Γράφει ο Γεώργιος Ρούντας
( Συμπληγάδες Πέτρες )
Κείμενον 1ον
Ελλάς εν έτει 2010. Ένα καράβι η κοινωνία μας, το οποίο προσπαθεί να διορθώσει την σπασμένη πυξίδα του και να βρεί τον προορισμό του, μέσα σε μία ακραία παγκόσμια θαλασσοταραχή, σε έναν κατακλυσμό διαρκών, πολυεπίπεδων, αντιφατικών και ταχύτατων εξελίξεων.
Είναι κοινός τόπος πλέον η διαπίστωση, ότι η εποχή την οποία διανύουμε χαρακτηρίζεται ως άκρως σημαντική για το μέλλον της παγκοσμίου ανθρώπινης κοινότητος. Ατελείωτες ζυμώσεις, τροποποιήσεις και εξελίξεις. Όλα διέπονται από την αρχή της ταχύτητος και της προόδου.
Η σύγχρονη τεχνική και τεχνολογική ανάπτυξη έφθασε με γεωμετρική πρόοδο σε επίπεδα, τα οποία η ανθρώπινη σκέψη δεν θα μπορούσε εύκολα να αντιληφθεί. Κατακτήθηκε το διάστημα, γνωρίσαμε νέους πλανήτες, παράλληλα σύμπαντα, άγνωστους γαλαξίες. Αναλύεται πλέον η δομή και η σύσταση του δικού μας σύμπαντος, ανακαλύφθηκαν νέα σωματίδια ύλης και αντιύλης, νέες επιστήμες και τεχνολογίες έκαναν την εμφάνισή τους ενώ οι παλαιότερες εξελίχθησαν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και συγχρόνως αποδεικνύεται η μακροκοσμική και μικροκοσμική διασύνδεσή τους.
Η ιατρική μπόρεσε να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του ανθρώπου αυξάνοντας τον μέσο όρο ζωής του είδους μας. Πολλές ασθένειες καταπολεμήθηκαν οριστικά και έδωσαν πνοή ζωής σε πολλά μέρη του πλανήτη μας. Αναπτύχθηκαν ιατρικές τεχνικές, οποίες παρέχουν την δυνατότητα μόνιμης αποκαταστάσεως βλαβών σε αισθητήρια όργανα του ανθρώπου, η ανυπαρξία ή δυσλειτουργία των οποίων καθιστούσε κάποιον ανίκανο να ζήσει φυσιολογικά, να βιώσει το θαύμα της ζωής. Η κλωνοποίηση έκανε την εμφάνισή της και άνοιξε νέους ορίζοντες. Έδωσε χρήσιμες πληροφορίες για την αντιμετώπιση γενετικών ασθενειών και έθεσε τις βάσεις για την ενδεχόμενη, ίσως κάπου μακριά στο μέλλον, αντιμετώπιση σοβαρών κινητικών δυσπλασιών, αναπηριών και άλλων παρεμφερών προβλημάτων. Ήδη μάλιστα δημιουργήθηκε το πρώτο τεχνητό κύτταρο, γεγονός το οποίο έκανε τον άνθρωπο να αισθανθεί παντοδύναμος μέσα στο κοσμικό παιχνίδι. Ένιωσε ότι κρατάει μέσα στα χέρια του το ελιξίριο της ζωής, ότι θα καταφέρει τελικά να κερδίσει τον θάνατο και να ζήσει για πάντα νέος.
Η επικοινωνία και η ενημέρωση εξελίχθησαν τόσο πολύ, ώστε κάθε σημείο του πλανήτου μας ανά πάσα στιγμή να δονείται από την ίδια ροή πληροφορίας και γνώσεως.
Η ολογραμματική τεχνολογία λες και ξεπήδησε μέσα από ταινία επιστημονικής φαντασίας ένωσε όλο τον κόσμο. Έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα να έχει εικόνα εμφανή μπροστά του από άτομα, τα οποία βρίσκονται σε άλλα μήκη και πλάτη της γης. Όλοι έγιναν παρόντες σε ένα ταυτόχρονο παρόν, έγιναν εικονική – ψηφιακή ολότητα. Συγχρόνως εξαπλώθηκε παντού ένα νοητό πλέγμα επικοινωνίας , ένα δίχτυ, όπως αυτό που τυλίγει τον ομφαλό των Δελφών, το διαδίκτυο, ένα μέσο διασυνδέσεως και εξαπλώσεως πληροφοριών, ιδεών, απόψεων, γεγονότων, ειδήσεων και καταστάσεων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, το οποίο διαμορφώνει έναν παγκόσμιο μέσο όρο κοινών γνώσεων.
Η τεχνολογία με τα επιτεύγματά της έδωσε νέους ορίζοντες στην εκπαίδευση και σε συνδυασμό με το διαδίκτυο κατέστησε τους μαθητές ήδη από πολύ μικρές ηλικίες πολίτες της γής και του διαστήματος, τους άνοιξε τόσο πολύ τους γνωστικούς ορίζοντες, ώστε να γίνονται κατευθείαν πολίτες του παγκόσμιου πλανητικού χωριού και να βιώνουν μία απίστευτη εισροή δεδομένων – πληροφοριών στην ζωή τους, σχηματίζοντας μάλιστα άποψη για πάσης φύσεως γεγονότα και καταστάσεις, για τις επιστήμες και για τις τέχνες.
Καλούνται να συμμετάσχουν ενεργά στο διεθνές προσκήνιο και να πάρουν θέση, γεγονός το οποίο τους το επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο η ίδια η πληθώρα γνώσεων, την οποία έχουν αποθηκευμένη στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου τους.
Οι επί μέρους παγκόσμιου πολιτισμοί ήλθαν σε ενεργό επικοινωνία και διαδραστικά ο ένας με τον άλλον, διαμόρφωσαν ένα πολυμορφικό και δαιδαλώδες πλέγμα ανταλλαγής στοιχείων και χαρακτηριστικών, δημιουργώντας σε ένα πρώτο βαθμό, έναν κοινό παγκόσμιο πλανητικό πολιτισμό με κοινά στοιχεία, όπου θεωρητικά η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες, όπως η παρρησία λόγου, οι διάδοση των ιδεών και το βασικότερο όλων η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σε κάθε έκφρασή της αποτελούν την μέγιστη προτεραιότητα..
Οι πολιτικές και πολιτειακές δομές και οργανώσεις ποτέ έως τώρα δεν γνώρισαν τέτοια εξέλιξη. Δημιουργούνται στο πλαίσιο της γενικότερης αναπτύξεως νέες μορφές, νέα πρότυπα κοινωνικών διακυβερνήσεων, οι οποίες γεννώνται μέσα σε ποικίλες δεξαμενές σκέψεων και ιδεών, εντασσόμενες στην προσπάθεια συγχρωτισμού της λειτουργίας των επί μέρους διεθνών κοινωνιών μεταξύ τους. Διαρκώς νέα πολιτικά σχήματα παρουσιάζονται ευαγγελιζόμενα την προαγωγή και πρόοδο της δημοκρατίας την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου – συντεταγμένης πολιτείας όχι απλά ως τρέχουσας πραγματικότητας αλλά και ως αξίας, ως ιδέας.
Το περιβάλλον αποτελεί αντικείμενο ερεύνης και μελέτης μεγάλων διεθνών οργανισμών και διαρκώς νέα επιστημονικά προγράμματα εκπονούνται σε όλο τον πλανήτη και υπέρογκα οικονομικά κονδύλια προβλέπονται και καταβάλλονται από τις διεθνείς κυβερνήσεις και τους διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς, ώστε να μελετηθεί εις βάθος και με την πιο μεγάλη λεπτομέρεια κάθε άγνωστη πτυχή λειτουργίας του παγκόσμιου οικοσυστήματος. Νέα είδη χλωρίδος και πανίδος ανακαλύπτονται, φθάσαμε στα σκοτεινά βάθη των ωκεανών, τα χαρτογραφούμε και αποκτούμε πλέον σαφέστερη γνώση για το πώς δημιουργήθηκε η ζωή στον πλανήτη και πως εξελίχθησαν τα ζωικά είδη. Μοναδικές εκστρατείες ενημερώσεως, παγκοσμίου εμβέλειας ανακοινώνονται διαρκώς από όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσεως αλλά και από το διαδίκτυο, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι άνθρωποι σε παγκόσμιο επίπεδο σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος.
Ο άνθρωπος πλέον έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη, έγινε ο ανώτατος άρχων, ο μοναδικός συντονιστής του ρυθμού της ζωής του. Κατάφερε να ελέγξει τα πάντα και να γίνει ο ίδιος θεός. Η κρυφή και απώτατη επιθυμία του. Το να γίνει θεός.
Ένας ασταμάτητος ρυθμός γεωμετρικής αναπτύξεως και προόδου, αποκτήσεως τεχνικών γνώσεων και βελτιώσεως των συνθηκών ζωής από τον ίδιο τον άνθρωπο στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στις δικές του δυνάμεις. Αυτό ακριβώς είναι το στίγμα της εποχής μας παγκοσμίως, αυτή η αίσθηση τεχνικής προόδου και αναπτύξεως, η οποία επικρατεί στους νόες των ανθρώπων , με το νόημα και την σημασιολογία την οποία έχει στο σημείο αυτό η λέξη αίσθηση. Και ας τονιστούν δύο παράμετροι: πρώτα η φράση «αίσθηση προόδου» εν αντιθέσει με το νόημα και την σημασιολογία της φράσεως «βίωμα προόδου και αναπτύξεως» και δεύτερον η ίδια η έννοια και το αληθές νόημα της προόδου, πιο αναλυτικά δήλα δή πρόοδος σε τί? Και με ποιόν τρόπο?
Διότι η διαφορά της ουσία της λέξεως «αίσθηση» από την ουσία της λέξεως «βίωμα» καθώς και η εύρεση και ο προσδιορισμός του αληθούς νοήματος της έννοιας της προόδου, είναι αυτά τα οποία ερμηνεύουν απολύτως την μεγάλη αντίφαση, η οποία χαρακτηρίζει την εποχή την οποία διανύουμε. Μία εποχή ακραίων αντιθέσεων, συγκρούσεων, αντεγκλήσεων, διαρκών αλλαγών αλλά και έντονης αδράνειας κατά περιπτώσεις, ρευστότητος και υπερβολικής ταχύτητας. Πόση αντίθεση άραγε μπορεί να χωρέσει στην ζωή μας? Μία εποχή η οποία δημιουργείται από την τεχνολογία για τον άνθρωπο αλλά χωρίς αυτόν, ασύμβατη με τα δικά του μέτρα και σταθμά, άκρας τεχνικής προόδου και εξελίξεως, η οποία του ζητάει να διαβεί την πύλη της και να την βιώσει, έχοντας όμως απεκδυθεί προηγουμένως κάθε ψυχική ανάγκη, κάθε ίχνος ανθρωπιάς, κάθε στοιχείο πνευματικότητος, κάθε ίχνος αγνότητος. Μία εποχή η οποία ζητάει από τον άνθρωπο να ξεχάσει ότι είναι διφυές όν, ότι είναι συγχρόνως και θεός και άνθρωπος, ότι γεννιέται και πεθαίνει έχοντας μέσα του κάτι αιώνιο και κάτι φθαρτό, το σώμα και την ψυχή. Όλα σήμερα αποκτούν έναν ισοπεδωτικό, αποπνευματικοποιημένο και μονοδιάστατο υλιστικό χαρακτήρα. Όλα πλέον τείνουν να θεωρούνται ότι έχουν μία τιμή, γεγονός το οποίο καθιστά τα πάντα αντικείμενα αναλώσεως, αγοράς και πωλήσεως. Όλα θεωρούνται αριθμοί, δείκτες και διαγράμματα οικονομικών σταθερών. Ακόμα και ο ίδιος ο άνθρωπος, τα αισθήματά του, οι διαπροσωπικές του σχέσεις.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι παντού γίνεται λόγος για κατάπτωση των ηθικών αξιών, για έλλειψη αρχών, δομών, ιδεών και για κατάπτωση των θεσμών, οι οποίοι συγκροτούν και συνέχουν τις ανθρώπινες κοινωνίες, για έλλειψη οράματος στο διηνεκές. Το μέγιστο, το πρωταρχικό και αιώνιο ερώτημα του ανθρώπου ποίο είναι το νόημα της ζωής εξακολουθεί να παραμένει άλυτο, από όλα αυτά τα παγκόσμια ερευνητικά-επιστημονικά κέντρα πάσης φύσεως, την ώρα που η υπερσύγχρονη τεχνολογία, η οποία γεννάται μέσα σε αυτά τα κέντρα αναλύει την ίδια την διαδικασία δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου. Ο σύγχρονος καταναλωτικός και καταναλώσιμος άνθρωπος συνεχίζει να νιώθει συγκλονιστικά μόνος και μετέωρος μπροστά στην θύρα της νέας εποχής, η οποία υψώνεται γιγαντιαία και αυστηρά μπροστά του. Ένας «νέος κόσμος» ανοίγεται μπροστά στον σύγχρονο άνθρωπο γεμάτος απαιτήσεις και αναπάντητα ερωτήματα, λες και ο χρόνος στην νέα αυτή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας έχει συρρικνωθεί και απαιτεί λύσεις και απαντήσεις άμεσα, λες και πλέον η ιστορία η ίδια απαιτεί από τον άνθρωπο να λύσει όλα αυτά τα πρωταρχικά ερωτήματα, ώστε να μπορέσει αρμονικά και γαλήνια να συνεχίσει το κοσμικό ταξίδι του.
Οι δομικές πολιτισμικές, κοινωνικές έννοιες έχουν πλέον εντελώς διαφορετική προσέγγιση και έχει δοθεί σε αυτές άλλο νόημα, το οποίο εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, ότι δεν υπηρετεί τον άνθρωπο, δεν έχουν πλέον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Έγιναν και αυτές αντικείμενο παρερμηνείας, με αποτέλεσμα να χαθεί το αληθές νόημά και η ουσία τους. Κατάντησαν απλές ιδεολογίες, κοινωνικά ρεύματα, τάσεις και ευφυολογήματα, σοφιστείες, οι οποίες μάλιστα προσαρμόστηκαν στην γενικότερη παγκόσμια οικονομική – υλιστική θεώρηση όλων των εκφάνσεων της ανθρώπινης ζωής.
Τα πολιτικά και πολιτειακά συστήματα διακυβερνήσεως των κοινωνιών δείχνουν αδυναμία ελέγχου της πολυεπίπεδης κρίσεως, η οποία έχει κάνει την εμφάνισή της. Κρίσεως των αξιών και των ηθών και όχι οικονομικής φύσεως. Η πολιτική πλέον ως έννοια, ως αυταξία και ως μέσο προαγωγής του κοινωνικού συνόλου έχασε το νόημά της και κατέπεσε σε ένα επίπεδο απλής διαχειρίσεως μιας ομάδας ατόμων. Μιας διαχείρισης η οποία και αυτή με την σειρά της κατέπεσε και μεταλλάχθηκε σε ένα απλό οικονομικό διάγραμμα με άξονες χ’ και ψ’. Από όργανο βελτιώσεως της ηθικής των πολιτών, διότι αναγωγικά εάν ερευνηθεί με ακολουθία ερωτήσεων, εκεί στοχεύει τελικά η πολιτική τέχνη στην ηθική και πνευματική τελείωση του ατόμου, κατάντησε να είναι μία στείρα διαχείριση οικονομικών μονάδων, ήτοι των ίδιων των ανθρώπων. Μία εκδικητική αντιπαράθεση μεταξύ κομμάτων – παρατάξεων, η οποία σαπίζει και διαφθείρει τα μυαλά των ανθρώπων και διχάζει την ίδια την κοινωνία με τον χειρότερο και πιο επικίνδυνο τρόπο. Διότι μέσα από αυτό το πρίσμα της σύγχρονη εποχής ο άνθρωπος αυτή την θέση έχει, μιας απλής αναλώσιμης, παραγωγικής μονάδας και τίποτε παραπάνω, η οποία μάλιστα προκειμένου να ελέγχεται πρέπει να διασπάται σε επιμέρους υποομάδες. Η αναξιοκρατία, η ατιμωρησία, η αδιαφάνεια και η κοινωνική ανισότητα αποτελούν πλέον λέξεις καθημερινές, αποτελούν το κοινώς διεκδικούμενο από το σύνολο των διεθνών επί μέρους κοινωνιών. Αυτό και μόνο φανερώνει την στρεβλή χρήση και εφαρμογή της δημοκρατίας, του αρίστου αυτού πολιτεύματος, το οποίο κινδυνεύει από τους κακούς, αήθεις και απαίδευτους ψηφοφόρους και ακολούθως από τους αήθεις και απαίδευτους λειτουργούς οι οποίοι ασκούν την δημόσια εξουσία. Αυξήθηκε η εντροπία τόσο πολύ στο πολιτειακό αυτό σύστημα και σε τέτοιο βαθμό, ώστε αδυνατεί το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα ως ζωντανός κοινωνικός οργανισμός να θέσει σε λειτουργία τους εσωτερικούς του αμυντικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους μάλλον ανύπαρκτους ή έστω παραγκωνισμένους θεματοφύλακες – πνευματικούς ταγούς της κοινωνίας μας. Και αυτό συμβαίνει διότι όλοι ως αναπόσπαστα μέλη της κοινωνίας αυτής νοσούμε. Αδυνατούμε να εντοπίσουμε ποιες είναι οι δομικές κοινωνικές μας σταθερές, διότι δεν τις γνωρίζουμε πλέον.
Η παιδεία εστίασε στην παροχή τεχνικών γνώσεων και απώλεσε τον χαρακτήρα της ως μέσον καλλιέργειας ψυχών και διαμορφώσεως ήθους, το οποίο στην καθημερινή ζωή μετατρέπεται σε έθος, σε κοινωνική συνήθεια και κατά συνέπεια σε δομικό κοινωνικό συστατικό, σε στοιχείο ετερότητος. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πλέον αδυνατεί να προσφέρει στον νέο σήμερα την προσωπική του πολιτισμική ταυτότητα, το βασικό στοιχείο το οποίο θα τον προφυλάξει από τον κυκεώνα της πολιτισμικής ισοπέδωσης. Η γλώσσα, ένα από τα πιο βασικά και δομικά στοιχεία της ανθρώπινης δραστηριότητος διανύει μία περίοδο βεβήλωσης με την λανθασμένη διδασκαλία και χρήση της και την ταυτόχρονη εισαγωγή στην καθημερινότητα άλλων μορφωμάτων γραφής. Είναι τουλάχιστον θλιβερό η πλειονότητα των νέων μαθητών να παρουσιάζει δυσκολία εκφράσεως των διανοημάτων και των συναισθημάτων της. Η ιστορία του ελληνικού γένους από την αρχαιότητα έως και σήμερα διδάσκεται απλώς και μόνο ως συμβεβηκότα περιστατικά και όχι ως αλληλουχία γεγονότων δηλωτικών προόδου, εξελίξεως και διακριτικών εθνικών – κοινωνικών γνωρισμάτων. Πλέον οι μαθητές αδυνατούν να αντιληφθούν την περιοδικότητα, την συχνότητα και την με μαθηματική ακρίβεια επανάληψη των καταστάσεων, οι οποίες απαρτίζουν την ίδια την ιστορία, ως ενιαίο σύνολο, ως ενιαία μονάδα, η οποία εμπερικλείει το παρελθόν, το παρόν και μέλλον στο ίδιο σημείο. Η διδασκαλία της ιστορίας σήμερα έχει εγκλωβιστεί σε κατευθύνσεις, οι οποίες εξυπηρετούν κοντόφθαλμες πολιτικές και διπλωματικές σκοπιμότητες. Συνεχείς αλλαγές και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις λαμβάνουν χώρα, οι οποίες δηλώνουν ανυπαρξία σαφούς και δομημένης εκπαιδευτικής πολιτικής, εκπαιδευτικού οράματος από τους ιθύνοντες. Νέες τεχνολογίες εισήλθαν στα ελληνικά σχολεία την στιγμή όπου υπάρχουν μεγάλες ανάγκες για κτιριακές υποδομές. 2010 και υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια σχολεία τα οποία λειτουργούν σε πρόχειρα καταλύματα. Δεν είναι τυχαίο το ότι στην σύγχρονη εποχή ολοένα και αυξάνονται οι φωνές διαμαρτυρίας των νέων ανθρώπων για αλλαγή των συστημάτων παιδείας. Στην ουσία είναι έκκληση για αλλαγή της ουσίας της παρεχόμενης παιδείας, αλλαγή του χαρακτήρα της και όχι αλλαγή του τρόπου παροχής της. Χρειάζεται να αποκτήσει ξανά τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα και να παραγκωνιστεί οριστικά η λογική που θεωρεί ότι η παροχή νέων τεχνολογιών και συνεχών πληροφοριών ισοδυναμεί με πρόοδο και εξέλιξη στην παιδεία.
Αμέτρητες είναι οι έρευνες από διεθνείς επιστημονικούς οργανισμούς, οι οποίοι διαπιστώνουν δραματική αύξηση των καταθλίψεων στις νεαρές ηλικίες από 15 έως και 35 ετών. Πόσο τραγική είναι η διαπίστωση αυτή. Πόσο επίσης τραγικό είναι ότι στην εποχή μας αυξάνονται κατακόρυφα τα διαζύγια και οι μοναχικοί άνθρωποι. Σε μία εποχή όπου η ενημέρωση, η επικοινωνία, οι τέχνες και οι επιστήμες έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος βιώνει μεγάλη μοναξιά, μόνος μέσα στο ανώνυμο πλήθος άλλων ανώνυμων και μοναχικών ανθρώπων. Η υλιστική δομή και διάρθρωση της εποχής μας μετέτρεψε τον σύγχρονο άνθρωπο σε αντικείμενο προς πώληση σε άλλους ανθρώπους, της ίδιας κοινωνίας. Ένα διεθνές δουλεμπόριο ψυχών και συναισθημάτων εγκαθιδρύθηκε στις ημέρες μας, η γυναικεία υπόσταση έχει εξευτελιστεί όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία ενώ συγχρόνως η μητρότητα θεωρείται όχι ολοκλήρωση αλλά απλά ένας στόχος ανάμεσα στους πολλούς, τους οποίους έχει η σύγχρονη επαγγελματίας γυναίκα. Η οικογένεια εξέπεσε και πλέον έχει θεωρηθεί στο πλαίσιο μίας νέας ερμηνείας της ουσίας της, ως απλή συμβίωση, ως ανταλλαγή υλικών ωφελειών, απλή τυπική συνύπαρξη και όχι ένωση ψυχών και σωμάτων. Είναι τουλάχιστον τραγική αυτή η εδραίωση της αμφιβολίας και της ανασφάλειας στις καρδιές των ανθρώπων. Υπάρχει αδυναμία δημιουργίας σταθερών και με διάρκεια κοινωνικών και διαπροσωπικών δεσμών. Οτιδήποτε το στρεβλό και το κίβδηλο πλέον θεωρείται και προβάλλεται από όλα τα Μέσα Μαζικής Αποχαυνώσεως – Ενημέρωσης ως φυσιολογικό, ως επιβεβλημένο και ως επιζητούμενο όνειρο ζωής και ευτυχίας.
Ακολούθως αυτή την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα έρχεται να συμπληρώσει η ευκολία με την οποία κατασκευάζονται και ξεσπούν οι πόλεμοι στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης. Παγκόσμια συμφέροντα, οικονομικές διεκδικήσεις, υλιστικά κίνητρα, γεωπολιτικά παιχνίδια των διεθνώς ισχυρών και δήθεν πολιτισμένων κρατών, τα οποία άγονται και φέρονται από κλειστά κυκλώματα διεφθαρμένων ανθρώπων. Τόσες αθώες ψυχές, τόσα αθώα θύματα, οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες», έχουν πέσει στα πεδία των μαχών, σε εμπόλεμες ζώνες, οι οποίες στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από διευρυμένες σκακιέρες ανταλλαγής δυνάμεων, ισορροπιών, εξουσιών και μεγάλων οικονομικών απολαβών. Σκακιέρες θανάτου και αίματος, οι οποίες στήνονται από αδυσώπητους και στυγνούς, άψυχους δολοφόνους, οι οποίοι είναι και αυτοί αιώνιοι σκλάβοι των παθών τους για δύναμη, χρήμα και εξουσία. Είναι αιώνιοι δούλοι της φιλαργυρίας, της φιλαυτίας και της φιληδονίας. Η ειρήνη ακόμα και ως λέξη μοιάζει άγνωστη έννοια, αυτή η οποία είναι το προαπαιτούμενο της προόδου και της αναπτύξεως του πανανθρώπινου πολιτισμού. Ο πλανήτης μας μπορεί από ψηλά να έχει γαλάζιο χρώμα αλλά στην ουσία το χρώμα του είναι κόκκινο, από το αίμα των αθώων θυμάτων των πολέμων Τελικά μάλλον όλες αυτές οι φαμφάρες περί παγκόσμιων οργανισμών ειρήνης και φιλαλληλίας αποδεικνύονται άνθρακας, ένα ψέμα, μία απάτη, η οποία ξετυλίγεται καθημερινά μπροστά μας.
Πόσο ακόμα χαμηλά θα φθάσει αυτό το σύγχρονο σιδηρούν Ησιόδειο ανθρώπινο γένος, πόσο θα ταπεινωθεί ακόμα η ίδια του η ύπαρξη, πόσο? Για πόσο ακόμα θα μένουμε εγκλωβισμένοι στο σκοτεινό αυτό σπήλαιο της αδράνειας, της αδιαφορίας, της αμάθειας, πότε το νερό της πηγής της μνημοσύνης θα ξεδιψάσει της ψυχή και το πνεύμα μας? Μέσα σε αυτό τον σύγχρονο πνευματικό και ψυχικό μεσαίωνα, όλοι εμείς, ως άλλοι σύγχρονοι Δευκαλίωνες και Πύρρες, έχουμε χρέος να διασώσουμε ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό μας, να περισώσουμε ό,τι είναι ωφέλιμο για την ανθρώπινη ψυχή, η οποία ασφυκτιά στην σύγχρονη υλιστική και αναλώσιμη εποχή μας. Έχουμε χρέος να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητα του πολιτισμού μας, να εντοπίσουμε ποία είναι η θέση μας στις παγκόσμιες εξελίξεις. Να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλά ένα ποταπό, προγονόπληκτο απομεινάρι ενός παλαιού μεγάλου πολιτισμού, αλλά ότι έχουμε την δύναμη και την ικανότητα να πρωτοστατούμε και να παράγουμε ιδέες, πολιτισμό, να διαφυλάττουμε αξίες και ιδανικά πανανθρώπινα.
Ποίος είναι αυτός που θέλει να μας κλέψει το χαμόγελο, τα όνειρα μας, την χαρά μας? Ποίος είναι αυτός που πίστεψε ότι θα μας κλέψει την αγάπη και τον έρωτα? Ποίος είναι αυτός που νόμισε ότι μας κοίμισε , ότι μας έριξε για πάντα στο Άδη? Ότι δεν έχουμε σταθερές αντιστάσεως μέσα στην ψυχή μας? Ποίος πίστεψε ότι η ειρήνη μαζί με την σοφία και την σύνεση κάηκαν στο αδυσώπητο ποτάμι της Φλέργας?
Η μνήμη είναι ισχυρότερη από την λήθη, εκπέμπει φως αέναο και ζωογόνο. Και έχουμε μάθει να ξεδιψάμε την δίψα μας για ζωή από αυτή την πηγή, της μνημοσύνης. Αυτή που υπάρχει πέρα από το χρόνο και μας λέει κάθε ημέρα, ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι η μοναδική και υψηλότερη αξία στην ζωή, ότι μόνος δρόμος είναι αυτός της Αρετής και όχι αυτός της Κακίας.
Μας θυμίζει λοιπόν, ότι είμαστε νέοι άνθρωποι, μέλη αυτής εδώ της χώρας, αυτής εδώ της ελληνικής κοινωνίας και μέλη του πανανθρώπινου πολιτισμού. Είμαστε νέοι με αγωνίες, όνειρα, με ανησυχίες και ελεύθερο πνεύμα, με αγάπη και με ζωντάνια. Με την δύναμη της καρδιάς μας , όπως άλλοτε ο Ηρακλής, αντιστεκόμαστε στην βούληση αυτών που σήμερα αυτοαποκαλούνται ή έστω πιστεύουν μέσα τους αλαζονικά ότι επειδή δήθεν είναι θεοί, δικαιούνται να ορίζουν τις τύχες μας. Καθαρίζουμε τα λιμνάζοντα ύδατα, τις πολιτισμικές και κοινωνικές ακαθαρσίες της ζωής μας, η οποία τείνει να καταντήσει στάβλος, όπως αυτός του Αυγείου. Φωνάζουμε δυνατά ότι είμαστε ΕΔΩ, ΠΑΡΟΝΤΕΣ. Έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις, τις οποίες φέρνει ο 21Ος αιώνας. Με θέσεις και άποψη, με διάθεση για διαφοροποίηση από τα τετριμμένα. Αμαχητί δεν θα παραδώσουμε τίποτα, ούτε στάλα από τα όνειρά και το όραμά μας.
Στην γενικευμένη κοινωνική αποδυνάμωση και απαξίωση των θεσμών μας αγωνιζόμαστε ώστε να επανατοποθετηθεί η οικογένεια-εστία στην θέση η οποία της αρμόζει, ως πρωταρχικής οδού δημιουργίας υγιών και ψυχικά ισορροπημένων ανθρώπων, μελλοντικών πολιτών οι οποίοι θα κληθούν να στελεχώσουν και να συναπαρτίσουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας. Πιστεύουμε στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της παιδείας ως βασικής προϋπόθεσης για την πνευματική πρόοδο των νέων ανθρώπων μακριά από κάθε τι υλιστικό και τεχνοκρατικό , όπως αυτή σηματοδοτήθηκε μέσα στον ρού του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής μας ιστορίας. Αναζητούμε το όραμά μας για την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας μας μέσα από τον δικό μας πολιτισμό, από την παράδοσή μας. Ο δρόμος χάθηκε και αυτό το αποδεικνύει η καθημερινότητα. Χάθηκε ο στόχος της κοινωνίας μας, χάθηκε το δικό μας στίγμα. Πνιγήκαμε στον δυτικό ορθολογιστικό και μαθηματικό τρόπο θεώρησης της ζωής, όπου όλα διαπνέονται από μία παγωμένη εκλογικευμένη, γνωστικιστική προσέγγιση και ανάλυση. Οι ίδιοι εμείς πετάξαμε στα σκουπίδια την βάση του πολιτισμού μας, την πνευματική θεώρηση της ζωής, ως μειονεκτούσας και γραφικής σε σύγκριση με τον δήθεν εξευγενισμένο ευρωπαϊκό κόσμο, έναν κόσμο πολεμοχαρή. Θέλαμε να πιθηκίσουμε και να γίνουμε όμοιοι με κάτι το οποίο δεν μας ταιριάζει με κάτι επιφανειακό. Το πνεύμα της κριτικής σκέψεως εμείς οι ίδιοι το παραγκωνίσαμε. Αυτό το ίδιο πνεύμα το οποίο δημιούργησε επιστήμες και πολιτισμό κάποτε σε αυτόν εδώ τον τόπο και φώτισε όλη την οικουμένη δίνοντας αξία στον ίδιο τον άνθρωπο, τον κατέταξε στην κορωνίδα της δημιουργίας και έδρασε ευεργετικά στην ζωή του. Έχουμε χρέος στην ιστορία μας , στους ανθρώπους οι οποίοι προσέφεραν τα νιάτα και την ζωή τους για την εδραίωση της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε αυτόν εδώ τον τόπο, να καταδυθούμε στα βάθη της παράδοσής μας και να ανασύρουμε την δική μας πολιτισμική ταυτότητα, να την κατανοήσουμε , να την εγκολπώσουμε στην καρδία μας και να την κάνουμε τρόπο ζωής.
Η ελληνική μας παράδοση, η θρησκευτική μας ορθόδοξη πίστη, η γλώσσα και η κοινή καταγωγή μας ως αυτοχθόνων στον τόπο αυτό, η κριτική σκέψη και το διερευνητικό επιστημονικό πνεύμα, η ανθρωποκεντρική θεώρηση της ζωής και η πίστη σε αξίες όπως η ελευθερία, η ειρήνη και η δημοκρατία, ας είναι προμετωπίδες και φάροι στην πορεία μας για να περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει από την χαμένη μας ευτυχία, από την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Ας δείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε πρωτοπόροι στην πνευματική πρόοδο και στην ευημερία του ανθρώπου σε όλο τον πλανήτη. Στο σκοτάδι και στην μελαγχολία η οποία κατατρέχει τον σύγχρονο υλιστικό άνθρωπο ας υψώσουμε πνευματικούς πυρσούς στον αέρα να γίνει μέρα. Ας αφήσουμε το λευκό περιστέρι της νοήσεως να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες τις σκληρής και αδυσώπητης αυτής εποχής και να μας δείξει τον δρόμο για την ευτυχία. Ας ενώσουμε την φωνή της καρδιά μας με τον Κωστή Παλαμά, με τον « Γκρεμιστή» του και ας κάνουμε μία νέα αρχή
«Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.
Είμ’ ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω,
και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε! »