Γραφει ο Θεόδωρος Κουτρούκης
Για πολλούς ήταν λέξεις άγνωστες μέχρι πριν λίγα χρόνια. Τις γνώριζαν μόνο από τα λεξικά. Η οικονομική κρίση μας έκανε να τις ανακαλύψουμε και πάλι. Πολλές από αυτές έχουν κάτι κοινό. Ξεκινούν από το άλφα, το στερητικό, λες και βάλθηκαν όλες μαζί σε ένα συρτό χορό να απεικονίσουν τις ελλείψεις μας: ανασφάλεια, ανεργία, ανημποριά, ανέχεια, αδικία, αβεβαιότητα, αγανάκτηση, απαξίωση, απογοήτευση. Αυτές κι άλλες λέξεις που αρχίζουν από άλφα έχουν γίνει αχώριστοι σύντροφοι, σκιές μας στο πρωτόγνωρο εγχείρημα της
επιβίωσης των τελευταίων χρόνων.
Κάθε λέξη είναι και μια πικρή ανθρώπινη ιστορία: το ληξιπρόθεσμο στεγαστικό δάνειο της Αλεξάνδρας, οι ανεξόφλητες οφειλές της Αλίκης στο ΤΕΒΕ, το υπόλοιπο των φορολογικών χρεών του Ανέστη, η πιστωτική κάρτα του Ανδρέα, που μένει απλήρωτη.
Τριγύρω είναι σπαρμένες, ακόμη, και οι αναμνήσεις του χαμένου καταναλωτικού παραδείσου: άδεια διαμερίσματα και μεζονέτες που έμειναν απούλητα, παρατημένα 4Χ4 αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες (που οι ιδιοκτήτες τους δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας), μαγαζιά με κατεβασμένα τα ρολά, δείγματα βιομηχανικής αρχαιολογίας σε μια χώρα, από την οποία η βιομηχανία έχει αποδημήσει προ πολλού. Λίγο πιο πέρα επιχειρήσεις-βαμπίρ που παραπαίουν, λες και θα κονιορτοποιηθούν στο φως του ήλιου, μόλις ενεργοποιηθεί η φορολογική και ασφαλιστική νομοθεσία περί αναγκαστικής είσπραξης χρεών.
Μια χώρα που βουλιάζει στη σιωπή και τη θλίψη, που βιώνει τον πιο μαρτυρικό της εφιάλτη. Μια χώρα σκιά του εαυτού της που -φευ- έχασε την αυτοπεποίθηση της εποχής των Ολυμπιακών Αγώνων και πέρασε σε «οικονομική ανυποληψία».
Πλάι όμως στις πρώτες, τις πιο αδίστακτες, ευτυχώς επιβιώνουν μερικές λέξεις δυνατές και αναπόδραστες: η Αλληλεγγύη, η Αγάπη, η Ανθρωπιά που εξακολουθούν να περιμένουν την ευκαιρία για να φωλιάσουν στην ψυχή μας, να ανθίσουν, να δώσουν χώρο σε ένα τόσο δα μικρό όνειρο, που θα καταφέρει να δραπετεύσει από την κινούμενη άμμο της μιζέριας.
Ας τις λευτερώσουμε, ας τους δώσουμε χώρο. Αν η κρίση ήταν ένας κοινωνικός εγκέλαδος αυτές οι λέξεις είναι «αντισεισμικές», είναι τα στηρίγματα που μπορούν να μας κρατήσούν όρθιους.
Ας είναι τα φετινά Χριστούγεννα ένα στιγμιότυπο φώτισης κι ελπίδας.
Χρόνια Πολλά!
Υ.Γ. Πάντοτε, τέτοιες ημέρες θυμόμαστε την δική μας Αμαλία Καλυβίνου, καθώς η περιπέτεια της εξακολουθεί να μας πλημμυρίζει με ενοχές για την κοινωνία που είχαμε χτίσει. Από εκεί ψηλά που βρίσκεται στοιχειώνει τα «γιατί» μας, ρίχνει το φωτοβόλο βλέμμα της πάνω στο γκρίζο κι αλλάζει τα χρώματα της αδυσώπητης μας περιπέτειας.