Οι μέθοδοι των τοκογλύφων

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
“Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις. Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης – όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ”.
Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, την οποία έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.
Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους μπράβους των τοκογλύφων – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».
Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε 2-3 έτη μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία.
Ολοκληρώνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, το ΔΝΤ, όταν εισβάλλει σε μία χώρα, με τη βοήθεια της εκάστοτε πολιτικής της ηγεσίας, δεν περιορίζεται ποτέ στις «υπηρεσίες» του ηγέτη του ενός κόμματος εξουσίας. Συνήθως έχει από πολύ πριν εξασφαλίσει τη συμμετοχή/συνενοχή των εκάστοτε δύο βασικών πολιτικών αρχηγών της – ενώ το κεντρικό «στρατηγείο» του τοποθετείται πάντοτε στο υπουργείο οικονομικών (στην Ελλάδα υπουργός διορίσθηκε για πρώτη φορά ένας μη εκλεγμένος τραπεζικός, όπως συμβαίνει συχνά στις Η.Π.Α.).
Το «στρατηγείο» αυτό, σε συνεργασία συνήθως με την κεντρική τράπεζα και τη στατιστική υπηρεσία, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις λεηλασίας της χώρας και δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων του πληθυσμού της – γεγονός που έχει ήδη διαπιστωθεί σε κάποιο βαθμό στην Ελλάδα, μέσα από τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, των πανεπιστημίων, των ιδιωτών και των λοιπών οργανισμών (με το τέχνασμα των ομολόγων – PSI).
Φυσικά ευχόμαστε όπως πάντα να κάνουμε λάθος στις υποθέσεις μας, να είμαστε υπερβολικά φιλύποπτοι, καθώς επίσης να εξελιχθούν όλα θετικά για την πατρίδα μας – η οποία δυστυχώς συνεχίζει να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, αποτελώντας το πειραματόζωο της νέας τάξης πραγμάτων.
kostasxan.blogspot.gr