Χρονογράφημα από τον Μιχάλη Τ.
Άρχισαν πάλι τα «παραμύθια» περί διαπραγματεύσεων επιμηκύνσεων και τα συναφή «σοφολογιότατα», τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ας υποθέσουμε ότι οι κρατούντες είναι άνθρωποι αγαθών προθέσεων, που θέλουν ν αποτινάξουν το «μνημονιακό» ζυγό απ τον τράχηλο των Ελλήνων. Αυτό ακριβώς πως μπορεί να υλοποιηθεί; Με ποιον τρόπο πρακτικά και ειδικά με ποια πρόσωπα; Ποιοι θα πάνε να διεκδικήσουν τα «δίκαια» των Ελλήνων και να πουν στους «εταίρους» ότι οι αποφάσεις τους είναι τραγικά λανθασμένες και αδιέξοδες; Ο Λουκάς Παπαδήμος μήπως ή ο Στουρνάρας; Μα καλά δεν καταλαβαίνουν πως πέρα απ τα «βιογραφικά» των ανθρώπων αυτών, που σίγουρα είναι συστημικοί, με το συγκεκριμένο ύφος τους και την εν γένει παρουσία τους θα παριστάνουν τους διαπραγματευτές; Δεν κάνουν οι κύριοι αυτοί. Απορρίπτονται με την πρώτη ματιά. Αυτοί είναι να τους στείλουμε σε καμιά εθιμοτυπική συνάντηση των άγγλων λόρδων να μιλήσουν σε καμιά ημερίδα του “economist”, άντε μετά βίας να κάνουν την απονομή στα “man of the year” του «οικονομικού επενδυτή». Ποιος σοβαρός άνθρωπος θεωρεί ότι μπορείς να «παίξεις» πολιτικό πόκερ με «μούτρα» τύπου Σόιμπλε και Λαγκάρντ με κάτι «φατσούλες» τύπου Παπαδήμου και Στουρνάρα;
Το ερώτημα είναι ποιος θα σηκώσει το βάρος μιας ουσιαστικής διεκδικητικής και επιτυχημένης διαπραγμάτευσης;
Θεωρώ πως αυτός που συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να το κάνει άκρως αποτελεσματικά είναι ο … Ψαραντώνης!!! Μιλώ απολύτως σοβαρά για μια σειρά από λόγους.
Ο άνθρωπος δεν έχει αυτή τη γλυκανάλατη φάτσα των ευρωπαϊκών ινστιτούτων και λεσχών που χαριεντίζονται- μέχρι παρεξηγήσεως- στις συνόδους του eurogroup. Είναι μια «δωρική» φυσιογνωμία που θα απέτρεπε κάθε ξενέρωτο Ευρωπαίο να «παίξει» μαζί του. Ο λόγος του, σαφώς και δεν έχει κάτι απ το γλοιώδες ύφος προηγούμενων «διαπραγματευτών» μας, είναι ωστόσο κι αυτός λιτός και περιεκτικός και κυρίως …ανθρώπινος. Ο Ψαραντώνης δε θα τους λέει για δις και τρις κι επιτόκια και τα συναφή οικονομοτεχνικά, αλλά θα τους πει, αν χρειαστεί και με κοντυλιές, τον «τίγρη», το «για δες πως με κατάντησες», τον «επαναστάτη», τον «πόθο της λευτεριάς», το «ζηλεύω του Σταυραητού», τη «μνήμη που πληγώνει» και δεκάδες άλλα τραγούδια με νόημα και είμαι σίγουρος ότι κανείς δε θα διανοηθεί ν αντιλέξει το παραμικρό, απ αυτόν τον εσμό «τεχνοκρατών» που υποτίθεται κυβερνούν τον κόσμο.
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα απ τον μεγάλο Ανωγειανό τροβαδούρο πώς «κυβερνιέται ετούτος ο κόσμος».
Υπάρχει περίπτωση αντικρίζοντας τον Ψαραντώνη να θέτουν όρους και τελεσίγραφα οι εταίροι μας; Αλλά ακόμα κι αν τα θέσουν, τι θα πετύχουν λέτε; Να πείσουν το δικό μας να πάρει κι άλλα «οριζόντια» μέτρα και να εξοικονομήσει 11 δισεκατομμύρια; Οι τρόποι πειθούς του Ψαραντώνη δεν είναι «καλλιεργημένοι» στα πανεπιστήμια που δάσκαλοι και μαθητές φοράνε τετράγωνα καπέλα και τηβέννους, σαν μαυροφορεμένες χήρες. Αυτός την έμαθε αλλού κι αλλιώς την πειθώ, στον Ψηλορείτη, στα μιτάτα παρέα με σταυραετούς και θα είναι πιο εύκολο γι αυτόν να τους πείσει με τα λίγα λόγια που θα τους πει- μπορεί και με καθόλου λόγια, γιατί δεν είναι φλύαρος- παρά αυτοί με τις συνεδρίες του και με τα σούρτα-φέρτα της Τρόικας, που έρχεται κάθε τρεις και λίγο να κάνει «νταντά», τη δική μας Τρόικα.
Φέρτε στο μυαλό σας μια αναμνηστική φωτογραφία, μετά τις ευρωπαϊκές συνόδους και μέσα σ αυτήν αντί το … Στουρνάρα (φοβερή φυσιογνωμία βρε παιδί μου), να βρίσκεται ο Ψαραντώνης !!! Μόνο έτσι αποκτά νόημα η πραγματική Ευρώπη, αυτή που ο Δίας έκλεψε, αυτή που βρίσκεται στους «φάραγγες» του Ψηλορείτη και της Μαδάρας, αυτή που «ξαλμυρίζει» στις ακτές του Λιβυκού, που γεννά τους ευλογημένους καρπούς στη Μεσσαρά και στους ανέμους που γυρίζουν τους ανεμόμυλους- όχι τις ανεμογεννήτριες- στ Οροπέδιο του Λασιθίου.
Τελευταία ελπίδα της Ελλάδας, αν θέλει να σωθεί πραγματικά, είναι να στείλει τον Ψαραντώνη να «καθαρίσει» αυτός και ν αφήσουν κατά μέρος τις ουτοπικές Στουρναρο-Παπαδημικές «αποστολές» που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία εν τη γενέσει τους….
