Σαμαράς : Μνημόνιο ή Χρεοκοπία

 
Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει από το πρώτο Ζάππειο, εκεί που ο Αντώνης Σαμαράς παρουσίαζε μία εναλλακτική κυβερνητική πρόταση για την οικονομία.
Ακολούθησαν και άλλα δύο Ζάππεια, με εξαγγελίες και συγκεκριμένες δεσμεύσεις.
Του κ.Σαμαρά δεν του έφτανε ένα Ζάππειο, ήθελε τρία. Τώρα θα χρειαστεί τριπλάσια προσπάθεια για να τα καταπιεί και αυτή με αμφίβολο αποτέλεσμα…
Δεν έχον περάσει παρά 13 μήνες από την ημέρα που η αποτυχία να επιτευχθούν οι στόχοι του δημοσιονομικού προγράμματος,οδήγησε την κυβέρνηση Παπανδρέου στο να επιβάλλει χαράτσι στα ακίνητα.
Τότε που ο κ.Σαμαράς δεσμευόταν ότι θα καταργήσει το χαράτσι, όταν έρθει στην εξουσία.
Σήμερα που βρίσκεται στην εξουσία,επιβάλλει ένα χειρότερο φόρο για τα ακίνητα,φορολογεί ακόμα και αγροτεμάχια και ρεματιές εκτός σχεδίου. Το κυριότερο,πρόκειται για ένα φόρο που θα είναι μόνιμος αφού το Κράτος θέλει να εισπράττει 3 δις ευρώ, από τους ιδιοκτήτες ακινήτων, κάθε χρόνο.
Δεν έχουν περάσει ούτε 4 μήνες από την ημέρα που ο κ.Σαμαράς,υπό το κράτος του πανικού από το 18% και την αβέβαιη εκλογική μάχη της 17ης Ιουνίου, είχε δεσμευθεί για τα περίφημα 18 μέτρα για την οικονομία και τους πολίτες, στην αίθουσα του Επιμελητηρίου.
Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονταν δεσμεύσεις για να μην υπάρξει καμία άλλη μείωση μισθών και συντάξεων,για την αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων που είχαν υποστεί οριζόντιες μειώσεις,για την μείωση του Φ.Π.Α και πολλά άλλα.
Η συνέχεια,αυτό που ζουν και βιώνουν σήμερα οι πολίτες, κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση.
Οι απόψεις για τις ικανότητες του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας να ηγηθεί της χώρας, διίστανται.
Σε ένα όμως κοινό συμπέρασμα καταλήγουν όλοι : ότι ο κ.Σαμαράς είναι ικανός για τα πάντα.
Έκανε και δοκίμασε τα πάντα για να γίνει Πρωθυπουργός και θα κάνει τα πάντα για να παραμείνει Πρωθυπουργός.
Γνωρίζει ότι έχει τη μικρότερη δημοκρατική νομιμοποίηση και αποδοχή που είχε ποτέ Πρωθυπουργός στην Ελλάδα.
Το 29.7% που πήρε στις εκλογές του Ιουνίου είναι ένα άθροισμα που κατακτήθηκε με πολύ κόπο. Αθροίστηκαν ο φόβος,οι υποσχέσεις αλλά και δυνάμεις που δεν ήθελαν ούτε να τον βλέπουν αλλά μπροστά στον κίνδυνο να αναδειχθεί πρώτο κόμμα ο Σύριζα, έκαναν την υπέρβασή τους, λέξη που πολύ αρέσει του κ.Σαμαρά.
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας γνωρίζει ότι το πραγματικό ποσοστό του ήταν το 18.8%, αυτό που συγκέντρωσε στις εκλογές του Μαϊου. Και πιθανότατα να μην είναι ούτε αυτό αφού για να συγκεντρωθεί ή να συγκρατηθεί το 18.8% χρειάστηκε η προσπάθεια των βουλευτών του, που έδωσαν ένα πολύ δύσκολο αγώνα για να πείσουν τους πολίτες να επιλέξουν τη Ν.Δ. Έναν αγώνα που τον έκαναν ακόμα πιο δύσκολο οι κυβιστήσεις και οι μεταμορφώσεις του κ.Σαμαρά.
Αντιμνημονιακός στην αρχή, αφού έτσι πίστευε ότι θα γίνει Πρωθυπουργός.
Μνημονιακός στη συνέχεια, στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και ψήφισε το Μνημόνιο 2 που παραλίγο να διαλύσει, πριν την ώρα της, τη Ν.Δ.
Γιατί ;
Γιατί αντιλήφθηκε ότι η ηγετική ομάδα της Ε.Ε (δηλαδή η κ.Μέρκελ και οι δορυφόροι της) τον είχαν απομονώσει. Και μαζί με την εχθρότητα που εισέπραττε από τα εγχώρια ΜΜΕ και μεγάλα συγκροτήματα τύπου και τη διαπλοκή,αντιλαμβανόταν ότι τον πήγαιναν για άλλη μία ”πολιτική έρημο”. Θα τον άδειαζαν όπως τον άδειασαν και με την ιστορία της Πολιτικής Άνοιξης.
Κάπως έτσι αναγκάστηκε να συνεργαστεί με την κ.Μπακογιάννη που την είχε διαγράψει επειδή ψήφισε το Μνημόνιο 1.
Ότι σχετίζεται με την δεκαετή πολιτική του έρημο, όπως αποκαλεί ο ίδιος το διάστημα που ήταν στο περιθώριο της πολιτικής,κανείς δεν πρέπει να το προσπερνά με ευκολία. Ιδιαίτερα σε ότι συνδέεται με τις αλλαγές που προκάλεσε στην ψυχολογία του.
Έντονα ανασφαλής,άνθρωπος που βλέπει παντού εχθρούς και υπονομευτές,δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει εύκολα αυτό που κατέκτησε με τόσο κόπο και ανέλπιστα για πολλούς.
Ο κ.Σαμαράς από το 1996, όταν και έμεινε εκτός Βουλής η Πολιτική Άνοιξη, βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής. Στις εκλογές του 2000 και του 2004, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και ανακοίνωσε την μη κάθοδο της ΠΟΛ.ΑΝ στις εκλογές και την στήριξη της Ν.Δ, την κυβέρνηση της οποίας είχε ρίξει τον Οκτώβριο του 1993.
Στην πραγματικότητα Πολιτική Άνοιξη είχε πάψει να υπάρχει από την επομένη της συντριπτικής ήττας των εκλογών του 1996. Την Πολιτική Άνοιξη την αποτελούσαν, μετά το 1996, ο κ.Σαμαράς,ο κ.Δ.Σταμάτης,ο κ.Χ,Λαζαρίδης,ο κ.Γ,Μουρούτης και ο κ.Κ.Μπούρας. Χωρούσαν όλοι σε ένα ταξί.
Οι περισσότεροι πολιτευτές της ΠΟΛ.ΑΝ είχαν ήδη πάει στη Νέα Δημοκρατία και είχαν εκλεγεί βουλευτές της όπως ο κ.Μαρκόπουλος και ο κ.Σαλμάς.
Το μοναδικό αντάλλαγμα που ζητούσε ο κ.Σαμαράς ήταν η επιστροφή του στη Ν.Δ, ως Βουλευτής Μεσσηνίας. Παρά το γεγονός ότι είχαν στηθεί γέφυρες (με πρωτοβουλία του Ν.Κακλαμάνη) με τον Κώστα Καραμανλή ,που έβλεπε θετικά την επιστροφή Σαμαρά στην ενεργό πολιτική, το μεγάλο εμπόδιο ήταν ο Κ,Μητσοτάκης και η Ν,Μπακογιάννη που έθεταν βέτο στην επιστροφή του.
Το εμπόδιο αυτό παρακάμφθηκε,χάρη στους χειρισμούς του Κώστα Καραμανλή που προχώρησε σε μία πολιτική συμφωνία με την Ντόρα Μπακογιάννη που ήθελε,διακαώς, το Υπουργείο Εξωτερικών.
Με αυτό τον τρόπο επέστρεψε,ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ ο κ.Σαμαράς, όχι όμως ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου αλλά στην τρίτη θέση.
Στις εκλογές του 2007, ο κ.Σαμαράς υπέστη άλλη μία ήττα γοήτρου αφού ήρθε δεύτερος σε σταυρούς προτίμησης στη Μεσσηνία μετά τον Γ.Λαμπρόπουλο και ακολούθησε η ήττα της Ν.Δ στις εκλογές του 2009 και η παραίτηση Καραμανλή.
Ο κ.Σαμαράς, μπήκε με τις λιγότερες ελπίδες στην κούρσα διαδοχής. Τα λάθη όμως της αντιπάλου του και τα αρνητικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων της παράταξης απέναντι στην οικογένεια Μητσοτάκη, του έδωσαν τη νίκη.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό,ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε, το πολιτικό σκηνικό έχει ανατραπεί.
Ο κ.Σαμαράς βρέθηκε από τη μοναξιά του σπιτιού του στην Κηφισιά και από καμένο χαρτί για πολλούς , στην Πρωθυπουργία. Όνειρο ζωής για τον ίδιο.
Ο 62χρονος κ.Σαμαράς μπορεί να παίζει τα ρέστα του υλοποιώντας μία πολιτική εξαθλίωσης των Ελλήνων, έχει αποφασίσει όμως να παίξει με τους ισχυρούς.
Με τον ηγετικό πυρήνα της Ε.Ε και κυρίως με τη Γερμανία που θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Η κ.Μέρκελ αντιμετώπιζε με καχυποψία τον κ.Παπανδρέου λόγω των στενών σχέσεων του με τον αμερικανικό παράγοντα. Αυτό το γνωρίζει ο κ.Σαμαράς και πιστεύει ότι έχει επιλέξει σωστά.
Ο κ.Σαμαράς έχει επίσης τη στήριξη των μεγάλων ΜΜΕ και των ”βαρώνων” . Με τη δική τους βοήθεια επιχειρεί να ελέγξει τις αντιδράσεις και να προετοιμάσει τις επόμενες κινήσεις του που θα είναι η δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού κεντροδεξιού κόμματος που θα στεγάσει τα ορφανά του εκσυχρονισμού και τα πολιτικά ναυάγια του ΠΑΣΟΚ.
Θα βάλει στην κυβέρνηση, από την πίσω πόρτα,τους κ.κ Χρυσοχοϊδη και Λοβέρδο (και ας λέει ότι θέλει ο τελευταίος. Εδώ θα είμαστε…και θα δούμε ποιος θα επιβεβαιωθεί).
Ο στόχος της εξάντλησης της τετραετίας,με την ελπίδα να έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες ζωής των πολιτών το 2016 και να συνεχιστεί η αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης από τον Σύριζα, είναι δύσκολος αλλά είναι και η μοναδική διέξοδος που υπάρχει.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να χτίσει ισχυρές συμμαχίες, να κερδίσει την εμπιστοσύνη αυτών που πρέπει.
Θα κάνει τα πάντα για να μην έχει το τέλος του Γιώργου Παπανδρέου.
Μέσα σε αυτό το σχεδιασμό εντάσσονται οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και η απειλή διαγραφών προς τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Επιπρόσθετα, επειδή είναι σίγουρες οι απώλειες από την πλευρά των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, είναι stand by 3 βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ, που θα ψηφίσουν ΝΑΙ στα μέτρα, κόντρα στη γραμμή του Φώτη Κουβέλη.