Η αγυρτεία και η εξαχρείωση της διανόησης

Πράγματι είναι εκκωφαντική η σιγή των αμνών.
          Και όμως όλο αυτό το κοσμικό πνευματικό ιερατείο σπάει τη σιωπή του και γαυγίζει ασταμάτητα όταν το καθεστώς που υπηρετεί το απαιτήσει. Τότε οι «αμνοί» ανοίγουν το στόμα και μας πρήζουν τα αυτιά δικαιολογώντας και στηρίζοντας όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες και τις ανομίες των «νταβάδων» τους, κυρίως των υπερατλαντικών. Τότε κηρύσσουν ανελέητο πόλεμο εναντίον της αλήθειας στο όνομα, πάντα της «ελευθερίας της άποψης» και της «δημοκρατίας»!!!
          ΟΤΑΝ είναι να παζαρέψουν την τιμή της ύπαρξής τους γίνονται λαλίστατοι. Όταν, όμως, είναι να θίξουνε την «τιμή ύπαρξης» των μεγάλων αφεντικών τότε η σιγή είναι εκκωφαντική!!!
          Πώς να μιλήσουν, λοιπόν, για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων; Ενώ  την «εξέγερση» της κουκούλας και των πυρπολήσεων την υμνολογούσαν: Αυτό ήταν «παζάρεμα» για να πετύχουν μεγαλύτερη «τιμή ύπαρξης»!!!
 
          Εδώ, θυμόμαστε τα παρακάτω λόγια του Γκαίτε:
 
          «Θαρρείς κεντρισμένα από αόρατα πνεύματα,
          τα ηλιακά άτια του χρόνου περνάνε σέρνοντας
          το ελαφρό φορτίο του πεπρωμένου μας και δεν
          μας μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσουμε
          σταθερά, με ακλόνητη αποφασιστικότητα τα
          ηνία.. Πώς θα μπορούσα να παζαρέψω όταν
          πρόκειται για τη φυσική τιμή της ύπαρξής μου;»
 
            Τα λόγια αυτά ενός μεγάλου πνεύματος, όπως και τα λόγια του Μίκη, αντηχούν σήμερα παράφωνα. Οι πνευματικοί άνθρωποι όχι μόνο δεν «κρατούν τα ηνία», αλλά και αχαλίνωτα «παζαρεύουν τη φυσική τιμή της ύπαρξής τους». Χωρίς ευαισθησία, όραση και ακοή, λόγω της κοινωνικής τους αποξένωσης και ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς της εξουσίας, απολαμβάνουν την ηρεμία του βολέματος. Απολαμβάνουν τα προνόμια του κομφορμισμού τους. Δεν ρισκάρουν και δεν διακινδυνεύουν τίποτα.
          Οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν φτάσει σήμερα στο σημείο να πιστεύουν αυτό που λένε, επειδή είναι ωφέλιμο να το πιστεύουν.
 
          «Πιστεύω το ωφέλιμο» είναι η φιλοσοφία του κομφορμισμού. Εσωτερικεύουμε αυτό το σύστημα κατήχησης, διαστροφής και εξαπάτησης, και μετά επιδιώκουμε να αποτελέσουμε ένα «πρόθυμο» μέλος των προνομιούχων ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και την κατήχηση.
          «Πολύ σπάνια, αν όχι ποτέ, κάποιος μπορεί να αντέξει αυτό που αποκαλείται ‘’γνωστική παραφωνία’’, να λέει ένα πράγμα και να πιστεύει κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα, επειδή είναι ανάγκη να τα πεις, και πολύ σύντομα τα πιστεύεις, επειδή απλώς πρέπει να τα πιστέψεις» (Νόαμ Τσόμσκι).
          Η κομφορμιστική διανόηση αποφεύγει κάθε σύγκρουση που θα τάραζε την ηρεμία της ενσωμάτωσης και του βολέματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τις ελίτ των μορφωτικών προνομίων να μην αντιδρούν και στις πιο θηριώδεις πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να συκοφαντούν τα επαναστατικά κινήματα και τις αυθεντικές λαϊκές εκδηλώσεις.
          Αυτό το «κοσμικό ιερατείο» των διανοουμένων και δημοσιογράφων αποτελεί σήμερα την πιο απωθητική γκριμάτσα της αυτοκρατορικής προπαγάνδας. Αποτελεί τον πλέον κυνικό  ροπαλοφόρο των «νέων ιδεών» του πλανητικού κατεστημένου. Επιχειρεί, με θράσος απύθμενο, να παρουσιάσει την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα και τη δική του «κουλτούρα» σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.
          Οι πρώην αριστεροί αποτελούν το πιο αποτρόπαιο υποπροϊόν αυτής της κερδοφόρας ενσωμάτωσης.
         
          Θα το αναλύσουμε  διεξοδικά αυτό το σύμπτωμα της πνευματικής εξαχρείωσης στο νέο τεύχος του ΡΕΣΑΛΤΟ…