Οι στρατηγικές ευκαιρίες που παρέχει στην Ελλάδα η τουρκοϊσραηλινή διένεξη έχουν επισημανθεί από πολλούς (λινκ).Η Τουρκία του Ερντογάν και του Νταβούτογλου φαντασιώνεται ρόλους περιφερειακής υπερδύναμης με ηγετικό ρόλο στον ισλαμικό χώρο, και διολισθαίνει όλο και περισσότερο σε πολιτικές αντίθετες προς τα συμφέροντα της Δύσης και του Ισραήλ. Το οποίο έχει πλέον κάθε λόγο να στραφεί προς την Ελλάδα και την Κύπρο, που αφ’ ενός ελέγχουν τις στρατηγικές γραμμές εφοδιασμού του και αφ’ ετέρου αποτελούν τις συγγενέστερες πολιτικά και πολιτιστικά χώρες της περιοχής, απέναντι στον εχθρικό μουσουλμανικό περίγυρο.
Αντίστοιχα είναι και τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου από μια στρατηγική συμπόρευση με το Ισραήλ, η οποία θα μας παρείχε απτό στρατηγικό στήριγμα απέναντι σε έναν ανυπόκριτα επιθετικό γείτονα και ενδεχομένως θα συνεπέφερε και μια αλλαγή των αμερικανικών συμπαθειών στο Αιγαίο…
Τι κάνει η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου μπροστά σε αυτές τις στρατηγικές ευκαιρίες; Αποφασίζει μήπως να επισκεφτεί ο πρωθυπουργός το Ισραήλ, μέσα στις τόσες χώρες που επισκέφτηκε το τελευταίο εξάμηνο; Όχι. Στέλνει μήπως τον χαριτωμένο κ. Δρούτσα αντ’ αυτού; Όχι. Δίνει έστω κάποια διπλωματικά “σήματα”; Ούτε.
Αντιθέτως σπεύδει να ακυρώσει τις ελληνοϊσραηλινές ασκήσεις λόγω του περιστατικού του “Μαβί Μαρμαρά”, θεσπίζει κοινά υπουργικά συμβούλια με την ισλαμιστική τουρκική κυβέρνηση και δίνει στον Ερντογάν ένα υπέροχο μπόνους “πρεστίζ” στον ισλαμικό κόσμο, με το άνοιγμα τζαμιού στο Μοναστηράκι. Ενώ η ρήξη Τουρκίας – Ισραήλ μας προσφέρει ένα ανέλπιστο στήριγμα για να αντισταθούμε στον καλπάζοντα νεοοθωμανισμό, εμείς επιμένουμε να γίνουμε δορυφόροι του…
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο κ. Παπανδρέου θεώρησε σκόπιμο στην παρούσα συγκυρία να επισκεφτεί – από όλους τους πιθανούς υποψηφίους – το Λίβυο δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι… Πραγματικά εκπληκτικό αυτογκόλ… Την ώρα που ΗΠΑ και Ισραήλ επανεξετάζουν τη στρατηγική τους σχέση με την Τουρκία και την Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου έκρινε σκόπιμο να τους θυμίσει τη δεκαετία του ’80 και τις αλησμόνητες εποχές της “ηρωικής Τζαμαχιρίας”…
Έλεος κύριε πρωθυπουργέ. Όπως και στην οικονομία, έτσι και στην εξωτερική πολιτική, υπάρχουν και άλλες επιλογές πέραν της αυτοκτονίας και της υποδούλωσης του ελληνικού κράτους… Αρκεί να τις βλέπει κανείς, και να μην τις “καίει”…