Για πρώτη φορά πρέπει να παραδεχτώ ότι συμφωνώ με την δήλωση του Τσίπρα.

Με τον πολιτικό λόγο του Τσίπρα με χωρίζει μεγάλο βάραθρο και τον θεωρώ τόσο ουτοπικό που πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτά που πρεσβεύει τα λέει έτσι για πλάκα ή για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που από πνευματική ανασφάλεια βλέπουν το κόμμα ως την θρησκεία και θεό τον αρχηγό του.
Δεν στέκομε καθόλου και δεν εξετάζω αν είναι ή δεν είναι επικίνδυνος πολιτικός, όπως το Spiegel τον παρουσιάζει.
Τα λόγια όμως της δήλωσης απάντησης του Τσίπρα προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ότι δηλαδή, [καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται], με βρίσκουν 100% σύμφωνο.
Θα ήταν ευχής έργο αν αυτήν του την δήλωση την υιοθετούσε ως εθνική πολιτική, ο ίδιος ο Τσίπρας, αλλά και όλος ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος της Ελλάδας.
Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες πολιτικοί άρχοντες είναι πολύ καλοί μόνο στα λόγια και στις βαρύγδουπες δηλώσεις προς εσωτερική μόνο κατανάλωση, γιατί σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής
δεν έχουν το σθένος ούτε καν μια δήλωση με πυγμή να κάνουν.
Στην πολιτική αλλά και στην ζωή τίποτα δεν χαρίζεται ποτέ, ακόμη και ο σεβασμός επιβάλετε και δεν παραχωρείτε ούτε δωρίζετε σε κανέναν, όπως εσφαλμένα νομίζει η ελληνική κοινωνία.
Ειδικά στις διακρατικές σχέσεις και στην εξωτερική πολιτική, πάντα το συμφέρον ορίζει την έννοια του δίκιου.
Μόνο τα αδύναμα κράτη μαριονέτες όπως η Ελλάδα, ασκούν εξωτερική πολιτική επικαλούμενα το δίκιο, αντί του συμφέροντος.
Νέαρχος.