Οι αφανείς μέτοχοι της κρίσης
Του Ηλία Καραβόλια
Με πολύ μεγάλη δόση αυτοθυσίας οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι θα πάρουν τα μέτρα, διότι αν δεν πάρουμε την δόση, η χώρα ”καταρρέει”. Ταυτίζουν την πορεία της χώρας με την βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος, χωρίς να πιέζουν τους μεγαλομετόχους των τραπεζών να βάλουν το χέρι στην τσέπες , εκείνες που γέμισαν με υπερκέρδη εδώ και 10 χρόνια λόγω του φθηνού ευρώ. Κόβουν κοινωνικό κράτος, χωρίς να έχουν κόψει το σπάταλο κομματικό και συνδικαλιστικό κράτος, και πλήττουν τα χαμηλά και τα μεσαία εισοδήματα ,επιβάλλοντας φόρους και χαράτσια σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, την στιγμή που αυτά έχουν υποστεί πτώση εισοδήματος από 20-30%, τουλάχιστον, και απαξίωση περιουσίας. Δεν ακουμπούν τις γνωστές οικογένειες, τους μεγάλους φοροφυγάδες, το λαθρεμπόριο των καυσίμων, τις αδήλωτες ιδιοκτησίες των offshore και όσους έστειλαν παράνομο πλούτο σε τράπεζες του εξωτερικού, και εμφανίζονται ως πισθάγκωνα δεμένοι ,από τον Τόμσεν του ΔΝΤ, για να κόψουν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Μάλιστα, τον ‘μαλώνουν’, του βάζουν τις φωνές και του χτυπάνε τα χέρια, ώστε να καταλάβει ο λαός την ‘δύσκολη διαπραγμάτευση’. Η κατάσταση μοιάζει κωμικοτραγική και μάλλον έκανα λάθος πέρυσι το καλοκαίρι, που διαφωνούσα με τις θέσεις του Α. Ανδριανόπουλου : έλεγε ότι πρέπει να κηρύξουμε πτώχευση, πριν περάσει το Μεσοπρόθεσμο ,τότε Είχε απόλυτο δίκιο, δυστυχώς! Απλά υποστήριζα ότι αυτό έπρεπε να γίνει πριν το αρχικό Μνημόνιο, αρχές του 2010.
Όταν διακηρύσσεις πως αγωνίζεσαι να συμβάλεις στην ανατροπή της ύφεσης, με δόσεις αυτοθυσίας, δεν επιτρέπεται να μην γνωρίζεις καλά τον κύριο αντίπαλό σου, δηλαδή τις δομικές αιτίες της ύφεσης. Όποιοι λοιπόν κυβερνούν στον Νότο της Ευρώπης, καλούνται να κάνουν έναν αναγκαίο διαχωρισμό. Οι «μικροί» και «μεσαίοι» επιχειρηματίες ανήκουν πλέον στα μικρομεσαία στρώματα, στα στρώματα των μισθωτών , που είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα ,έχουν πάθει ολική καθίζηση εισοδημάτων και έχουν μετατραπεί σε είλωτες, λόγω ακρίβειας, χρεών και φόρων. Το διατυπώνω συχνά : ειδικά η Ελλάδα, έχει περισσότερους άνεργους εργοδότες παρά …εργαζόμενους, αναλογικά πάντα με τις επιχειρησιακές συμμετρίες σε κάθε κλάδο. Είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, και λιγότερο χώρα μισθωτών. Εδώ λοιπόν, κυβερνήσεις και τρόικα, εφάρμοσαν μέτρα που αφορούν χώρα κυρίως μισθωτών και υπαλλήλων, με συνέπεια να πλήξουν την αγοραστική δύναμη του 60% των ελλήνων που δεν είχαν κάθε μήνα ‘ασφαλές’ εισόδημα, αλλά ζούσαν επί πολλά χρόνια με το ελεύθερο επάγγελμα. Τα νούμερα και η γενικότερη εικόνα, είναι πάνω κάτω αυτή. Ζητώ συγνώμη αν δεν είμαι απόλυτα ακριβής, αλλά σημασία έχει πιστεύω να κατανοήσουμε ότι κάποιοι γιατροί, έδωσαν σκόπιμα λάθος φάρμακα, σε ασθενή που έπασχε από άλλη αρρώστια.
Οι κυβερνήσεις, και εδώ και στις άλλες χρεωμένες χώρες, δυστυχώς εξαρτώνται και διαπλέκονται από την «στενή» κορυφή της πυραμίδας των ιδιοκτητών και μετόχων, σε μεγάλα μονοπώλια συμφερόντων.Στην Ελλάδα, σχεδόν ταυτίζονται με το τραπεζικό κεφάλαιο. Δεν ακουμπάει κανείς τις γνωστές εταιρείες του πετρελαίου, των κατασκευών, της ενέργειας, διότι ακουμπάει τους ‘φορείς ρευστότητας’( έτσι μου ανέφερε πρόσφατα ένας τ. υπουργός) του πιστωτικού μας συστήματος . Και ρωτάει ο αφελής πολίτης : γιατί δεν ενισχύουν με ρευστότητα αυτοί οι ‘ φορείς’ , τις τραπεζικές τους συμμετοχές; Γιατί δεν αφήνουν τα κεφάλαια τους στις τράπεζες των οποίων είναι μέτοχοι, αλλά τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό; Δεν ζητάει κανείς να προσλάβουν κόσμο στις άλλες τους επιχειρήσεις, αφού δεν βλέπουν φώς για να επενδύσουν και να κερδίσουν. ΟΙ θεωρίες περί ‘συγκίνησης των πλουσίων’, για να επενδύσουν και να δώσουν θέσεις εργασίας στις μάζες, μοιάζουν με μοιρολόγια σε ελληνικές ταινίες με την Μάρθα Βούρτση ! ( ΣΗΜ : ζούμε δυστυχώς, παγκοσμίως, το εντελώς αντίθετο φαινόμενο από αυτό που αποτέλεσε την βάση αναλύσεων του Α. Σμίθ: ο πλούτος σήμερα έχει ανάγκη να φυγαδευτεί, να κρυφτεί, όχι να κυκλοφορήσει στις κοινωνίες, και να αναπαραχθεί δια μέσου της επένδυσης και της κατανάλωσης ).
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες και οι καλυμμένες τόσα χρόνια ταξικές ανισότητες, ήλθαν στην επιφάνεια. Η ιδιοκτησία και η κατανάλωση, ειδικά στην Ελλάδα, εξομοίωνε περιστασιακά τον βιομήχανο με τον λογιστή, τον μεγαλοεργολάβο με τον κατασκευαστή, τον τραπεζίτη με τον ασφαλιστή. Μπερδευτήκαμε: σύμβουλοι, στελέχη, ειδικοί , έμοιαζαν να ‘ξεπερνούν’ τους μετόχους, τους έχοντες περιουσία και μέσα παραγωγής. Η χώρα, και όχι μόνο αυτή, γέμισε από μια ισχυρή μάζα διαμεσολαβητών, μια μάζα από ικανούς brokers. Σε αυτούς, προστίθεται και εκείνο το τμήμα των σχετικά πολυάριθμων μεσαίων μισθωτών στρωμάτων της διοικητικής διανόησης( managers) η οποία «διευθύνει ανθρώπους» και συμμετέχει στην ιεραρχία της παραγωγής υπηρεσιών. Όμως αυτή η κρίση, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει ως προς την χαρτογράφηση των στρωμάτων της κοινωνίας. Δεν ανήκουμε όλοι στα ίδια σκαλοπάτια της, γι αυτό και κάποιοι έπεσαν απότομα, στα πολύ χαμηλά.Και επειδή όλοι αναρωτιόμαστε πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο της υποτίμησης εργασίας και ζωής, θεωρώ ότι έχει δρόμο ακόμα. Δεν είναι αυτά τα τελευταία μέτρα που θα φορτωθεί η ελληνική κοινωνία, όπως λένε ψευδόμενοι οι προύχοντες, διότι πολύ απλά δεν είναι αυτή η δόση, η τελευταία που μας φόρτωσαν δήθεν για να μας σώσουν .Η χώρα κινδυνεύει από τους ξένους σωτήρες της, πλέον. Η αλήθεια είναι ότι επί δεκαετίες κινδύνευε από τους πολίτες και τους πολιτικούς της. Αλλά σήμερα, και οι δύο κατηγορίες, χάσαμε κάθε ίχνος επιρροής στα του οίκου μας…
