Ανίκανη ηγεσία

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Το κλείσιμο και αυτού του πακέτου θα έχει την ίδια κατάληξη με τα προηγούμενα: η κοινωνία θα πληρώσει πάλι ένα κόστος τρομακτικό. Κοινώς, στη μεσοσταθμική μείωση εισοδημάτων περίπου 20% την εποχή των μνημονίων θα έλθει τώρα να προστεθεί μια περίπου ισόποση μείωση. Μόνο που, αν και το 40% μοιάζει από μόνο του τρομακτικό, είναι απλώς ένας αριθμός που δεν λέει όλη την αλήθεια.
Αποκρύπτει όλα όσα και η συγκυβέρνηση, με τη βοήθεια των τσιλιαδόρων της, θέλει να αποκρυβούν.
Οι κοστουμάτοι φίλοι των τραπεζικών επιτελείων – οι οποίοι στον… ελεύθερο χρόνο τους παριστάνουν ενίοτε και τους δημοσιογράφους – υποστηρίζουν ότι η ύφεση είναι αναγκαία, απαραίτητη και επιθυμητή (άρα θα έπρεπε να προσευχόμαστε να επέλθει η τρέχουσα ύφεση του 20%, η οποία τελικά θα πλησιάσει το θηριώδες 30%), αλλά οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν την κοινωνική πραγματικότητα.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν, για παράδειγμα, το κόστος στα ελάχιστα, τα μικρά και τα μικρομεσαία εισοδήματα, τα οποία συρρικνώνονται έως εξαφανίσεως.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν την πλήρη ανέχεια για τους ήδη προ κρίσης χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, οι οποίοι πλέον πεινάνε.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν το επιπλέον κόστος των ανέργων μελών σε μια οικογένεια.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν την τραγωδία οικογενειών και με τα δύο ενήλικα μέλη τους άνεργα – με
ενάμισι εκατομμύριο ανέργους στην Ελλάδα, καμιά αριθμητική προσέγγιση δεν αποτυπώνει τη δυστυχία.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν την πείνα των παιδιών στα σχολεία.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν την αδυναμία πολλών σχολείων, ειδικά της βόρειας Ελλάδας, πληρώσουν τη θέρμανσή τους, με αποτέλεσμα να απειλείται η λειτουργία τους.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν την αδυναμία οικογενειών να ανταποκριθούν στο κόστος της θέρμανσης σε όλη την Ελλάδα.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν πολλά άλλα στοιχεία της επαπειλούμενης – αν όχι συντελούμενης – ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία εξελίσσεται γοργά σε κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή.
● Δεν συμπεριλαμβάνουν αυτόπου, όταν – το 2010! – το… «προφητεύαμε», φαινόταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά φέτος για ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού θα είναι πραγματικότητα: την επιστροφή στις δεκαετίες του 1940 και του 1950 ως προς το επίπεδο διαβίωσης. Ας ελπίσουμε δε οι κήρυκες θεωριών περί «εμφυλίου» να παραμείνουν απλώς ανόητοι προπαγανδιστές…
Αυτή ακριβώς είναι η παγίδα για τους αιωνίως εξασφαλισμένους τζιτζιφιόγκους της πολιτικής και δημοσιογραφικής ψευδο-ελίτ, τους νέους αστέρες της πιο χυδαίας και παρακμιακής λάιφσταϊλ εκδοχής της διακυβέρνησης, τους «τεχνοκράτες» – αθύρματα της τρόικας, τους ευτελισμένους πλέον εκπροσώπους μιας νεκρής πολιτικής αντίληψης η οποία αντιμετωπίζεται από όλο και περισσότερους με τον απλουστευτικό, ισοπεδωτικό και δυνητικά επικίνδυνο χαρακτηρισμό «προδότης».
Όλοι αυτοί μαζί, συνεχώς ψευδόμενοι, αλλά και ανίκανοι – λόγω πολιτικού παρελθόντος, λόγω μακρόχρονης θητείας στη διαφθορά και τη διαπλοκή, λόγω περιορισμένων ή ανύπαρκτων ικανοτήτων – να συλλάβουν το μέγεθος του εγκλήματος στο οποίο συμπράττουν, εύκολα μιλούν για «σωτηρία» της χώρας εκτελώντας εν ψυχρώ τους ανθρώπους που τη συγκροτούν.
Παράλληλα συνεχίζουν να βομβαρδίζουν τους εξαιρετικά ασθενείς κοινωνικούς δεσμούς, αλλά και τους ετοιμόρροπους θεσμούς, τους οποίους επί χρόνια αποδυνάμωναν καθιστώντας τους εργαλείο ικανοποίησης των κομματικών και επιχειρηματικών τους πελατών.
Όμως η παραδοσιακή ανικανότητά τους, η οποία και εν μέσω κρίσης ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, είναι ο κρίσιμος παράγοντας αυτού του παιχνιδιού. Διότι πλέον η σωτηρία – αν όχι ήδη τώρα, σίγουρα σε ελάχιστο χρόνο – για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ισοδυναμεί, σε κόστος, με το απευκταίο της κατάρρευσης. Και, δυστυχώς, αυτή η κοινωνική μερίδα διευρύνεται με ταχείς ρυθμούς.
L1 – Σταύρος Χριστακόπουλος