Γιατί τσακώνονται ΔΝΤ και ΕΕ με «λάθος στοιχεία»;

Γράφει ο δημοσιογράφος Βασίλης Τσεκούρας

Εδώ και καιρό βιώνουμε την κόντρα ΔΝΤ – ΕΕ (με το Βερολίνο στην ουσία) για το αν το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, αλλά και για τα μέτρα λιτότητας στα οποία συνεχίζει να επιμένει η Μέρκελ.

Για το θέμα της λιτότητας δεν χρειάζεται να πει κάποιος πολλά, μιας και τα νούμερα προδίδουν από μόνα τους την αποτυχία της συνταγής, όπως και οι προβλέψεις για ύφεση σε όλη την Ευρωζώνη, μαζί με τη Γερμανία.

Το άλλο θέμα της κόντρας, όμως, είναι το αν το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι και το πώς μπορεί να γίνει.

Κοινός στόχος το χρέος το 2020 να πάει στο 120% του ΑΕΠ. Θα γίνει μέσω ανταλλαγής ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά; Με μείωση των επιτοκίων (+ρήτρα ΑΕΠ); Μέσω κουρέματος του επίσημου δημόσιου τομέα; Με άλλους τρόπους ή με συνδυασμό όλων των παραπάνω που είναι και το επικρατέστερο σενάριο;

Κι όμως! ΔΝΤ και ΕΕ τσακώνονται – εν γνώσει τους – με λάθος στοιχεία. Το χρέος της Ελλάδας ακόμα και αν πάει στο 120% του ΑΕΠ ΔΕΝ θα είναι βιώσιμο. Το όριο της συνθήκης του Μάαστριχτ ορίζει την «κόκκινη» γραμμή της βιωσιμότητας στο 60% του ΑΕΠ, που σχεδόν καμία χώρα στην Ευρώπη δεν το έχει. Συνεπώς, βιώσιμο χρέος δεν έχει κανείς!

Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, πάνε να κάνουν την Ελλάδα «πειραματόζωο», με μια κόντρα που και πάλι δεν θα καταλήξει σε λύση, απλά θα δώσει μια απλή ανάσα (από τις αγορές) στην Ελλάδα.

Αλήθεια, γιατί δεν μας λένε πότε προβλέπουν ότι θα γίνει το ελληνικό χρέος πραγματικά βιώσιμο; Πόσες γενιές θα πρέπει να περάσουν;