Πότε θα μπει φυλακή ένας ξεφτίλας της αυτοδιοίκησης που πριν την φωτιά έπινε τσιπουρα με τον σοσιαληστή της περιφέρειας του και μετά διαμαρτυρόταν για την "ανυπαρξία του κράτους";

Καλοκαιρινά κλισέ της παρακμής
Άλλο ένα κορυφαίο κείμενο από τον Παναγιώτη Λιάκο
Οι φράσεις-καραμέλα στα χείλη και τα πληκτρολόγια των δημοσιογράφων τείνουν να γίνουν πιο δυσάρεστες από αυτά που περιγράφουν.
«Πύρινη λαίλαπα», είναι συνήθως οι δύο λέξεις που από πίσω τους κρύβουν λαμόγια δημάρχους και νομάρχες που διαμαρτύρονται για την «απουσία του κράτους» ενώ εκείνοι έχουν παντελονιάσει όλους τους διαθέσιμους πόρους για τα έργα πυρόσβεσης, υπουργούς που αντιλαμβάνονται την «συνωμοσία» όταν δεν έχει μείνει ούτε φίκος για κάψιμο, βουλιμικούς χωριανούς που θέλουν να τσιμεντάρουν ακόμα μία πλαγιά και «οικο-επιχειρηματίες» που σχεδιάζουν να φυτέψουν ανεμογεννήτριες σε φρεσκοπυρπολημένα
δάση. Το κράτος, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, διαπιστώνει έκπληκτο ότι στο τέλος του καλοκαιριού υπάρχουν μελτέμια και ότι τα πυροσβεστικά αεροσκάφη κινούνται με καύσιμα όχι με διαλογισμό. Τα κανάλια γιορτάζουν στις μεγάλες αυγουστιάτικες πυρκαγιές. Είτε Τούρκος πράκτορας τις έβαλε, που μπορεί να πρωταγωνιστεί και σε σχετικό σίριαλ είτε γκλιτσάτος τσομπάνης που ήθελε να επεκτείνει τον βοσκότοπο, οι τηλεβοσκοί έχουν δωρεάν, φαντασμαγορικό υλικό να προβάλλουν. Μια οροσειρά φλεγόμενη, όπως και να το κάνουμε, «γράφει» στο φακό περισσότερο από τα αμμοσκεπή οπίσθια της αναλφάβητης καρακαλτάκας που συνήθως ορέγεται ο νεάντερταλ «απεσταλμένος ρεπόρτερ» στο νησί της αμαρτίας με την γουργουριστή και ημιμεθυσμένη εκφορά λόγου (ο Θεός να κάνει λόγο το ελληνοφανές γρύλισμα του ανθρωποειδούς). Αυτά τα ωραία με το κυρίαρχο κλισέ του αφόρητου ημεδαπού θέρους.
Στραπατσ-άδικα φαγητά
«Παραδοσιακή φιλοξενία», «απέραντο γαλάζιο», «μαγευτικό τοπίο» και «πλούσιοι τοπικοί μεζέδες» είναι ολίγες από τις πολλές μικρούλες προτάσεις, οι οποίες συμβολίζουν τα κάτωθι: 1. Χωριάτικες σαλάτες των 10 ευρώ έκαστη που φέρουν επικάλυψη βαλβολίνης και βρίθουν μαραμένων αγγουριών, πανιασμένης τομάτας και μπόλικου κρομμύου που χρειάζεται για να καμουφλάρει την αηδιαστική γεύση των υπολοίπων συστατικών. Επίσης, στους «παραδοσιακούς μεζέδες» πρέπει να συμπεριληφθεί και η πεντανόστιμη (αν είσαι πεινασμένο κογιότ) στραπατσάδα, ήτοι ντομάτα με αυγό, η οποία κατά παράδοση αποστέλλει τον καταναλωτή καμιά εικοσιπενταριά φορές στην τουαλέτα. 2. Δωμάτια ιδανικά για ντεκαντάντ ταινία του νέου ελληνικού σινεμά σοβιετόφιλων σκηνοθετών και παραγωγών. Μικρά, με οσμή κλεισούρας, βρύσες στολισμένες με τα δώρα της οξείδωσης και αναρίθμητους συγκατοίκους (κολεόπτερα, κώνωπες Νείλου και Αιγαίου, μέρμηγκες και σαμιαμίδια που κινούνται τάχιστα ωσάν τον Γιουσέιν Μπολτ). Η σκόνη και τα συναισθήματα που σου αφήνει η επίσκεψη σ’ ένα τέτοιο «κελί» σε υποχρεώνουν να υποθέσεις ότι ιδιοκτήτης του χώρου δεν είναι η γραφική γραία με το τσεμπέρι αλλά συνταξιούχος συνταγματάρχης της ΣΤΑΖΙ. 3. Παραλίες με χρυσή άμμο και υπερπληθώρα αποτσίγαρων, όπου διατίθενται πλαστικές ξαπλώστρες – αρκεί να παραγγείλεις φραπέ και να τον πληρώσεις πέντε ευρώ. Την μυκητίαση την κερνάει το κατάστημα.
Τον Σεπτέμβριο, μήνα των απλήρωτων λογαριασμών, έρχεται η νοσταλγία των απωλεσθέντων ευρώ…
Από την Δημοκρατία