Μήπως θα ήταν καλύτερα;

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Αφού η οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση είναι ο ομολογημένος στόχος του Μνημονίου…
Αφού το Μνημόνιο έχει σαφώς υποκαταστήσει τους «αυτορυθμιζόμενους» όρους λειτουργίας των αγορών, καθορίζοντας αυτό τους όρους ανάπτυξης, εν είδει διοικητικών εντολών…
Αφού η ισοπέδωση ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ του βιοτικού επιπέδου σχεδόν του συνόλου του ελληνικού λαού, είναι ο ομολογημένος στόχος του Μνημονίου…
Αφού τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα κηρύχθηκαν από το Μνημόνια ένοχα για κάθε πτυχή που συνθέτει την κρίση, και τέθηκαν εκτός νόμου, καταργούμενα…
Αφού Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑΣ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΗΣ ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ είναι ο ανομολόγητος πλην εύκολα διαπιστούμενος στόχος της ξένης Κατοχικής Δύναμης, αυτής της νομενκλατούρας, που εξόν από τη θεσμική ατιμωρησία που απολαμβάνει, στα παρασκήνια, κατά πώς καταγγέλλεται, (θυμάμαι εδώ σχετικές καταγγελίες όχι πολύ παλιά, του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου), υποβάλλει και αιτήματα στη Κατοχική Δύναμη, η οποία στη συνέχεια (προφανώς) τα καθιστά και νόμους του Κράτους μέσω των Μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, κ.λπ…
Αφού, η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, εξόν από αδύναμη, έφτασε και στα όρια της καθαρής εκτροπής, με αποκορύφωμα, την άθλια διαδικασία και εικόνα που έδωσε το κοινοβούλιο με τον τρόπο που ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο, για να σταθώ σ’ ένα μόνο περιστατικό, και να μην επεκταθώ…
Αφού λοιπόν, τέτοιας λογής έχουμε εξελίξεις, δεν θα ήταν καλύτερα λέω εγώ, να εφαρμόσουμε το κουβανικό «υπόδειγμα», το οποίο ξέρει πολύ καλύτερα το πώς μπορεί κανείς ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ένα λαό, να τον πάει σε τέτοια «ζηλευτά» επίπεδα «κόστους εργασίας», που δεν θα έχουν το ταίρι τους σε χώρες που θα βρίσκονται σε ακτίνα τουλάχιστον 5.000 χιλιομέτρων από την Αθήνα, πράγμα που κατά τη θεωρία του Μνημονίου, (αναπόδεικτη ΔΙΕΘΝΩΣ, αλλά, ας την αφήσουμε αυτή την «λεπτομέρεια»), θα εκτόξευε στα ύψη την «ανταγωνιστικότητά» μας λόγω του σχεδόν ανύπαρκτου (όταν «με τη βοήθεια του Θεού» φτάσουμε το «κουβανικό μοντέλο») κόστους εργασίας;
Στο κάτω-κάτω, ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΟΣ κομμουνισμός, (δεν είναι του παρόντος, αλλά, πρέπει να διακρίνει κανείς ΤΟΝ ΥΠΑΡΚΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ από την ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΔΙΟ σοσιαλιστική θεωρία) μπορεί να ισοπεδώνει τα παραπάνω, αλλά, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, κι αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε, σου δίνει κι ένα σπίτι, (κακής ποιότητας βεβαίως, αλλά, καλύτερο από ένα υπαίθριο παγκάκι ή ένα χαρτόκουτο σε μια γωνία στο δρόμο), σου παρέχει ένα σχολείο, ένα γιατρό, ένα νοσοκομείο (χωρίς βεβαίως τις κατάλληλες «ξενοδοχειακές» υποδομές, αλλά καλύτερο απ’ το τίποτα).
Λίγα αυτά τα παραπάνω;
Εγώ θάλεγα : μπρος στην ισοπέδωση που ετοιμάζει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Κατοχικής Δύναμης της Τρόϊκα, είναι πάρα πολλά!
Α! βεβαίως!
Δεν θάχουμε πολιτικά δικαιώματα.
Όμως, κανείς ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟ λαός δεν αναζήτησε ποτέ τη λύση του στα πολιτικά του δικαιώματα.
Το πολύ-πολύ, να τα άσκησε προκειμένου να φέρει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ στην εξουσία επικίνδυνους επικίνδυνους δημαγωγούς, και ακόμα πιο επικίνδυνους υποψήφιους δικτάτορες, που του υπόσχονταν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια ζωή κατά κάποια «κλικ» πιο «ανθρώπινη».
Τέτοιες εξελίξεις η Ιστορία προσφέρει απλόχειρα.
Εκτός, ΑΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ οι σχεδιαστές των πειραμάτων τύπου «ελληνικού πειράματος».
Διότι, αν κρίνει κανείς το πόσο αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας» και του «αποτελέσματος» αμφισβητεί και σιγά – σιγά ξηλώνει τη μπλούζα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αρχής γενομένης από τα περιβόητα «εργασιακά δικαιώματα» ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, αλλά και την σταδιακή αποξήλωση του «κοινωνικού Κράτους», ας κρατάμε μικρό καλάθι, για το τι μέλλει γενέσθαι με το τελευταίο ουσιαστικό «οχυρό» που η κοινοβουλευτική δημοκρατία μπορεί να αντιτάξει σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπως είναι ένα εκφυλισμένο κομμουνιστικό καθεστώς.
Είναι η ίδια, πάλι, η Ιστορία, που διδάσκει πόσο μπορετό είναι να φτάσει κανείς ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ξεκινώντας τόσο από τα Δεξιά όσο και από τα Αριστερά.