Ο Ατλαντικός Ωκεανός που χωρίζει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ πλέον δεν είναι μόνο γεωγραφικός (Αμερική – Ευρώπη) και μοιάζει αγεφύρωτος με τους τελευταίους να θεωρούν μη βιώσιμο το χρέος της χώρας μας και να πιέζουν για γενναίο κούρεμα κοιτώντας τα ευρωπαϊκά πορτοφόλια όμως και όχι τα δικά τους.
Οι ευρωπαίοι πιστωτές από την πλευρά τους ούτε που θέλουν να ακούν την λέξη «κούρεμα», όμως και το καταστατικό του ΔΝΤ δεν επιτρέπει την συνέχιση της χρηματοδότησης ενός κράτους που …θεωρεί και το διαπιστώνει ως ήδη ….μη αναστρέψιμα χρεωκοπημένο! Σε αυτή την περίπτωση το ΔΝΤ τα μαζεύει και φεύγει και πετάει ολόκληρο το «οικονομικό μπαλάκι» στην Ευρώπη. Ούτε όμως οι κοινοτικοί μηχανισμοί προβλέπουν πλέον πως από μόνοι τους μπορούν αναλάβουν ένα τέτοιο βάρος και στην πραγματικότητα ακόμα και αν το αναλάμβαναν αναγκασμένοι, είναι μάλλον αδύνατον να το επιτύχουν, αφού οι πιέσεις των φορολογουμένων τους που θα αυξάνονταν δραματικά θα τους ανάγκαζαν να τραβήξουν και αυτή με τη σειρά τους την «πρίζα» από τους Έλληνες και …πλέον η έξοδος από το ευρώ θα ήταν η μοναδική λύση που απομένει για την Ελλάδα. Σε αυτή την περίπτωση όμως ήδη οι μελέτες που έχει στα χέρια της η Γερμανία και κατ’ επέκταση όλη η Οικουμένη, προβλέπουν έναν οικονομικό ντόμινο μέγεθος «Αποκάλυψης» σε σχέση με τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα…
Η Ελλάδα από μόνη της σαν πρόβλημα θα ήταν αντιμετωπίσιμη, όμως οι πληγές που θα άνοιγε στις ετοιμόρροπες Ισπανία και Ιταλία με τα 5πλάσια και 6πλάσια χρέη της Ελλάδας θα οδηγούσαν σε πλήρη κατάρρευση το ευρώ και εντός λίγων 24ωρων τις αγορές της Κίνας και της Αμερικής. Αυτό είναι αρκετό για να κατανοήσει κανείς, πως κατάφεραν δύο άνθρωποι, ένας πρώην Πρωθυπουργός μίας χώρας και ο πρώην υπουργός Οικονομικών του, με μία σειρά λανθασμένων κινήσεων, όχι μόνο να εκτινάξουν τα spreads της χώρας τους σε δυσθεώρητα ύψη με τις δηλώσεις τους περί «Τιτανικού», αλλά ουσιαστικά να φέρουν σαν Δούρειοι Ίπποι το ΔΝΤ στην Ευρώπη και στη συνέχεια να δημιουργήσουν το έδαφος για την πλήρη κατάρρευση της Οικονομίας όπως την γνωρίζαμε ενδεχομένως μέχρι σήμερα….
Στο σημείο αυτό, απορούμε και για τις επιλογές καθηγητικού προσωπικού του Χάρβαρντ, όπου και το τελευταίο συνοικιακό ΙΕΚ ενδεχομένως θα το ξανασκεφτόταν! ..Εν ολίγοις ο δρόμος είναι μακρύς και σύντομος μαζί και η παραμικρή λάθος εκτίμηση και εν θερμώ απόφαση από την μία ή την άλλη άκρη του Ατλαντικού μπορεί να προκαλέσει το «σύνδρομο της πεταλούδας». Από εκεί και μετά τα πάντα είναι ρευστά. Η Ελλάδα δεν έχει πιθανότητες ανάκαμψης σε ένα τόσο ασταθές οικονομικό περιβάλλον και το μόνο που τις μένει είναι απλά η «μηχανική υποστήριξη»… μέχρι νεωτέρας!