Η γνώμη του Patrick Cockburn μετράει ιδιαίτερα.
Ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή από το 1979 για τους “Financial Times” και πρόσφατα για τον “Independent”. Έχει τιμηθεί πέντε φορές τα τελευταία χρόνια με βραβεία δημοσιογραφίας, το 2005 Martha Gellhom Prize, το 2006 James Cameron Prize, το 2009 Orwell Prize, το 2010 με το International Media Awards και το 2011 Costa Books Awards.
Περιληπτικά τα σημαντικότερα σημεία του άρθρου (το άρθρο είναι της 16 Δεκέμβρη 2012):
«
Βρίσκομαι στη Δαμασκό εδώ και δέκα μέρες και κάθε μέρα αντιμετωπίζω το γεγονός ότι η κατάσταση στη Συρία είναι τελείως διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν οι ξένοι ηγέτες και τα ΜΜΕ.
Η κοινή εικόνα για τη Συρία είναι ότι οι “επαναστάτες” πλησιάζουν στη Δαμασκό και είναι θέμα ημερών ή λίγων μηνών να ηττηθεί η κυβέρνηση Assad.
Πριν μερικές μέρες ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen, έλεγε ότι… το καθεστώς “πλησιάζει στην κατάρρευση”. Αλλά όταν φτάνεις στη Δαμασκό βλέπεις ότι τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετικά.
Μιλώντας με καλά πληροφορημένους Σύριους και ξένους διπλωμάτες πληροφορείσαι ότι οι τελευταίες επιθέσεις στη Δαμασκό απέτυχαν και η κυβέρνηση πέρασε στην αντεπίθεση. Τα προπύργια των “επαναστατών” στη Δαμασκό δεν υπάρχουν πια, βομβαρδίστηκαν και οι κάτοικοι μετακόμισαν σε άλλες περιοχές στη Δαμασκό.
Αυτό που φαίνεται σαν πρόοδος στο έδαφος των “επαναστατών” είναι η στρατηγική της κυβέρνησης σύμπτυξης των δυνάμεων στις πόλεις και στις κωμοπόλεις και η εγκατάλειψη κάποιων στρατοπέδων και σημείων ελέγχου που είναι δύσκολο να γίνει άμυνα.
Ταξίδεψα στην περιοχή της Homs όπου ζουν περίπου 2,3 εκατομμύρια κάτοικοι και είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του στρατού, εκτός από την παλιά πόλη της Homs.
Στο στρατιωτικό νοσοκομείο Tishreen της Δαμασκού δέχονται κάθε μέρα 15-20 τραυματίες από τους οποίους το 20% πεθαίνει. Είναι τραυματίες η πλειοψηφία τους από ελεύθερους σκοπευτές, όχι από πραγματικές μάχες.
Αυτή η λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας στη Συρία, τροφοδοτείται εν μέρει από την προπαγάνδα, αλλά κυρίως από ανακριβείς και παραπλανητικές αναφορές από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπου η προκατάληψη υπέρ των “επαναστατών” και ενάντια στην κυβέρνηση είναι αξεπέραστη από την εποχή Ψυχρού Πολέμου.
Το βίντεο με τον αποκεφαλισμό των δύο ανδρών, του ενός από ένα παιδί, το έχουν δει όλοι στη Δαμασκό και θα επηρεάσει στις αποφάσεις τους για το μέλλον. Αυτό το βίντεο δεν το έδειξαν τα μεγάλα ΜΜΕ στη Δύση, προφασιζόμενα την αγριότητα του. Αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζουν οι ηγέτες των χωρών τους.»
Ολόκληρο το άρθρο:
Patrick Cockburn, The Independent, UK: “Washington wants Assad out, but is having difficulty riding the Sunni revolutionary tiger. The Western powers have long hoped for a split in the Syrian elite, but so far there is little sign of this happening. “If you take defections as a measure of political cohesion, then there haven’t been any serious ones,” said a diplomat in Damascus.
Syria today resembles Iraq nine years ago in another disturbing respect. I have now been in Damascus for 10 days, and every day I am struck by the fact that the situation in areas of Syria I have visited is wholly different from the picture given to the world both by foreign leaders and by the foreign media. The last time I felt like this was in Baghdad in late 2003, when every Iraqi knew the US-led occupation was proving a disaster just as George W Bush, Tony Blair and much of the foreign media were painting a picture of progress towards stability and democracy under the wise tutelage of Washington and its carefully chosen Iraqi acolytes.
The picture of Syria most common believed abroad is of the rebels closing in on the capital as the Assad government faces defeat in weeks or, at most, a few months. The Secretary General of Nato, Anders Fogh Rasmussen, said last week that the regime is “approaching collapse”. The foreign media consensus is that the rebels are making sweeping gains on all fronts and the end may be nigh. But when one reaches Damascus, it is to discover that the best informed Syrians and foreign diplomats say, on the contrary, that the most recent rebel attacks in the capital had been thrown back by a government counteroffensive. They say that the rebel territorial advances, which fuelled speculation abroad that the Syrian government might implode, are partly explained by a new Syrian army strategy to pull back from indefensible outposts and bases and concentrate troops in cities and towns.
At times, Damascus resounds with the boom of artillery fire and the occasional car bomb, but it is not besieged. I drove 160 kilometres north to Homs, Syria’s third largest city with a population of 2.3 million, without difficulty. Homs, once the heart of the uprising, is in the hands of the government, aside from the Old City, which is held by the FSA. Strongholds of the FSA in Damascus have been battered by shellfire and most of their inhabitants have fled to other parts of the capital. The director of the 1,000-bed Tishreen military hospital covering much of southern Syria told me that he received 15 to 20 soldiers wounded every day, of whom about 20 per cent died. This casualty rate indicates sniping, assassinations and small-scale ambushes, but not a fight to the finish.
This misperception of the reality on the ground in Syria is fuelled in part by propaganda, but more especially by inaccurate and misleading reporting by the media where bias towards the rebels and against the government is unsurpassed since the height of the Cold War. Exaggerated notions are given of rebel strength and popularity. The Syrian government is partially responsible for this. By excluding all but a few foreign journalists, the regime has created a vacuum of information that is naturally filled by its enemies. In the event, a basically false and propagandistic account of events in Syria has been created by a foreign media credulous in using pro-opposition sources as if they were objective reporting.
The execution video is a case in point (It shows two men being beheaded by Syrian rebels, one of them by a child) . I have not met a Syrian in Damascus who has not seen it. It is having great influence on how Syrians judge their future, but the mainstream media outside Syria has scarcely mentioned it. Some may be repulsed by its casual savagery, but more probably it is not shown because it contradicts so much of what foreign leaders and reporters claim is happening here.“
16 Dec 2012
