Ποιός νοιάζεται για την Ελλάδα;
Του Μάνου Παπαδάκη
Άραγε ως Έλληνες αγαπάμε πραγματικά αυτή τη χώρα; Θεωρώ δεδομένο πως όταν αγαπάς κάτι το προστατεύεις και δεν το αφήνεις να ξεπέσει ποτέ σε τέτοιο σημείο. Σίγουρα πάντως δεν το αφήνεις σε χέρια άλλων. Μου φαίνεται ότι, εν τέλει, πιο πολύ προσπαθούμε να ξεγελάσουμε με υπερπατριωτικές φαμφάρες τις ενοχές που κάποιοι τεχνηέντως μας δημιούργησαν. Και φυσικά ως ανιστόρητος λαός, όπως αποδεικνυόμαστε, μπήκαμε αναντίρρητα σε αυτό το γαϊτανάκι.
Πολύ λίγοι, πάντως, φαίνεται πως νοιάζονται πραγματικά για τις τύχες της Ελλάδας. Και δεν βρίσκονται ούτε στην πολιτική σκηνή, ούτε στους εθνικιστικούς κύκλους, ούτε μέσα σε πορείες και ψευτοϊδεολογικές εξεγέρσεις που ξεκινούν από τα κοινά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα κάποιων. Αυτούς που πραγματικά αγαπούν αυτή τη χώρα τους βρίσκεις εκεί που υπάρχει η ορθολογική σκέψη. Και στις μέρες μας είναι δυσεύρετοι…
Αρχή φόρμας
Είμαι μήπως υπερβολικός; Όταν αγαπάς κάποιον, δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα γι’ αυτόν χωρίς να σε νοιάζει το τίμημα; Πόσοι είναι αυτοί που το κάνουν; Αφήνω στην άκρη όλους τους πολιτικούς ανεξαρτήτως «χρώματος» και τους όποιους κρατικοδίαιτους και απευθύνω ανοιχτά το ερώτημα σε κάθε απλό πολίτη αυτής της χώρας. Ποιός είναι αυτός που είναι διατεθειμένος να πράξει ουσιαστικά και όχι να λέει λόγια του αέρα, παριστάνοντας τον πατριώτη ή τον δήθεν επαναστάτη;
Θα πουν κάποιοι ότι ο απλός κόσμος «δεν ξέρει» και πως δεν έχει τη δύναμη- οι άλλοι την έχουν. Λάθος. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι αυτός που έχει την πραγματική δύναμη, αλλά δε νοιάστηκε. Εδώ έγκειται το μεγαλύτερο έλλειμμα θαρρώ. Στο ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Πόσοι είναι αυτοί που παρακολουθούν στενά τη ροή των πολιτικών εξελίξεων για τη χώρα, ώστε να αποκτήσουν ουσιαστική άποψη επί των θεμάτων; Πόσοι διάβασαν Ιστορία, για να διαπιστώσουν το flashback που βιώνουμε και έχοντας πλέον την «τεχνογνωσία» να βρούνε και τους τρόπους να αποφευχθούν τα στραβά του παρόντος, προς ένα πιο λειτουργικό μέλλον; Πόσοι είναι αυτοί που την κρίσιμη στιγμή άφησαν στην άκρη τους εθνικιστικούς παροξυσμούς και πρόταξαν το γενικό συμφέρον, για να διατυπώσουν έστω και μισό ορθό και ατράνταχτο επιχείρημα που να μην είναι ικανός να αμφισβητήσει ο όποιος «εντεταλμένος»; Ποιος γνωρίζει τη λέξη εθνισμός;
Η ιστορία που καθημερινά γράφεται, δείχνει ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν καλή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Και το δυστύχημα είναι ότι αυτούς τους λίγους, ελάχιστοι έχουν τη θέληση να τους αφουγκραστούν.
Όχι, οι πιο πολλοί προτιμούν το συρμό. Τους ενδιαφέρει μόνο να κομπορρημονούν μέσα σε έναν όχλο απαίδευτων και αμόρφωτων που δε νοιάστηκε ποτέ αληθινά για κάτι πέρα από το εύκολο και το φανταχτερό. Τους ενδιαφέρει αυτό που θα ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία χωρίς να λογαριάζουν το τίμημα της αδιαφορίας τους για ότι έχει σχέση με κάτι έξω από αυτά. Για την αληθινή ζωή, τις αξίες και τις ιδέες που αφανίζονται καθημερινά, προδιαγράφοντας έναν αργό θάνατο για ό, τι σημαίνει Ελλάδα.
Λοιπόν, δε μας φταίνε ούτε ξένοι, ούτε εγχώριοι προδότες, ούτε κανείς άλλος. Αυτοί υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Εμείς, όμως, οι «αγνοί και αμόλυντοι» που καφιόμαστε για την «Άρεια» καταγωγή μας και δήθεν λατρεύουμε αυτή τη χώρα, τι πραγματικά κάνουμε για να τη σώσουμε από αυτούς; Τίποτα, εκτός από το να γινόμαστε όμοιοί τους. Αυτός είναι και ο λόγος που καταντήσαμε να παίρνουμε τοις μετρητοίς κάθε βλάκα που ξεστομίζει ειρωνικά ένα «μαζί τα φάγαμε», δημιουργώντας στον εαυτό μας πλαστές ενοχές.
Αγάπη χωρίς προσπάθεια δε λογίζεται για αγάπη. Επικρατέστερα χαρακτηρίζεται ως φούμαρα. Και, βέβαια, πορευόμενοι κατ’ αυτό τον τρόπο, αφού δεν έχουμε πραγματική αγάπη εμείς για την Ελλάδα, πάντα θα περιμένουμε να σώσουν τη χώρα, ως εκ θαύματος και από ανιδιοτελή αγάπη γι’ αυτή- τι ειρωνεία- κάποιοι ομογενείς. Όπως «αγαπάμε» τους μακρινούς συγγενείς που μας στέλνουν κανα πάκο φρέσκα δολάρια και ξαφνικά θυμόμαστε να τους πάρουμε τηλέφωνο…
Και μόνο να γεννηθεί σε κάποιον μια τέτοια ελπίδα, δείχνει ξεκάθαρα πως δεν έχει καμία διάθεση να προσπαθήσει, καμία διάθεση για αλλαγή. Δείχνει μόνο πως έχει μάθει να αγαπάει πραγματικά την εύκολη λύση, αγαπάει το βόλεμα που έχει χτίσει μέσα από έναν σωρό καιροσκοπικές κουτοπονηριές.
Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι το παρόν της Ελλάδας και του Έλληνα. Ένα παρόν που χτίστηκε πάνω στην ατομική ευκολία και όχι σε καθολικές αξίες που να αποτελέσουν ακλόνητο θεμέλιο της χώρας και του έθνους. Όχι, δε μιλάω απαισιόδοξα. Θα έλεγα πως μιλάω πολύ αισιόδοξα από τη στιγμή που όλα επαφίενται σε εμάς τους ίδιους. Σε τελική ανάλυση είναι απλά τα πράγματα. Νοιάζεσαι; Προσπαθείς, κάνεις ένα πρώτο βήμα να μειώσεις το πραγματικό έλλειμμα αυτής της χώρας-το ανθρωπιστικό- και πιθανώς έπειτα να καταφέρεις κάτι ουσιαστικό. Δε νοιάζεσαι; Έχεις αυτό.
