Ότι και να έχουμε γράψει, δεν έχει καμμία σημασία πλέον. Εάν διαβάσετε στα ΝΕΑ το άρθρο του κυρίου Πρετεντέρη, θα διαπιστώσετε ότι είμεθα απαλοί στην κριτική μας. Και η συγκυρία στην οποία παρεμβαίνει με τέτοιο άρθρο ο Πρετεντέρης είναι εξόχως σημαντική: Είναι η στιγμή που όλο το σύστημα της διαπλοκής έχει πέσει με τα μούτρα για να συγκαλύψει την καταγγελία Λοβέρδου για τους αρχιτέκτονες του μνημονίου! Αλλά να αποκαλύπτει και την προπαγάνδα που έκαναν κάποιες …παλιοεφημερίδες και κανάλια κατά του Λυμπερόπουλου, των φορτηγατζήδων, όσων αντιδρούσαν τότε, ε αυτό μόνο σε Θεία παρέμβαση μπορεί να αποδοθεί…
…Λέτε να δούμε και τον κυρ Σταύρο με καμμιά παρέμβαση για “χαλασμένα καλαμπόκια” και πολυτελή διαμερίσματα στο Λονδίνο;
Διαβάστε απόσπασμα του άρθρου, είναι εξαιρετικό.
Η συζήτηση για το ΔΝΤ στο ΠΑΣΟΚ είναι άχαρη. Οχι επειδή δεν υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί ευθύνης για την προσφυγή – ασφαλώς και υπάρχουν!..
Αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει ακριβής επιμερισμός ευθυνών για μια κυβερνητική απόφαση που είναι συνήθως συλλογική.
Ολοι μαζί, λοιπόν, μας έβαλαν στο ΔΝΤ. Και μας έβαλαν όχι επειδή δεν γινόταν διαφορετικά, αλλά επειδή η ίδια η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέστησε την προσφυγή αναγκαία και αναπόφευκτη.
Εκεί επικεντρώνεται για μένα η ουσιαστική ευθύνη μιας ανερμάτιστης παρέας «φίλων και κηπουρών» που έτρεξε το 2009 να κυβερνήσει τη χώρα διαλαλώντας ότι «λεφτά υπάρχουν».
Αυτό είναι το πρώτο μοιραίο λάθος τους. Γι’ αυτό θα τους ελέγξει η Ιστορία.
Κι από την άποψη αυτή δευτερευόντως ενδιαφέρει ποιος πήρε την απόφαση της προσφυγής, πότε και με ποιους.
Ακόμη περισσότερο που το μοιραίο λάθος δεν ήταν μόνο ένα.
Υπάρχει το έλλειμμα σοβαρότητας ή αντίδρασης ή αντίληψης που εκδηλώθηκε έως τον Μάιο 2010 και οδήγησε στο Μνημόνιο.
Αλλά υπάρχει και το έλλειμμα επίγνωσης για όσα έμελλε να ακολουθήσουν.
Πώς και γιατί αποδέχτηκαν ένα πρόγραμμα το οποίο δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα όχι επιτυχίας αλλά ούτε καν εφαρμογής;
Πώς δέχτηκαν την προσβλητική και ταπεινωτική διαδικασία ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης από μια τρόικα διεθνών υπαλλήλων;
Πώς συμφώνησαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο κι ότι η επιβαλλόμενη προσαρμογή είναι εφικτή;
Τι πρέπει άραγε να ομολογήσουν σήμερα όταν το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται ότι έπεσε έξω στους υπολογισμούς του;
Ποιοι ήταν οι δικοί τους υπολογισμοί;
Και το κυριότερο.
Γιατί δέχτηκαν η αντιμετώπιση ενός δημοσιονομικού εκτροχιασμού να μετατραπεί σε πρόγραμμα «διόρθωσης» της χώρας;
Πολύ φοβούμαι ότι σε αυτό το τελευταίο η απάντηση είναι απλή.
Διότι τις ίδιες ανοησίες περί «διεφθαρμένης χώρας» διακινούσαν και οι ίδιοι. Με αφάνταστη ελαφρότητα ανακύκλωναν τα ίδια κοινωνικά και ιδεολογικά στερεότυπα με τη χειρότερη γερμανική Δεξιά.
Κι όταν το ανεφάρμοστο πρόγραμμά τους δεν εφαρμοζόταν, πάλι έφταιγαν κάποιοι άλλοι για τη δική τους ανικανότητα.
Ο Σαμαράς, τα μέσα ενημέρωσης, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, ο «λαϊκισμός», τα «συμφέροντα», η Μεταπολίτευση, ο Χατζηπετρής…
Η συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ όμως είναι άχαρη και για έναν πρόσθετο λόγο.
