives/14328