ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ: Η «ποίηση» του καιροσκοπισμού

O ΣΥΡΙΖΑ είναι η «ποίηση» του καιροσκοπισμού. Ο Αλαβάνος, τώρα «ανακαλύπτει» από κοινού με το Γ. Παπανδρέου, έδαφος κοινών πρωτοβουλιών, οι οποίες θα προλειάνουν το έδαφος για προγραμματικές συγκλίσεις. Τώρα έχουν «συνεπαρθεί» από αγωνία οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ για «πολιτική επικοινωνία» αναζητώντας «πλατφόρμες συνεργασίας» για ένα «κεντροαριστερό», «αντιδεξιό» μέτωπο. Φυσικά πάντα οι ηγεσίες των δύο αυτών κομμάτων διέκριναν η μία στο πρόσωπο της άλλης τον εν δυνάμει σύμμαχο, με τον οποίο έχουν στρατηγικές συγκλίσεις.    
 
Εδώ θα καταγράψουμε τις καιροσκοπικές παλινωδίες και πτήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. 
Μέχρι πρότινος, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φουσκωμένη σαν ινδιάνος από τα κατασκευάσματα των δημοσκοπήσεων, όξυνε την αντιδικομματική του ρητορεία. «Κάθοδο στον Άδη» χαρακτήριζε ο Αλ. Αλαβάνος τυχόν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Και η άλλη ηχώ του Αλαβάνου, ο Τσίπρας, χαρακτήριζε «Ευλογία» την ακυβερνησία. Δηλώσεις που ξεχείλιζαν από υποκρισία. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπαψε ποτέ να αντικρίζει στο ΠΑΣΟΚ έναν εν δυνάμει σύμμαχό του. Δεν έπαψε ποτέ να ευελπιστεί σε μια ευρύτερη σύμπραξη μαζί του.
Το τελευταίο διάστημα ωστόσο το «τροπάρι» που ψέλλιζε άλλαξε. Οι δημοσκοπήσεις άλλαξαν πορεία! Έτσι άλλαξε κατεύθυνση και ο δημόσιος λόγος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αναφορές εναντίον του ΠΑΣΟΚ άρχισαν να απαλείφονται. Τώρα προκρίθηκε η ρητορεία περί «αντικυβερνητικού» ή «αντιδεξιού» μετώπου. Λες και το πρόβλημα είναι η «δεξιά» και όχι η φιλομονοπωλιακή πολιτική που καθ’ άπασαν την ευρωενωσιακή επικράτεια εφαρμόζουν «δεξιές», «κεντροαριστερές», «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις γιατί αυτό ζητά το μεγάλο κεφάλαιο.
 Έτσι, έφτασε ο Αλ. Τσίπρας να εκθειάζει τις προτάσεις που διατύπωσε ο Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ, διεκδικώντας μάλιστα την πατρότητά τους για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ και να διαπιστώνει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μετατοπιστεί προς τα αριστερά στον πολιτικό χάρτη του τόπου χάρη στην ώθηση που του έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ!
 Ακολούθησε ο Αλ. Αλαβάνος, ο οποίος κατέθεσε μια δέσμη έξι προτάσεων καλώντας το ΠΑΣΟΚ, που κατά δήλωσή του ανήκει στις «δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης», σε κοινή δράση πάνω σ’ αυτές.
Μετά ήρθε ο Παπαδημούλης που διευκρίνισε «να διερευνήσουμε, μέσα από την κοινή αντιπολιτευτική δράση, τα περιθώρια περαιτέρω συγκλίσεων»! Όλα για την ενίσχυση του «αντιδεξιού» μετώπου. Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ «απέρριπτε» απαξιωτικά τις «προτάσεις Αλαβάνου» και η «Αυγή» «έκλαιγε» με ανάλογους τίτλους στα ρεπορτάζ.
Μετά ήρθε ο Κουβέλης, ο Κύρκος (ο ιστορικός ηγέτης)  για να υπογραμμίσουν ότι καθυστερούμε τη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ…
Στο παιχνίδι και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ο οποίος κατέκρινε καυστικά τις καιροσκοπικές παλινωδίες του Αλαβάνου…
Οι ηγετικές κλίκες του ΣΥΡΙΖΑ φιλοτεχνούν για το ΠΑΣΟΚ ένα πορτρέτο, που δεν ανταποκρίνεται σε καμιά πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ είναι φύσει και θέσει κόμμα εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου και το πλέον αμερικανόδουλο. Για λογαριασμό του διεκδικεί την εξουσία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά για λογαριασμό του κεφαλαίου δουλεύει αβαντάροντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον έναν πόλο του δικομματισμού, με κάθε πρότασή του που αποπνέει «άρωμα» διαχείρισης. Γιατί κάθε πρότασή του «πειθαρχεί» στις στρατηγικές της Ε.Ε.: Στην εξουσία των πολυεθνικών και της Νέας Τάξης. Ούτε στα λόγια πλέον δεν θίγουν το καθεστώς του ευρωπαϊκού, αλλά και πλανητικού ιμπεριαλισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράσει ακάλυπτες επιταγές υποσχέσεων για μια ουτοπική, «ανθρωπιστική» διαχείριση του καπιταλισμού, σε μια εποχή ιδιαίτερα που το πρόσωπο του κεφαλαίου μορφάζει μακάβρια από την κρίση και δεν επιτρέπει ούτε «ανθρωπιστικά λόγια», ούτε «ανθρωπιστικές ελεημοσύνες».
Αυτόν τον καπιταλιστικό εφιάλτη εξωραΐζει ο ΣΥΡΙΖΑ και αγωνίζεται απεγνωσμένα να προβάλει το «αριστερό» του μακιγιάζ στο ΠΑΣΟΚ. Θέλει να το πείσει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορεί να εξαπατήσει και να αναπαλαιωθεί.
Αν αποκωδικοποιήσει κανείς τα λόγια του Αλαβάνου και του Γιωργάκη μετά τη συνάντηση θα αντιληφθεί την «αγωνία» που τους διακατέχει στο πώς θα εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και στο πώς θα «πλασάρουν» με πειστικό τρόπο την απάτη. Αλλά και στο πώς θα διαμορφωθούν οι «όροι» της «κεντροαριστερής» απάτης. Εδώ υπάρχουν διαφορετικές «οπτικές» ηγεμόνευσης, όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο κείμενό μας.