Αγορές και Οίκοι (ανοχής)

Όπως γνωρίζουμε, στην κρίση που μαστίζει τις χώρες του Νότου η Ελλάδα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Η βασική εντύπωση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ είναι ότι οι Ευρωπαίοι είναι κακοί εκμεταλλευτές και μας φέρονται σκληρά.
Από την άλλη, όλοι αυτοί που ικανοποιούνται να ενστερνίζονται παρόμοιες απόψεις είναι και με την Ευρώπη και με το ευρώ, και γενικότερα με την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τη μια, η Ευρώπη είναι καλή και πρέπει να είμαστε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι μάς εκμεταλλεύονται και μας εξωθούν στην εξαθλίωση.
Η αλήθεια είναι ότι και τα ΜΜΕ εσωτερικού όσο και τα αντίστοιχά τους του εξωτερικού συντηρούν ένα κλίμα οξύτητας – γιατί, παρά το γεγονός ότι δεν αντιπροσωπεύει τις περισσότερες φορές την πραγματικότητα, ωστόσο πουλάνε… κρίση, ελπίδες, θυμό, μαζί με τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Αυτή η λογική σε παγκόσμια κλίμακα είναι μια από τις αιτίες της κρίσης και της παρακμής στο κοινωνικό εποικοδόμημα. Στις παγκόσμιες τηλεοπτικές οθόνες ο αέρας πουλάει – πουλάτε αέρα κοπανιστό, λοιπόν.
Καθώς φαίνεται, η Ευρώπη με τις συντηρητικές της κυβερνήσεις εισήγαγε πολύ… νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία από τις αγορές της αλητείας, των εγκληματιών, των εκβιαστών και των διεθνών λωποδυτών που παίζουν με τους οίκους… ανοχής τους σε βάρος της ζωής των πολιτών του πλανήτη. Φοβερή φιλοσοφία: ανταλλάσσονται εκατομμύρια ευρώ με γνώμονα κυρίως τις προσδοκίες των αγορών διογκώνοντας σε πλανητικά μεγέθη την παγκόσμια χρηματοοικονομική καπιταλιστική φούσκα…
Οι αγορές, όπως τις γνωρίσαμε στην αρχαία Ελλάδα, παρήγαγαν πλεονάσματα διαχρονικών ιδεών πάνω στις οποίες οικοδομήθηκαν οι στόχοι της ανθρωπότητας με επίκεντρο τον άνθρωπο, τη ζωή και την ευτυχία. Στις αρχαίες αγορές, εκεί όπου απέκτησε το νόημά της η έννοια της αγοράς, κυκλοφορούσαν άνδρες όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτων, ο Θουκυδίδης και ο Γοργίας, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης, ο Περικλής και ο Κίμων, ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης, ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος. Στις σύγχρονες αγορές αυτοί αντικαταστάθηκαν από κάτι θλιβερούς λογιστάκους χαρτογιακάδες με πανεπιστημιακά πτυχία, οι οποίοι κατεδάφισαν με την εγκληματική τους ανικανότητα τον μύθο των περιώνυμων πανεπιστημίων που τους τα έδωσαν – του Harvard, του London School of Ec nomics, του Yale… Αυτά τα ξεχαρβαλωμένα ανδρείκελα, αυτά τα έξαλλα ανθρωπάκια που κουνούν κάθε μέρα στις ειδήσεις τα χεράκια τους στον αέρα σαν να κυνηγούν να πιάσουν μύγες, αυτές οι γελοίες αγορές, παραγκώνισαν το νόημα της ζωής και τον άνθρωπο, αντικαθιστώντας τον με το κέρδος, ένα κέρδος το οποίο διογκώνεται δίχως αντίκρισμα στην καθημερινότητα των πολιτών και στα οράματα της ανθρωπότητας. Τι πτυχία είναι αυτά που κατάντησαν τους οικονομολόγους λιγότερο αξιόπιστους από τις καφετζούδες και τα Νόμπελ οικονομίας χαρτοπετσέτες που τυλίγουν τυρόπιτες; Γιατί κανείς, αντί να παριστάνει τον γκουρού της οικονομίας εκστομίζοντας χρησμούς και στερεότυπες λύσεις σωτηρίας που δεν αντέχουν τριάντα δευτερόλεπτα μετά την εξαγγελία τους, δεν λέει αυτό που καταλαβαίνει ο μέσος πολίτης αυτού του πλανήτη: ότι δεν είναι όλα υπεραξία, ρε φίλε,… εσύ και τα σπρεντς σου, τελικά! Ο άνθρωπος είναι το μέτρο αυτού του πολιτισμού, όχι το κέρδος. Η βασική ερώτηση στον συνάνθρωπό μας πρέπει να είναι «ποιος είσαι;» και όχι «πόσα βγάζεις;».
Το ζήτημα με μας δεν είναι ότι η χώρα μας δεν μπορεί να απαντήσει στην επέλαση της κρίσης, αλλά ότι τα πλούσια σαπρόφυτα και οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στη χώρα, ότι τα προνόμια των ΔΕΚΟ πρέπει να αντέξουν πιο πολύ από τη χώρα, ότι οι υπάλληλοι της Βουλής είναι πιο ισχυροί από τη χώρα, ότι ο Φωτόπουλος είναι πιο δυνατός από τη χώρα, ότι τα φακελάκια είναι πιο χρήσιμα για τους γιατρούς από τη χώρα, ότι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών ΜΜΕ είναι πολύ πιο ισχυρά από τη χώρα. Η χώρα δεν είναι ότι δεν μπορεί να σωθεί ή ότι δεν έχει κατάλληλους ανθρώπους να τη βοηθήσουν, είναι ότι δεν παραιτείται κανείς από τα σκανδαλώδη κεκτημένα του.
[email protected] για το “Π”. Αναδημοσίευση από L1