Τα ψέμματα τελείωσαν….

Του Ηλία Καραβόλια,
Η χωρά αυτή είναι σχεδον 180 χρόνια υπερχρεωμενη και με χρονιες παθογενειες στις δομες κράτους, οικονομίας, κοινωνίας. Εμποροι, ανέκαθεν, και ελάχιστα παραγωγοί, είμαστε δεσμιοι της διαμεσολαβητικής μας παρασιτικής νοοτροπίας, αλλά και νευρωτικών εμμονών αναδελφισμου και μοναδικοτητας, με κυριότερες αυτές περί ”ελληνικού δαιμονίου”, επιχειρηματικότητας και εφευρετικότητας. Ούτε ανθέλληνας είμαι, ουτε αγνοώ τα επιχειρηματικά κατορθώματα Ελλήνων εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλά αγανακτώ με
παρωχημένες εμμονές σχετικές με το αγωνιστικό φρόνημα του λαού μας . Όποιοι ‘βρήκαν’ χρόνο αυτό το καλοκαίρι για το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ”Το μεγάλο μας τσίρκο”, απο το ΚΘΒΕ, σε παραστάσεις ανα την Ελλάδα, είχαν την τύχη να δούν σε 3 ώρες ,ολόκληρη σχεδόν την ελληνική ιστορία, απο το 1821 και μετά, όπου Κοινωνία, Οικονομία, Πολιτική, παρουσιάζονται ως αυτό που είναι ακόμη και σήμερα : εξαρτημένες απο ξένες δυνάμεις και απο μια εθνική εμμονή για την δυτική μας μάσκα, την ευρωπαική μας ταυτότητα.
Κανω αυτη την εισαγωγη για να δείξω ότι στην δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν σήμερα, εν μεσω βαθιάς πολυεπίπεδης κρίσης, παγιωμένες νοοτροπιες και συλλογικές συμπεριφορες ενός λαού, που δεν άλλαξαν σχεδόν…. δύο αιώνες τώρα! Είναι βαθιά ριζωμένες αρρώστιες στο ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό σώμα, κάτι σαν σχεδόν χρόνιες παθήσεις της εθνικής μας ιδιοσυγκρασίας, το κομματικο κρατος, το σπαταλο δημοσιο, η πελατειακη νοτροπια,τα κρατικοδιαιατα συμφεροντα, η διαφθορα κρατικων λειτουργων και άλλα γνωστά κακά της φυλής μας.Αυτα ειναι που δεν αλλαξαμε, κυριως μετα την χουντα, αυτα ειναι που δικαιως οι δανειστες μας επιμενουν οτι πρεπει να γινουν.
Ομως η πιεση της τροικας δεν περιλαμβανει ,εδώ και δύο χρόνια μόνο αυτά ,άλλα και ενα ολοκληρο πλαισιο συντονισμενης εσωτερικης υποτιμησης της οικονομιας και μεθοδικης απαξιωσης δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου, με ταυτόχρονη υποτίμηση του εμπορεύματος ‘εργασία’. Σε αυτό το μόνιμα υφεσιακό οικονομικό περιβάλλον, όσοι δεν βλεπουν αυτό το μεθοδευμένο καθοδικό σπιράλ, είτε απλά στρουθοκαμηλιζουν είτε σκοπιμως στρεβλωνουν την πραγματικοτητα. Διότι ανεδαφικές και αναχρονιστικές θεωρίες περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας στο διεθνές περιβάλλον, ‘ευελιξίας’ στην αγορα εργασιας,αναγκαιότητας ιδιωτικοποιήσεων σε εξευτελιστικες αποτιμήσεις και βάναυσες περικοπες εισοδηματων και κεκτημενων, δυστυχώς συνοδεύουν εκ του πονηρού και άνευ οικονομικού ορθολογισμού μια φοροεισπρακτικη πολιτικη που πληττει μονιμως τους μη εχοντες. Και επειδή συνήθως έτσι συμβαίνει πάντα (‘ μαζί με τα ξερά καιγονται και τα χλωρα ‘) δυστυχώς οι αναγκαίες και δίκαιες περικοπές στα εξώφθαλμα προνομια των λιγων, αφαιρουν τα δίκαια κεκτημένα και τα εργασιακά δικαιωματα των πολλων.
Η αφήγηση όμως της Κρίσης, δεν αφορά μόνο το δικό μας ‘Μεγάλο Τσίρκο’. Ο θίασος στις Βρυξέλλες ,μοιάζει να επιμένει σε μια παράσταση δραματική για την Ευρώπη, σε ένα έργο χωρίς λογική και συνοχή. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος, μή εξαρτώμενος απο τραπεζικά και πολιτικά συμφέροντα, δεν αμφισβητεί πλέον την μόνη λύση
για το οικονομικό αδιέξοδο Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας. Κατ αρχήν κανείς δεν παρουσιάζει πλέον την κάθε περίπτωση ξεχωριστή απο τα όσα συμβαίνουν στις νοτιοευρωπαικές οικονομίες. Η λύση λοιπόν είναι αυτή που ψιθυρίζουμε σχεδόν όλοι στον εαυτό μας και απλά δεν θέλουμε να την πιστέψουμε : η ταυτόχρονη επιστροφή όλων των χωρών στα εθνικά νομίσματα και μια σταδιακή και βελούδινη απόσυρση του ευρω.
Τα ψέμματα τελείωσαν. Το Χρέος στην Ευρωζώνη, και όχι μόνο στην ”απείθαρχη Μεσόγειο”, θρέφει τα ελλείμματα. Το αντίστροφο δεν ισχύει πλέον, μετα τις καταστροφικές πολιτικές υφεσης και λιτότητας που επέβαλλαν σκόπιμα και μεθοδικά οι Γερμανοί και οι λοιποί ευνοούμενοι του σκληρού ενιαίου νομίσματος. Η ανικανοτητα των νοτιοευρωπαικών-και κυρίως των ελληνικων κυβερνήσεων- να τιθασευσουν το σπαταλο κρατος ,την φοροδιαφυγη και τις δημοσιονομικές ανισορροπίες, ήταν το καταλυτικό στοιχείο σε ένα σχέδιο που λεγόταν ‘Ευρώ’ και είχε μια βασική στόχευση : την σκοπιμη ομογενοποιηση που ‘γέννησαν’ στις αγορες της Ευρωζώνης, έξυπνα και μεθοδικα, γερμανοι,γαλλοι ,λονδρεζοι και λοιποι τραπεζίτες , ώστε να εξισώσουν σε όρους αγοραστικής δύναμης ,την δυνητική ευμάρεια των λαών και να πιστώσουν τις κοινωνίες με το φθηνό χρήμα του ενιαίου νομίσματος.
Δεν χρειάζεται να ασχολείται με συνωμοσιολογία, όποιος δραστηριοποιείται στις αγορές, για να δεί τις μεγάλες αλήθειες. Προσωπικά δεν είμαι υπέρμαχος του οικονομικού εθνικισμού ,ουτε με έχει κυριεύσει αντι-ευρωπαικο πνεύμα . Αλλα τούτες τις ώρες περιττεύουν τα ευχολόγια προσπαθειας, ικανοτητων, και οι οραματικοί λόγοι περι ανάκαμψης. Το Χρέος έχει όριο ως προς την βιωσιμοτητα του για να αποπληρωθει.Και το οριο αυτο, τουλάχιστον για εμάς και τους Ιταλους, επήλθε απο καιρό. Πρέπει κάποιοι να γραψουν ζημιες, και αναφέρομαι τόσο στην ΕΚΤ όσο και στα κράτη-εταίρους που μας στηριξαν. Θα χάσουν λεφτά και το ξέρουν, ήδη. Θα το αποδεχτουν: ο δανειστης δεν κερδιζει παντα ,και κυρίως, δεν κερδίζει πάντα τους τόκους χωρίς να ρισκάρει το κεφάλαιο.
Σήμερα οι χρηματαγορές, που διψούν για καταφύγια κέρδους, δεν μπορουν να αποβάλλουν και άλλες
χώρες απο το παιχνίδι του δανεισμού. Ο μεγάλος καδος ανακυκλωσης( ΕΚΤ+ EFSF+ ESM) καθυστερούσε και καθυστερεί εσκεμμένα, για να ξεφορτωθουν εδω και δυο χρονια οι γερμανικές ,γαλλικες, αυστριακές και αγγλικες τραπεζες , την πλειοψηφία των επισφαλων ομολογων του Νότου. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο και διαρθρωτικές παρεμβάσεις απο προγράμματα στήριξης, είναι μεν συνθηκες ικανες να αντιστρεψουν το οικονομικό κλίμα σε κάθε χώρα, μόνο όμως εφ οσον επικρατησει η βασικη και αναγκαια συνθηκη: διαγραφη χρεών, αφήνοντας κατα μέρος τις ‘ηλίθιες΄ θεωρίες περί ηθικού κινδύνου( moral hazard) και κακού παραδείγματος.
Δεν μπορεί να είναι πλέον νομισμα προοδου, εκσυγχρονισμου και αναπτυξης για αναδιανομη πλούτου σε όλους, το Ευρω. Απέτυχε στην πράξη, επι μια δεκαετία, φτιάχνοντας κοινωνίες δύο και τριών ταχυτήτων και μια Ευρώπη- τσίρκο.Τα περι ‘αναγκαίας δημοσιονομικής ένωσης’, κοινης πολιτικης και ενιαιας τραπεζικής δομης, είναι επικινδυνες αντιδημοκρατικές απόψεις: ωθούν τις κοινωνιες σε κεντρικοποιημενες δομες ελεγχου, σε κεντρα εξουσιας που θα αγονται και θα φερονται απο τα καρτελ διακινησης χρηματος και πιστωσεων σε Λονδίνο, Φρανκφούρτη. Και ας αντιληφθούμε, ότι μια νέα Σοβιετικη Ένωση, σαν φάντασμα, εξαπλωνεται πανω απο την Ευρωπη, με το Eurogroup να μετατρέπεται σε ‘Κρεμλίνο’ που διαφεντεύει λαούς, χωρίς να εκπροσωπούνται επαρκώς σε αυτό.
Η Ελλάδα, δυστυχώς ,ήταν στην αρχή της τροχιας αυτού του καθοδικού σπιραλ απαξιωσης εργασιας, πλουτου, κερδους. Θα το ξαναπώ, και ας κατηγορηθώ για μεροληψία υπερ μαρξικών αξιωμάτων: ζούμε κριση υπερσσυσωρευσης και εμφανους πτωτικής τάσης του ποσοστού Κέρδους. Μονη διεξοδος κυκλοφοριας για το λιμναζον χρημα, στα ισχυρά χαρτοφυλάκια που δεν είναι σήμερα ‘μέσα’ στις εποπτευμένες κεφαλαιαγορες, αλλά στην σκιώδη τραπεζική και στα μαύρα κουτιά των ημιθεσμικών φορέων παγκόσμιας οικονομικής ισχύος, είναι να δημιουργηθεί περιβάλλον επενδύσεων σε ένα συμπιεσμένου κόστους κοινωνικό εργοστάσιο,υψηλής τεχνογνωσίας και κατάρτισης. Και ιδανικό να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο, ήταν το νοτιευρωπαικό, των υπερχρεωμένων δημοσιονομικά μεσογειακών κρατών της Ευρωζώνης.
Μην εθελοτυφλουμε: οι θεωριες ανακαμψης μεσω εσωτερικης υποτιμησης και εξωθεν επιβαλλομενων ορων εργασιας και δημοσιονομικής ισορροπίας, επειδη Έλληνες πολιτικοι και Έλληνες πολίτες( το ίδιο και Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι) αδυνατουν να πειθαρχησουν στο αυτονοητο, δεν είναι η βιώσιμη διέξοδος απο την κρίση. Δεν χρειαζεται να αφαιρεθεί και αλλη αγοραστικη δυναμη εισοδηματος απο την οικονομια, ώστε να υποχωρήσει η ανεργια στο 10% (!) σε 4 χρονια (!) . Ταδε εφη ο Έλληνας πρωθυπουργος, πρόσφατα….
Οι θεσεις εργασιας δεν θα ελθουν απο τον ουρανό , οι δουλειες δεν θα ανοιξουν με τον αυτοματο πιλοτο και απο το αορατο χερι που εξισορροπει -δηθεν-προσφορα και ζήτηση εργασίας. Ας μιλησουμε με την γλωσσα της αληθειας στα νεα παιδια, και ας τους πουμε οτι πτωση μισθων δεν θα φερει δουλειες. Ας πουμε στους υποψηφιους συνταξιουχους, οτι πτωση συνταξεων δεν σημαινει βιωσιμοτητα για τα Ταμεία τους, τα οποία λεηλατήθηκαν απο κακοδιαχείριση και απάτες.
Διδαχτηκαμε στα πανεπιστημια, όσοι σπουδάσαμε Οικονομικά, ”χρήσιμα ψέμματα” .Πληροφορουμαστε καθημερινα για τα δρώμενα επίσης μέσα απο σωρους ψεμματων. Ας μην λέμε ψεμματα τουλαχιστον στους εαυτούς μας. Γιατί κανείς δεν αμφιβάλλει ότι κυρίως για εμάς στην Ελλάδα, απο τις πλεον βασικες αιτίες των δεινών μας, είναι το υπερτροφικο δημοσιο, το κρατος επιχειρηματιας, το πελατειακο συτημα . Αλλά καιρός είναι να αναρωτηθούμε επιτέλους : ποιός είναι ο ‘υγιής’ ιδιωτικός τομέας και ποιά τα ιδιωτικά κεφάλαια των Ελλήνων , εντός και εκτός χώρας, που θα έλθουν να επενδύσουν και να ανοιξουν δουλειές;
Είμαι οπαδός της άποψης, χρόνια τώρα, που λέει να ριξουμε την φορολογια στο 10-15%, ΦΠΑ στο 5%, εισφορές στο 5% . Να δεχτώ ότι πρέπει να φθάσουμε και τους μισθους σε επίπεδα Βουλγαρίας ! Είμαι όμως και οπαδός της άποψης, ότι εκείνος που θα υπογράψει και θα εγγυηθεί ότι με αυτά τα μέτρα θα ανοίξουν δουλειές για τους ανεργους νέους, με διδακτορικό, που φευγουν στην Αυστραλια και αλλου, τότε να έχει την ευθύνη να αναλαβει και …. πρωθυπουργος!
Αφού προηγουμενως, εννοείται, πρέπει να έχει ήδη συννενοηθει με εκείνους που ‘θα’ επενδυσουν στην χώρα….