Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Η Γερμανία και το ΔΝΤ βρίσκονται σε τροχιά ρήξης. Οι διαφορές τους φαίνονται σχεδόν αγεφύρωτες. Η διαμάχη τους για το «Ελληνικό πρόβλημα» είναι ουσιαστική. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ ούτε με «παιχνίδια», ούτε με «κόλπα», ούτε με κάποια εικονική αντιπαράθεση. Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Ο λόγος είναι απλός: τίθεται το καθοριστικό ερώτημα του πως, ποιος, πότε, και πόσα θα συνεισφέρει, για την επίλυση του Ελληνικού χρέους και εν γένει της Ευρωπαϊκής κρίσης. Οι διαφορές Βερολίνου-ΔΝΤ έχουν να κάνουν με τις διαφορετικές προσεγγίσεις που μπορεί να ακολουθηθούν για την Ελληνική κρίση και για την εξεύρεση του πλέουν ενδεδειγμένου τρόπου διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Ειδικότερα, το ΔΝΤ θέλει να φέρουν το οικονομικό βάρος του χρέους της κρίσης οι χώρες της Ζώνης του Ευρώ (και κυρίως, η τόσο ωφελημένη από το κοινό νόμισμα, Γερμανία). Προς τούτο, η κυρία Λαγκάρντ «πετάει το γάντι» ευθέως προς τη Γερμανική πλευρά (πχ., κατά την πρόσφατη ετήσια συνάντηση του ΔΝΤ στο Τόκιο). Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι η κα Λαγκάρντ στηρίζει δυναμικά ένα νέο (το «δεύτερο») κούρεμα στα Ελληνικά ομόλογα και ότι η ίδια ανοιχτά προτείνει την επιμήκυνση του χρόνου μείωσης του ελλείμματος της χώρας μας. Από την άλλη, ο Γερμανός Υπουργός κ. Σόιμπλε εμφανίζεται και αυτός ομοίως “κάθετος»: «δεν επιτρέπεται να διατυπώνουμε εικασίες», τονίζει, όσο εκκρεμεί η έκθεση της Τρόικας για την Ελλάδα (δηλώσεις επίσης στο Τόκιο).
Την καυτή κατάσταση στην Ευρωζώνη την «χρωματίζει» επιπλέον και η καινούργια σχετικά έκθεση του ΔΝΤ, για την πορεία του Ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ έχει αναθεωρήσει «προς το χειρότερο» την κατεύθυνση του Ελληνικού χρέους, κάνοντας μάλιστα την δραματική πρόβλεψη, ότι, λόγω της μεγαλύτερης του αναμενομένου ύφεσης, το χρέος μας θα «κλείσει», το πρώτο εξάμηνο του 2017, κατά περίπου 20% παραπάνω από ότι είχε προβλεφθεί τον Μάρτιο του 2011 (ή δηλαδή, από περίπου 153%, στο 171%). Προσθέστε δε σε αυτή την πρόβλεψη ότι και τα 5 κορυφαία οικονομικά ινστιτούτα της Γερμανίας, σε άλλη δική τους πρόσφατη έκθεση, πιστεύουν ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί» χωρίς το «κούρεμα Νο2», και η κατάσταση γίνεται προσέτι εκρηκτική.
Μέσα σε όλα αυτά, ο κ. Ντράγκι ξεκαθαρίζει επιπροσθέτως ότι δεν υπάρχει περίπτωση νέου Ελληνικού «κουρέματος», ενώ ταυτόχρονα το ΔΝΤ κάνει παντού γνωστό ότι, βάση των δεσμεύσεων του καταστατικού του, δεν μπορεί να χρηματοδοτεί τα «μη βιώσιμα κρατικά χρέη» των χωρών-μελών του. Γίνεται απολύτως προφανές ότι ένα γιγάντιο πολιτικό παιχνίδι λαμβάνει χώρα. Αυτό το παγκόσμιο «παιχνίδι» έχει γεωπολιτικές και ηγεμονικές διαστάσεις. Έχει δε και πολλά «κομβικά» χρονικά σημεία, όπως είναι, λχ., οι επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ, ή επόμενες εκλογές (το Φθινόπωρο) στην Γερμανία.
Μπροστά σε όλα αυτά, η Ελλάδα βρίσκεται πλέον ενώπιον μιας νέας σχεδόν κατάστασης, που επηρεάζει (εξ ορισμού) τους στρατηγικούς της σχεδιασμούς. Δεν έχουμε να κάνουμε πια με το «κούρεμα Νο1» των ιδιωτών (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και φυσικά πρόσωπα). Το μελλοντικό «δεύτερο κούρεμα» έχει να κάνει με την ΕΚΤ, τον ESM και τους Ευρωπαίους φορολογουμένους. Και εδώ τα πράγματα είναι πάρα πολύ ιδιότυπα. Γι’ αυτό τον λόγο η Γερμανία εμφανίζεται «παγιδευμένη» στην ίδια της την έως σήμερα στάση και ρητορική. Αυτή η ανοιχτή σχεδόν ρήξη μεταξύ Βερολίνου και ΔΝΤ μπλοκάρει τα σημερινά δεδομένα και κάνει την κατάσταση στην Ελλάδα δραματική. Έχει κριθεί οριστικά, εν τέλει, η δική μας χρηματοδότηση; Και εάν ναι, σε ποιους και κατά πόσο θα είμαστε τελικώς «υπόχρεοι»; Για πόσο διάστημα και με τι κόστος οικονομικό ή λογιστικό; Όμως, η Ελληνική μέση οικογένεια δεν αντέχει άλλο. Ήδη διαλύθηκε οικονομικά και κοινωνικά.
Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας