Οι "εχθροί του Λαού" και εμείς…

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…
Η κατασκευή «εχθρών του λαού», είναι μια παλιά υπόθεση. Γεννήθηκε μαζί με τις πρώτες μορφές εξουσίας και των διαφόρων μορφών βίας που αυτή συνεπάγεται, στις οργανωμένες κοινωνίες των ανθρώπων.
Ο Ερρίκος Ίψεν, ο Νορβηγός συγγραφέας, στο ομώνυμο του έργο που γράφτηκε το 1882, σκιαγραφεί με άριστο τρόπο, τον χαρακτήρα του ήρωα του, ενός γιατρού που ανακαλύπτει την μεθοδευμένη μόλυνση του πόσιμου νερού στην κοινότητά του. Δίνοντας έναν σκληρό αγώνα κατά της διαπλοκής Δημάρχου-επιχειρηματιών, που δηλητηριάζουν τους πολίτες.
Η κορύφωση τελικά του δράματος, είναι να δαιμονοποιείται από την εξουσία και τελικά να λιθοβολείται ο ήρωας-γιατρός και η οικογένειά του, από τον ίδιο τον «μαστροπό λαό» (για να χρησιμοποιήσουμε την ρήση ενός άλλου μεγάλου ποιητή, του αυτόχειρα του 1927 Κώστα Καρυωτάκη) , τον οποίο και αγωνίσθηκε να προστατέψει. Ενώ στη συνέχεια, καθώς τα μέλη της κοινωνίας αρρωσταίνουν από το μολυσμένο νερό, ο αγώνας του να δικαιώνεται και ο λαός να «καθάρεται» για μιαν ακόμη φορά προσκυνώντας τώρα πια, τα ματωμένα ιμάτια του πρώην «εχθρού» του.
Ζούμε στην κατεξοχήν εποχή της μαύρης προπαγάνδας, όπου η κατασκευή «εχθρών του λαού» είναι μια εύκολη υπόθεση για τους μηχανισμούς της pax Americana και των κατά τόπους τοπικών ατζέντηδών της. Μόνο που εδώ, η κατασκευή αυτή έχει μαζικό χαρακτήρα, ενώ στήνεται πάνω στο γνωστό ανά τους αιώνες των διαφόρων τύπων εξουσιών  κεντρικό ιδεολόγημα: Όποιος εκφράζει οτιδήποτε διαφορετικό πέραν  του made in administration politically correct κατασκευάσματος, στοχοποιείται, δαιμονοποιείται, ενοχοποιείται και τελικά απομονώνεται, ενώ αν χρειαστεί φυλακίζεται, εκτελείται ή βομβαρδίζεται από τα «φίλια» αεροσκάφη της ΝΑΤΟικής «συμμαχίας».
Μια άλλη διάσταση στην  υπόθεση της κατασκευής «εχθρών του λαού» είναι αυτή της omerta που επιβάλλεται σε περιπτώσεις όπου η φωνή που αντιστέκεται, ξεφεύγει από τα όρια του politically correct. Στην περίπτωση αυτή, όλο το νεοταξίτικο οικοδόμημα, ενώ δηλώνει πως υπερασπίζεται τα ατομικά δικαιώματα και τις όποιες ιδιαιτερότητες, σε άλλες περιπτώσεις,  λειτουργεί με γκεσταπίτικη επιλεκτικότητα επιβάλλοντας «άκρα του τάφου σιωπή».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση του σκοπιανού διανοούμενου Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς ο οποίος διώχθηκε, φυλακίσθηκε, βασανίσθηκε και τελικά εξοντώθηκε ψυχικά από τα κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων του καθεστώτος Γκρουέφσκυ, γιατί εξέφραζε την δική του διαφορετικότητα. Όλο το σύστημα επιβολής omerta, τόσο στην πατρίδα του, όσο και στην Ελλάδα, λειτούργησε άριστα και συγχρονισμένα. Τόσο το σοσιανεοφιλελεύθερο πολιτικό κατεστημένο, όσο και το «προοδευτικό» του κομμάτι, τήρησαν με ευλάβεια τις επιταγές του μηχανισμού . Με εντυπωσιακότερες μορφές συντονισμού στις «υποδείξεις» του administration, τους «κοινωνικά ευαίσθητους» του ΣΥΡΙΖΑ που έθαψαν την υπόθεση, ως επίσης και τους εγχώριους αντιεξουσιαστές που εκδικούνται με μολότοφ εκφράζοντας  την οργή τους για την καταπίεση που υφίστανται οι ομοϊδεάτες τους ανά την υφήλιο, εξαφανίζοντας τον φυλακισμένο Γκλιγκορίεβιτς από το αντιεξουσιαστικό τους λεξιλόγιο.
Στην περίπτωση λοιπόν του όποιου αντιεξουσιαστή συλλαμβάνεται ή φυλακίζεται έχουμε «κινήματα διαμαρτυρίας» και αποδοχή της λογικής των, από το κεντρικό διαχειριστικό κατεστημένο, με πρώτους και καλύτερους τους «προδρόμους» του στα ΜΜΕ (Λαζόπουλος, Τριανταφυλλόπουλος κλπ δημοκρατικές δυνάμεις) ενώ στην περίπτωση του δυστυχή δημοσιογράφου κ. Παπαδημητρίου, omerta μαφιόζικου τύπου.
Το νεοταξικό αυτό παράδοξο, έχει την εξήγησή του. Σήμερα, εχθρός του συστήματος δεν είναι η όποια αριστερά. Αυτή η αριστερά που έχει εδώ και χρόνους χάσει τον θυσιαστικό της πιονέρικο χαρακτήρα, έχει ήδη ενταχθεί στη βολική λογική του τύπου: «Ναι στην παγκοσμιοποίηση. Όταν έλθει η ώρα, όλοι οι λαοί θα ξεσηκωθούν ως αδέλφια κατά των κακών καπιταλιστών. Μέχρι τότε, μπορούμε να είμαστε συνδιαχειριστές του υποκαταστήματος της pax americana».
Θα αναφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από ομιλία του γνωστού αριστερού κ. Γ. Καραμπελιά, όπου με μια εκπληκτικά αφοπλιστική ειλικρίνεια, ξεκλειδώνει την φαινομενική παραδοξότητα των τακτικών των  νεοταξιτών: Λέει ο κ. Καραμπελιάς: «Ποτέ στην διαδρομή μου, ακόμη και όταν το σύστημα με κατηγορούσε για συμμετοχή μου στην οργάνωση 17 Νοέμβρη, δεν δέχθηκα τέτοιας έντασης επίθεση, όση αυτή που δέχομαι τώρα που θέτω ζητήματα εθνικής αξιοπρέπειας».
Ο «εχθρός του λαού» αυτήν την ιστορική στιγμή λοιπόν, δεν είναι  η καθεστωτική αριστερά, το ενταγμένο (embedded) και made by Soros αντιεξουσιαστικό κίνημα και οι κοινωνικά, οικολογικά κλπ ηχηρά παρόμοια «ευαίσθητοι» των διαφόρων επιδοτούμενων ΜΚΟ. Εχθρός του λαού είναι οτιδήποτε πηγάζει μέσα από την βαθύτερη ουσία των αρχών, αξιών, ιδανικών κλπ που κατακτήθηκαν από τους αγώνες και τις εκατόμβες των ανθρωπίνων κοινωνιών και ιδιαίτερα της τρισχιλιόχρονης ελληνικής κοινωνίας. Οτιδήποτε αναφέρεται στις ιστορικές καταβολές, στην Πατρίδα ως γεννήτορα κοινωνικών συμβολαίων και συνεπώς στον ριζοσπαστικό Πατριωτισμό. Με φυσική συνέπεια την στοχοποίηση-δαιμονοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και της Ελλάδας στο σύνολό της, η οποία ως φέρουσα την βαρύτερη ανά την υφήλιο κληρονομιά αυτού του τύπου, της πρέπει η διάλυση-ισοπέδωση.
Το μεγάλο σε αυτήν την περίπτωση  ζητούμενο για όλους εμάς,  που πάσχουμε πια από χρόνια ναυτία από την αηδία που μας προκαλούν οι νεοταξίτες και οι εμετικές τους τακτικές, είναι το πώς τελικά θα σπάσουμε την  «κρούστα σιωπής» που επιβάλλουν οι συνδιαχειριστές (σοσιαλνεοφιλελεύθεροι-αριστεροί-αντιεξουσιαστές-ΜΚΟ) όταν υψώνεται μια μη «πολιτικά ορθή» φωνή.
Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και σύνθετη: Μαζικό κίνημα.
Συνένωση δηλαδή όλων των φωνών των ριζοσπαστικών Πατριωτικών δυνάμεων , σε μία φωνή. Μια ενιαία φωνή που όταν θα υψώνεται, θα μετατρέπεται σε «οργή Θεού». Μια οργή που μπορεί εύκολα – όπως αποδείχθηκε σε άλλες χώρες και μάλιστα πρόσφατα – να σπάσει τη φούσκα της εξουσίας τους.