The bondholder
Σήμερα αποχαιρέτησα την 17 χρονών κόρη μου που πάει για σπουδές στο εξωτερικό. Στο αεροδρόμιο 9 φίλοι και φίλες.
Ο πόνος του χωρισμού στο πρόσωπο όλων. Αν ήταν από επιλογή ίσως θα ήταν μια χαρούμενη στιγμή. Δεν υπάρχει επιλογή.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν προσφέρουν τον ειδικό αυτό κλάδο της καινούργιας εποχής.. Και το ποιο δύσκολο. Δεν θα προσφέρει το παιδί μου στην χώρα που το γέννησε. Δεν θα
μπορέσει να εκπληρώσει την υποχρέωση που έχει προς αυτή, την ευλογημένη χώρα..
Στις σκέψεις μου οι ίδιες εικόνες. Πριν 45 χρόνια. Όταν σαν παιδί έφευγα στην ξενιτιά.. όχι από επιλογή. Δεν υπήρχαν τότε θέσεις για παιδιά από τα προσφυγικά του
Μπραχαμιου..
Η αίτια της μεταναστευσης η ίδια – η έλλειψη επιλογής..
Καταραμένοι να είναι αυτοί που έδιωξαν έξω, τότε και σήμερα, τα παιδιά αυτής της χώρας
Καταραμένοι όλοι εσείς που δεν δώσατε – με τις πράξεις σας –την ελευθερία της επιλογής στα παιδιά μας.
«Mε μια σφαίρα δολοφονείς ένα άνθρωπο. Με την ψήφο σου δολοφονείς μια γενιά» (Αβραάμ Λίνκολν)
Πράξατε το χειρότερο έγκλημα. Και θα το πληρώσετε ακριβά.
