Όταν η γενοκτονία δικαιώνεται…
Στην Κύπρο του 21ου αιώνα το να εξακολουθείς να νιώθεις και να δηλώνεις ΕΛΛΗΝΑΣ είναι μια πράξη αντίστασης. Η βεβήλωση των ελληνικών σημαιών από τα μνημεία των εθνικών ηρώων είναι πλέον ένα καθημερινό φαινόμενο που δεν δείχνει να απασχολεί την κυβέρνηση. Άλλωστε ο… «αέρας» παίρνει πάντα μόνο τη μία εκ των σημαιών. Η κυπριακή μένει άθιχτη και κυματίζει μοναχικά στα μνημεία των αγωνιστών που έπεσαν για την ΕΝΩΣΗ και την ΕΛΛΑΔΑ!
Στην Κύπρο του σήμερα συνεχίζει να καλλιεργείται μέσω μιας κομματικής νεολαίας και κάποιων κερκίδων ένας τοπικίστικος αρχοντοχωριατισμός που με αφορμή την προδοσία του ‘74 αρνείται την ελληνικότητά του. Είναι, λοιπόν, πράξη αντίστασης η ανύψωση της Ελληνικής σημαίας και η επιβεβαίωση της ταυτότητάς μας ως Ελλήνων της Κύπρου. Μια πράξη που στρέφεται ενάντια στην αμερικανοθρεμμένη παγκοσμιοποίηση, αλλά κυρίως ενάντια στον βρετανόπνευστο αφελληνισμό των Ελλήνων της Κύπρου.
Όλως παραδόξως τον εθνικό αποχαρακτηρισμό του κυπριακού Ελληνισμού δεν τον εμπνεύσθηκε πρώτη η Τουρκία, παρά το στερεότυπο του εχθρού που έχουμε στο μυαλό μας. Ναι, οι «δημοκράτες» πρώην (;) αποικιοκράτες ήταν οι πρώτοι που είχαν τη φαεινή ιδέα της εθνογένεσης, της δημιουργίας μιας νέας «εθνικότητας» και μιας νέας «ταυτότητας», στο όνομα και μόνο «κυπριακής» και πλήρως φτιαχτής, με μόνο σκοπό να εξυπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στη Μέση Ανατολή διά της διατήρησης της κυριαρχίας επί του κυπριακού εδάφους.
Το σχέδιο είχε ως εξής: Μία Κύπρος κατοικημένη μόνο από Κυπρίους δεν θα είχε λόγο να διεκδικήσει την ένωσή της με κανένα άλλο κράτος και συνάμα με τη σαθρή και κατασκευασμένη ταυτότητα με τις ρηχές ρίζες δεν θα είχε λόγο ούτε καν να διεκδικήσει την ελευθερία της! Οι Νεοκύπριοι θα μπορούσαν να υπαχθούν ευκολότερα στο βρετανικό imperium (αυτοκρατορία), θα μπορούσαν ευκολότερα να γεννηθούν στις ψυχές τους αισθήματα κατωτερότητας απέναντι στους αποικιοκράτες. Ένας λαός χωρίς ιστορικές ρίζες και με συμπλέγματα θα ασθανόταν θαυμασμό και δέος μπροστά τους «ανεπτυγμένους» (τεχνολογικά πάντα) Βρετανούς. Αν μάλιστα μια μερίδα εξ αυτών των ιθαγενών εξασφάλιζε παράλληλα κοινωνικοοικονομική ανέλιξη διά της αγγλικής εκπαίδευσης το σχέδιο θα είχε ολοκληρωθεί. Όχι μόνο θαυμασμός, αλλά και ευγνωμοσύνη για τα «καλά» του βρετανικού imperium!
Ήταν αυτό το σχέδιο που επιχείρησαν να εφαρμόσουν στην Κύπρο. Μόνο που πολύ σύντομα στην οικοδόμηση αυτής της τεχνητής αντεθνικής «κυπριακότητας» ήρθε να προστεθεί το εντελώς αντίπαλο δόγμα «διαίρει και βασίλευε». Το δόγμα αυτό επέτασσε την διαρκή αντιπαλότητα των εθνοτήτων στη νήσο, ούτως ώστε στο τέλος η κερδισμένη να ήταν η Βρετανία, η οποία θα παρουσιαζόταν ες αεί ως ο μόνος ισχυρός παίκτης ή η μόνη σταθεροποιητική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη.
Στην ουσία αμφότερα τα δόγματα ανήκαν στο ίδιο μοτίβο: στη σύγκρουση των εθνικισμών. Αφ’ ενός ένας οιωνεί κρατικός εθνικισμός (να φτειαχτεί μια νέα ταυτότητα βάσει των ορίων της αποικίας) και αφ’ ετέρου ένας εθνοτικός εθνικισμός (να συγκρουστούν ανταγωνιστικά η ελληνική κοινότητα με την ισχυρή τουρκική μειονότητα). Συν τοις άλλοις και των δύο βασικός υποκινητής ήταν μια τρίτη ξένη επεκτατική δύναμη.
Αυτή η τρίτη δύναμη βρήκε τον τρόπο να συγκεράσει τα δύο δόγματα ή κατά καιρούς να υπερτονίζει το ένα ή το άλλο: την ανάγκη για μια νέα, τεχνητή, «κυπριακή» ταυτότητα ή την αδυναμία συνύπαρξης μαζί σε ένα ενιαίο και δημοκρατικό κράτος Ελλήνων και Τούρκων.
Για να σιγουρευτεί όμως η Βρετανία πως η πλειονότητα των κατοίκων, δηλαδή η Ελληνική πλειονότητα, δεν θα ήταν επικίνδυνη και δεν θα οδηγούσε στην Ένωση του νησιού με την Ελλάδα και τη μόνιμη απώλεια της κυριαρχίας της από το νησί, σκέφτηκε ότι η νέα ταυτότητα δεν ήταν απαραίτητο να αγγίξει τόσο τους Τούρκους της Κύπρου. Αντιθέτως μάλιστα, έδειξε να σέβεται απόλυτα την τουρκικότητα των Τούρκων και να την ερεθίζει εναντίον των Ελλήνων. Η σφαγή των Κοντεμενιατών το 1958, η χρήση Τούρκων στο επικουρικό αστυνομικό σώμα κατά του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η αφύπνιση της Τουρκικής κυβέρνησης και η μεταφορά της στη σκακιέρα του Κυπριακού ήταν μόνο μερικά από τα πολλά που έπραξε η «φίλη» Αγγλία.
Διαχρονικά μάλιστα η Αγγλία δείχνει υπερευαισθησία απέναντι στον «εθνικισμό» των Ελλήνων που ζητούν… απελευθέρωση, ενώ υπνώττει για στον εθνικισμό των Τούρκων που κατέκτησαν, κατέστρεψαν, ξερίζωσαν το 1/3 του πληθυσμού της νήσου και εξακολουθούν να ελέγχουν στρατιωτικά και οινομικά τη μισή Κύπρο την οποία και εποικίζουν!
Ήταν άλλωστε ο «εθνικισμός» των Ελλήνων που απέτρεψε το δικό τους σχέδιο το οποίο παρουσιάστηκε με το όνομα του Ανάν. «Σε καλώ να σεβαστείς το ΔΙΚΑΙΟ, την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και την ΙΣΤΟΡΙΑ σου» ήταν ίσως η συγκλονιστικότερη φράση εκείνου του ανεπανάληπτου προέδρου της Κύπρου. Και καμία εκ των τριών λέξεων δεν ήταν τυχαία. Χωρίς την πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας, χωρίς αξιοπρέπεια που πηγάζει από τον σεβασμό στην ιστορία και την εθνική ταυτότητά μας ο κυπριακός Ελληνισμός θα έπεφτε εύκολα στην παγίδα της «μοναδικής ευκαιρίας»!
Χωρίς καμία έκπληξη βρίσκουμε ότι τα δύο βρετανικά δόγματα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική επιδίωξη των Αμερικανοβρετανών. Η πολιτική επιδίωξη της Διζωνικής Διχοτόμησης της Κύπρου με το εύηχο όνομα «Ομοσπονδία» είναι στην ουσία η επιβεβαίωση της νίκης των δύο εκ πρώτης όψεως αντίθετων δογμάτων. Μια εξεταστικότερη ματιά αποκαλύπτει ότι δεν υφίσταται τέτοια αντίθεση:
Α) Αφού διά μέσου ξένων και εντόπιων συνωμοσιών επιτεύχθηκε η επανεμπλοκή της Τουρκίας, βρέθηκε σε έξαρση ο τουρκικός εθνικισμός με υπερβολικές συνταγματικές απαιτήσεις, δημιούργησε κρίση στη Δημοκρατία και θύλακες στο χώρο της και τελικά η Τουρκία επανήλθε στρατιωτικά στο σώμα της Κύπρου διά εισβολής και ροής αίματος, μια λύση πλήρως ομαλή φαντάζει αδύνατη. Έχει «επιτευχθεί» τόση πρόκληση ανωμαλίας στο νησί που οι πολιτικοί θεωρούν ότι δεν μπορεί ποτέ να επανέλθει η κατάσταση στην ομαλότητα και τη δημοκρατία. Έχουν πεισθεί ότι η λύση μπορεί να επιτευχθεί μόνο με περικοπή των δικαιωμάτων των πολιτών της δημοκρατίας, με μαζική περιστολή των ελευθεριών του λαού και με υιοθέτηση του ψυχο-καταρρακωτικού συνθήματος «φταίξαμε όλοι» και θύματα και θύτες άρα να πληρώσουν και οι δύο μεριές.
Β) Στην πράξη εκείνος που καλείται να πληρώσει είναι οι Έλληνες της Κύπρου. Αυτοί καλούνται να περιστείλουν τα δικαιώματά τους, αυτοί να απωλέσουν τη γη τους και την ιστορία τους, αυτοί να αποκλειστούν από την επιστροφή και να αποδεχτούν τα «τετελεσμένα». Στο σχέδιο Ανάν προνοούνταν τέτοιες ποσοστώσεις εκατέρωθεν επιστροφών που διασφάλιζαν την πλήρη επιστροφή των Τούρκων στις ελεύθερες περιοχές. Κάτι αντίστοιχο δεν ίσχυε, όμως, και για τους Έλληνες όσον αφορά τα κατεχόμενα!
Συνεπώς για να διασφαλιστεί ότι οι Έλληνες της Κύπρου δεν θα σηκώσουν ποτέ κεφάλι και δεν θα γίνουν επικίνδυνοι ευνοείται ο αφελληνισμός τους. Μόνο έτσι θα απωλέσουν την αξιοπρέπειά τους, αυτό το τρισκατάρατο κατάλοιπο του Ευαγόρα της Σαλαμίνας και του Ρε Αλέξη, των 13 μοναχών της Καντάρας και του εθνομάρτυρα Κυπριανού, του Παλληκαρίδη, του Αυξεντίου, του Μάτση. Μόνο έτσι θα δεχτούν το δυσλειτουργικό νέο απαρχάιντ των δύο Ζωνών. Παράλληλα για να διασφαλιστεί η κυριαρχία των Βρετανών στο νησί δεν προωθείται μία καθολική νέα ταυτότητα. Προτιμάται η αντιπαλότητα συγχυσμένων ή και αποχρωματισμένων Ελλήνων και εθνικιστών Τούρκων, ούτως ώστε να μην οδηγηθούν ποτέ από κοινού στη θεμελίωση μιας λειτουργικής Δημοκρατίας και στην επιδίωξη εκδίωξης των βρετανικών βάσεων!
Αναντίλεκτα το επιδιωκόμενο νέο σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Κύπρου θα οδηγήσει στη συρρίκνωση της ελληνικής κοινότητας (διά της τρομοκρατίας ή του αφελληνισμού), ενώ ταυτόχρονα θα συντηρεί για πάντα την αντιπαλότητα μεταξύ των προνομοιούχων και των μη προνομοιούχων βάσει εθνότητας!
Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, οι τάχα αντιμπεριαλιστές της τάχα αριστεράς όταν θα κατεβάζουν την επόμενη ΕΛΛΗΝΙΚΗ σημαία. Νερό σε ποιου τον μύλο ρίχνουν; Της αντίστασης ή του ιμπεριαλισμού; Της αξιοπρέπειας ή της δουλοπρέπειας; Και δεν συνθηματολογούμε. Ειλικρινά διερωτώμαστε. Πέρα από τυφλό φανατισμό διαθέτουν κάτι άλλο να δώσουν στην Κύπρο;
Υ/Γ. Έχει παρέλθει πάνω από μία εβδομάδα που η ανίερη πράξη της υποστολής της γαλανόλευκης από το μνημείο του ήρωα Κυριάκου Μάτση ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ μένει χωρίς θεραπεία… Μα τη θεραπεύουμε εντός μας με αέναη έπαρσή της στις ψυχές μας. Και με τη βοήθεια του Θεού τη μαγιά θα τη διατηρήσουμε σ’ αυτό το ξερονήσι.