Στίχοι από ατσάλι: Η ΚΑΘΑΡΜΑΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μας εστάλη, μας άρεσε και δημοσιεύουμε αποσπάσματα με κάποιες επεμβάσεις.
ΓΑΖΑ: Παλιές αλλά επίκαιρες διαπιστώσεις.
Δεν ξεχνώ τις φωτιές της οβίδες δεν ξεχνώ τις θολές της ελπίδες,
δεν ξεχνώ την οργή και το μίσος που σε  δείχνουν λαοί δίχως ήθος.
Δεν ξεχνώ δυο ματάκια θλιμμένα δεν ξεχνώ δύο χεράκια σπασμένα,
δεν ξεχνώ δύο κεφάλια κομμένα μες το αίμα στη γη πεταμένα.
Δεν ξεχνώ τίποτα όσα είδα σ’ αυταπάτες δεν τρέφω ελπίδα,
και στη μνήμη αιώνια θα μείνει το κακό που χουν κάνει τα κτήνη.
Σκότωσαν αδελφό και  μητέρα την γιαγιά τον παππού τον πατέρα,
δεν θα δω στη ζωή άσπρη μέρα το θυμίζει στο στήθος μια σφαίρα.
Ο.Η.Ε. και λοιπές οργάνωσης απονέμουν το δίκιο με δόσεις,
μες στα πλούτοι στη χλιδή που ζούνε να σε νιώσουνε αυτοί δεν μπορούνε.
Κ’ απ’ αυτούς αν προσμένεις θα σβήσεις έστω δέκα ζωές και αν ζήσεις,
κι αν αυτά ΜΟΝΟΣ σου δεν τα ζήσεις ΔΕΝ μπορείς να τα κατανοήσεις.
Μην προσμένεις θεούς και ανθρώπους να σου δείξουν αγάπη και τρόπους,
μόνη λύσης για αυτό ην η δράσεις πρέπει ΔΙΚΑΙΑ και εσύ ν’ αντιδράσεις.
ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ:  Δεν ξεχνώ. (Σελ. 37) 1980
ΕΙΔΑ    (Σελ. 37)
Μέσα στη φρίκη του πόλεμου, σε είδα κάρβουνο υιέ μου,
και καταράστηκα τα κτήνη, που κάνουν πόλεμο γ’ ειρήνη.
Είδα τα νιάτα να πεθαίνουν, καθάρματα να υγιαίνουν,
είδα των γέρων τη σοφία,  μ’ αγκύλωση και ατροφία .
 
Είδα το μίσος και τη βία, τον φθόνο και την ανανδρία,
λαούς με ένστικτα ζωώδη, δίχως ξανθωπού ιδεώδη.
Σφάζουν σκοτώνουν εξοντώνουν, για αυτό τα “ζώα” καμαρώνουν,
κ’ αλά καθάρματα αχρεία, γ’ αυτά τους δίνουνε βραβεία.
 
Είδα το φως μες στο σκοτάδι, φυλακισμένο μες τον Άδη,
είδα την νύχτα νάνε μέρα, απ’ της οβίδες και τη σφαίρα.
Είδα να κλαίει η Ευτυχία, μέσα σε τόση δυστυχία,
είδα χαρούμενη την λύπη, κ’ από κανέναν να μη λείπει.
 
Την δόξα μαυροφορεμένη, να κλαίει νάνε λυπημένοι,
την λευτεριά μας σκλαβωμένη, μέσα απ’ την θλίψη να διαβαίνει.
Την λογική παροπλισμένη, να την κρατούνε φιμωμένη,
κ’ τα ανθρώπινα ιδεώδη, γίνηκαν ένστικτα κτηνώδη.
 
Είδα την πείνα να διαβαίνει, καμαρωτή και κορδωμένη,
οι άνθρωποι σκελετωμένοι, ζούσαν ή ήταν πεθαμένοι;
Είδα κ’ αυτούς που φταίνε για ΟΛΑ, π’ ακόμα δεν τους δώσαν φόλα,
και τους περνούν στην ιστορία ,για την μεγάλη τραγωδία.
Φτού σας καθάρματα αχρεία.
Ο Ι  Γ Κ ΑΝΚ Σ Τ Ε Ρ   (Σελ.41)
Η γκάνγκστερ έχουν το όνομα κ’ άλλοι ‘έχουν τη χάρη,
κ’ ας φτάσανε οι άνθρωποι επάνω στο φεγγάρι.
τους πόλεμους τους κάνουνε διό τρις μαφιόζοι μόνο.
και σπέρνουνε τον θάνατο την θλίψη και τον πόνο.
Ο κόσμος διευθύνετε οπό τις κλικαρχίες
απ’ το συμφέρον μερικών της κάστες και μαφίες.
Η γκάνγκστερ δεν τελείωσαν ζούνε και βασιλεύουν ,
χιλιάδες οι ηλίθιοι που για αυτούς δουλεύουν.
Αυτοί τώρα απαξιούν και αρχηγοί να γίνουν,
αφού και τους πρωθυπουργούς αυτοί τους διευθύνουν.
Αυτοί τους ανεβάζουνε αυτοί τους κυβερνούνε ,
τη λένε και τη κάνουνε και πως θα ενεργούνε.
Αλλιώς πρωθυπουργός ποτέ ο δόλιος  δεν θα γίνει,
κ’ αν γίνει από λάθος του δεν πρόκειται να μείνει.
κ’ αν κάνης πρωθυπουργός του έλθει αηδία,
σε μια βδομάδα το πολύ τον βλέπω σε κηδεία.
Για εθνικά συμφέροντα ταυτίζουν τα δικά τους,
και στέλνουνε στο διάβολο μέχρι και τα παιδιά τους.
 
Η αξιόλογη συνέχεια ΕΔΩ