Η αφόρητη υποκρισία και το «όπλο» της μνήμης

            Οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι και διαχειριστές της καπιταλιστικής εξουσίας μπορεί να μη διαθέτουν ιδιαίτερη πολιτική ευφυΐα, αλλά διαθέτουν τα ιδιαίτερα  εκείνα και «ευαίσθητα» ταξικά  αντανακλαστικά των υπηρετών του συστήματός τους.
            Το καθεστωτικό κυβερνητικό και κρατικό οικοδόμημα, ανεξαρτήτου χρώματος (μπλε, πράσινου, «κόκκινου» ή ροζέ),  διακρίνει πάντα τους κινδύνους που το απειλούν. Διακρίνει το πότε μια λαϊκή εκδήλωση είναι αυθεντική, συνεπώς επικίνδυνη και το πότε είναι κάλπικη και ενταγμένη στα καθεστωτικά παιχνίδια.
            Γι’ αυτό οι μαζικές παρελάσεις των κρατικών και γραφειοκρατικών συνδικάτων δεν ενοχλούν.
Ούτε η «εξέγερση» των κουκουλοφόρων  (τα Μαντεία της καθεστωτικής ενορίας την βάπτισαν «εξέγερση της νεολαίας»),  ενόχλησε! Αντίθετα αφέθηκε η Αθήνα στο έλεος αυτής της «εξέγερσης». Τα ματ και οι μηχανισμοί καταστολής ατένιζαν με σκανδαλώδη απάθεια τις καταστροφές και τις φωτιές και κανένα κράτος, καμία καθεστωτική πολιτική δύναμη ενοχλήθηκε. Αντίθετα υμνολογούσαν και προέτρεπαν τα μεγάλα λαρύγγια του καθεστώτος τις  εμπρηστικές ψυχώσεις.
Το προβοκατόρικο φιάσκο αυτής της «εξέγερσης» αποκαλύφτηκε σύντομα. Μια φούσκα, σαν και αυτές του χρηματιστηρίου. Έσκασε από μόνη της, δίχως καμία δίωξη και «αντίσταση» από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και δίχως να αφήσει κανένα ίχνος: Ιδέες, αιτήματα, οργανωτικά μέσα αγώνα κ.λπ
Με τους αγρότες τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Εδώ υπήρχε ο κίνδυνος να πυροδοτηθεί ολόκληρη η κοινωνία.
Γι αυτό και επιστρατεύτηκαν όλοι οι μηχανισμοί του καθεστώτος για να «σπάσει» το αγροτικό κίνημα: «κοινωνικοί αυτοματισμοί», αγροτοπατέρες, κόμματα, μηχανισμοί προπαγάνδας και συκοφάντησης.
Εδώ η κυβέρνηση έδειξε το στυγνό πρόσωπό της. Διέγνωσε την απειλή της γενικής κοινωνικής πυροδότησης και χρησιμοποίησε και την ανοικτή βία κατά των αγροτών της Κρήτης.
Το ίδιο έγινε και πριν από δύο χρόνια περίπου στη μεγάλη και σκληρή απεργία των λιμενεργατών.
Το ίδιο κάνουν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, μόλις αρχίζουν να κινούνται απειλητικά και πυροδοτικά τα λαϊκά κινήματα.
Και εδώ πλέον αποκαλύπτεται όλη η αποκρουστική και αχαλίνωτη δημαγωγία και υποκρισία των μηχανισμών του καθεστώτος: Κόμματα, ιδιαίτερα τα κυβερνητικά, γραφειοκράτες, κρατικοί συνδικαλιστές, ΜΜΕ, ιδεολογικοί γενίτσαροι και ιδιαίτερα οι τηλεστάρ και τηλε-εισαγγελείς: μίσθαρνα όργανα των «νταβάδων» και του παρακράτους τους.
Βγήκε και ο Μάκης με αγροτικό σώου!!!
 Μπροστά σε αυτόν τον τυφώνα της δημαγωγίας και υποκρισίας το μεγαλύτερο «όπλο» είναι η μνήμη.
 
Ο χορός των απατεώνων
 
 Όλο αυτό το τελετουργικό θέαμα της δημαγωγίας και υποκρισίας είναι ένα σκηνικό απάτης, μέσω του οποίου, όχι μόνο αποκρύπτεται η πραγματικότητα, όχι μόνο αθωώνεται το καθεστώς και η κτηνωδία του, αλλά χρησιμοποιείται από τους «νταβάδες» του καθεστώτος για τα δόλια πολιτικά τους παιχνίδια και την  αναπαλαίωση της βαρβαρότητας και της σήψης τους, με την «κατασκευή» και «καρατόμηση» αποδιοπομπαίων  τράγων. Γι’ αυτούς του λόγους θα προβούμε σε μια πολύ συνοπτική παράθεση πολιτικών παρατηρήσεων και ιστορικής μνήμης.
 
Πρώτη παρατήρηση. Αυτό που αποκρύβεται επιμελώς και λυσσωδώς, συντεταγμένα και διατεταγμένα είναι τούτο: Η κτηνωδία και η βαρβαρότητα δεν βρίσκεται στο χρώμα και στο αίμα των  προσώπων της κυβερνητικής εξουσίας. Βρίσκεται στο αίμα και στα οστά του καπιταλιστικού καθεστώτος. Οι κυβερνήσεις και τα πρόσωπα της εξουσίας διαχειρίζονται τη βαρβαρότητα του καθεστώτος και «εκτελούν» τις επιταγές του. Μπροστά σε κινηματικές απειλές ή γενικευμένες αμφισβητήσεις του συστήματος όλοι οι κυβερνητικοί διαχειριστές και το κράτος συμπεριφέρονται με την  ίδια ωμότητα και κυνική βαρβαρότητα.
Και αυτοί που πλειοδότησαν σε αγριότητα και βίαιο κυνισμό ήταν, κατά κανόνα, οι δήθεν προοδευτικοί και «αριστεροί», ακριβώς γιατί είχαν το «άλλοθι» της «κοινωνικής συναίνεσης» και του «προοδευτικού» ή «αριστερού» κύρους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι άπειρα. Μόνο τρία ενδεικτικά παραδείγματα:
α). Αυτοί που κομμάτιασαν κυριολεκτικά τη μεγάλη επαναστάτρια, Ρόζα Λούξεμπουργκ, ήταν οι σοσιαλδημοκράτες…
β). Τα πλέον αντιδραστικά ιδιώνυμα πέρασαν επί Βενιζέλου.
γ). Τον τρομονόμο που δεν μπόρεσε να περάσει ο Μητσοτάκης τον πέρασε, χωρίς καμία αντίδραση, ο Σημίτης…
Δεν είναι, λοιπόν, πιο «αιμοβόρα» η Ν.Δ. Αιμοβόρο είναι το σύστημα που υπηρετεί και οποιαδήποτε κυβέρνηση θα συμπεριφερόταν με τον ίδιο ωμό και βάρβαρο τρόπο, μπροστά σε απειλές κινημάτων. Παρακάτω θα φρεσκάρουμε τις ιστορικές μνήμες.
Όλος, συνεπώς, αυτός ο χορός της υποκρισίας των «νταβάδων» επικαλύπτει  και αποκρύπτει τα ουσιώδη και μεταθέτει  τις ευθύνες στο αποδιοπομπαίο χρώμα της κυβέρνησης, στο μύθο της «δεξιάς», λες και ο πράσινος ή «ροζ» διαχειριστής του πλανητικού ιμπεριαλισμού (αυτόν έχουμε σήμερα), δεν είναι δεξιά. Δεξιά είναι και μάλιστα η πλέον ύπουλη γιατί φοράει τις κουκούλες της «προόδου» και της «αριστεράς».
 
Δεύτερη παρατήρηση. Φαίνεται, όμως, ότι οι μνήμες είναι ανύπαρκτες ακόμη και για το άμεσο παρελθόν. Και καλά για το Πασοκικό κράτος και παρακράτος: Αυτό δεν θέλει να θυμάται τις αθλιότητές του και τις κατασταλτικές κτηνωδίες του. Αλλά αυτοί οι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» της «ευαισθησίας» και του αντι-αυταρχισμού και τα «παπαγαλάκια» των «νταβάδων» ξεχάσανε τόσο γρήγορα;
Να τους θυμίσουμε λοιπόν μερικά γεγονότα:
 
α). Ξεχάσανε τα σημιτικά ματ που σπάγανε, με ξεχωριστή αγριότητα,  τα κεφάλια των συνταξιούχων διαδηλωτών;
β). Ξεχάσανε τις δικές τους κακουργίες απέναντι στις τότε αγροτικές εξεγέρσεις; Μέχρι τα τρακτέρ αχρηστεύανε.
γ). Ξεχάσανε τις ποικίλες θηριωδίες τους, τις διώξεις, τα ματ και τα καπνογόνα εναντίον του μαθητικού κινήματος το 1998-1999;
δ). Ξεχάσανε την ωμή βία και βαναυσότητα εναντίον των αδιόριστων εκπαιδευτικών τον Ιούνιο του 1998;
 Κάποιοι μάλιστα, από όλους αυτούς που χειροκροτούσαν τους κουκουλοφόρους ή τους τηλεστάρ που παίρνουν συνεντεύξεις από κουκουλοφόρους και «τρομοκράτες» του Κορυδαλλού, ΤΟΤΕ είχαν «σοκαριστεί» από τη «λεκτική βαρβαρότητα» ορισμένων καθηγητριών! Ξερνούσαν ποταμούς «ηθικής αγανάκτησης» εναντίον κάποιων μεμονωμένων επεισοδίων «λεκτικής βίας», αλλά δεν έβλεπαν την κυβερνητική, σημιτική κτηνωδία, ούτε τα ματ, ούτε την ωμή κρατική τρομοκρατία…
ε). Να θυμίσουμε πάλι τη νύχτα της κόλασης στην επίσκεψη του Κλίντον; Τέτοια μαζική αστυνομική αγριότητα και καταιγίδα από καπνογόνα δεν έχει ζήσει η Αθήνα. Τα ματ κτυπούσαν θηριωδώς αδιάκριτα…
 
Αυτά τα λίγα αρκούν για να δείξουμε όλη τη θηριώδη δημαγωγία και υποκρισία των «νταβάδων», των κομμάτων και των ποικίλων λακέδων.
 Και κάτι τελευταίο: Όλες οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν επίσης το ίδιο τους κουκουλοφόρους και τα προβοκατόρικα παιχνίδια των μυστικών και παρακρατικών μηχανισμών. Ψηλαφίστε την πρόσφατη ιστορία και θα το διαπιστώσετε…