Oι λύκαινες δαγκώνουν ίδια

Η πορεία της στυμμένης λεμονόκουπας προς τον κάδο των απορριμμάτων έχει καθοριστεί από τη στιγμή που τοποθετήθηκε στον στίφτη. Κάτι που προφανώς εξακολουθούν να αγνοούν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, αναζητώντας βολική θέση ανάμεσα στη μέγγενη που σχηματίζουν τα αμερικανικά (ΔΝΤ) και γερμανικά συμφέροντα…
Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν πρόθυμα και δίχως πολλή σκέψη μπήκαν στον λεμονοστύφτη των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των μεσοπροθέσμων. Ατυχώς για την ελληνική κοινωνία αυτή τους η επιλογή τοποθέτησε και τη χώρα στις συμπληγάδες της σφοδρότατης γεωπολιτικής σύγκρουσης, η οποία τώρα πια ξεδιπλώνεται αποκάλυπτα ανάμεσα στη γερμανική ευρωπαϊκή ηγεσία και την αμερικανική (ΔΝΤ) παραπαίουσα αυτοκρατορία.
Κάτι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι οι τρεις της συγκυβέρνησης, τοποθετώντας τη χώρα στο επίκεντρο της σύγκρουσης των γιγάντων, φρόντισαν να την αφήσουν απογυμνωμένη από κάθε έστω και ισχνό διαπραγματευτικό όπλο, ικανοποιώντας διά (μεσοπρόθεσμου) νόμου εκ των προτέρων κάθε απαίτηση των δανειστών.
Σε αυτό το σημείο καλό θα είναι να υπογραμμιστεί ότι οι ψευδαισθήσεις στη ζωή – και στην πολιτική – δεν βοηθούν κανέναν. Και μια μεγάλη ψευδαίσθηση των ημερών, η οποία καλλιεργείται είτε σκόπιμα είτε από άγνοια, είναι ότι κάποια από τις δύο πλευρές της μέγγενης, η οποία κλείνει και λιώνει τη χώρα, είναι πιο μαλακή από την άλλη. Με άλλα λόγια, μόνο αφελείς ή ανιστόρητοι θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα έχει την επιλογή να διαλέξει τους καλούς Αμερικανούς (ΔΝΤ) έναντι των κακών Γερμανών και το αντίστροφο… Η χώρα, αν υπάρχει ακόμη κάποιο ίχνος δύναμης και στρατηγικής σκέψης, έχει μόνο μια επιλογή και αυτή έχει να κάνει με την προσπάθεια να βγει από τις δαγκάνες μέσα στις οποίες έχει βρεθεί.
Δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο ότι οι κόντρες μέσα στην τρόικα για την ελληνική περίπτωση, δηλαδή η μάχη διαχείρισης του ελληνικού οικοπέδου ανάμεσα σε Αμερικανούς (ΔΝΤ) και Γερμανούς, εμφανίστηκαν σε πρώτο πλάνο όταν ακριβώς η κυβέρνηση των τριών άφησε και το τελευταίο της πολιτικό ζουμί με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Η διά νόμου ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών είναι ο κοινός παρονομαστής, η κοινή επιδίωξη τόσο των Γερμανών όσο και των Αμερικανών. Όταν, λοιπόν, πήραν στο χέρι αυτό που ήθελαν με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, ήρθε η ώρα να λύσουν και τις μεταξύ τους διαφορές…
Παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την «αλλαγή του κλίματος» και για το χρήμα που θα έρθει με τη σέσουλα ως επιβράβευση της συνεπούς πολιτικής της εγχώριας τριανδρίας, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ούτε περιορίζονται μόνο στη σφαίρα της οικονομίας.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και συμφώνησε με τα πάντα, όχι μόνο δεν έχει εκταμιευτεί ούτε ένα ευρώ από τη δόση, αλλά εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι όροι και προαπαιτούμενα, όπως καταγράφεται και στο ρεπορτάζ στη σελίδα 10.
Πέρα όμως από την οικονομία, οι ισχυροί παίκτες στη σκακιέρα της περιοχής, έχοντας την Ελλάδα με απλωμένο χέρι για τη δόση και την κυβέρνησή της στο τσεπάκι τους, έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ρυθμίσουν και να διευθετήσουν προς το συμφέρον τους μια σειρά από εκκρεμότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή της ελληνικής αδυναμίας και αποσύνθεσης οι σύμμαχοι και εταίροι κλιμακώνουν την πίεση για την τακτοποίηση του ζητήματος της ΠΓΔΜ. Για την ακρίβεια, οι Αμερικανοί ζητούν από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά να (ξεχάσει ότι το όνομα είναι η ψυχή μας) αποδεχτεί την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, έστω και χωρίς την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας.
Ακριβώς το ίδιο αίτημα (ή μήπως εκβιασμός;) διατυπώνεται και από τη Γερμανία, η οποία ζητά από την Αθήνα να παραδώσει και το τελευταίο της διπλωματικό χαρτί και να συμφωνήσει με την έναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης αυτής της χώρας στην Ε.Ε., χωρίς την προηγούμενη επίλυση της ονομασίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το ζήτημα αυτό, είναι προς το παρόν στη συζήτηση για το αν θα τοποθετηθεί στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. Εκεί δηλαδή όπου μπορούν να κορυφωθούν οι γερμανικές πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση και να εξελιχθεί το παζάρι, όπου κατά κανόνα δεν έχει καμία τύχη ο… μπατίρης. Κατόπιν όλων αυτών, αποκτούν ιδιαίτερο και ανησυχητικό ενδιαφέρον οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της… βασίλισσας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία υπογραμμίζει την αμερικανική γραμμή για την εξεύρεση συνολικής πολιτικής και ταχείας λύσης στο ελληνικό πρόβλημα. Μάλιστα, η επικεφαλής του ΔΝΤ σε δηλώσεις της χτες από τη Μαλαισία επιβεβαίωσε τη διάσταση απόψεων με την Ευρωζώνη και το Βερολίνο, δίνοντας το μήνυμα ότι η ευρωατλαντική κόντρα συνεχίζεται και θα έχει πολλά επεισόδια, τα οποία προφανώς και δυστυχώς θα εξελιχθούν στην πλάτη της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας… L1 από το “Π”