Η αναγκαία Δομική Μεταμόρφωση της Ευρωζώνης.

Του Ηλία Καραβόλια, 19/6/12
Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να λέμε τα ίδια πράγματα, προκειμένου να φανεί ότι αναλύσαμε τα δρώμενα Όμως , τα απαιτούμενα αυτονόητα και τα βασικά ζητούμενα σε εποχή οικονομικής κρίσης, δεν είναι πάντα κοινώς αποδεκτά.
Πχ, πολλοί επιμένουν ότι αυτό που λέει η Τρόικα είναι σωστό : μπορούμε και πρέπει να αναδιοργανώσουμε Κράτος ,να εισπράξουμε φόρους και κρατικά έσοδα, να περιορίσουμε έλλειμμα, να αυξήσουμε ανταγωνιστικότητα και ΑΕΠ, ώστε να ανακάμψουμε και να ξεπληρώσουμε το χρέος μας. Συμφωνούμε όλοι ότι πρέπει, και πιο συγκεκριμένα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει όλα αυτά . Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν μπορούμε, και ειδικά αν
μπορούμε σήμερα!
Το πρόβλημα της υπερχρέωσης της Ελλάδας και των άλλων χωρών του «Νότου» της Ευρωζώνης επαναφέρει στην επικαιρότητα θεωρητικές αναλύσεις και μια πλούσια βιβλιογραφία σχετικά με τις παγκόσμιες κρίσεις χρέους που χαρακτήρισαν το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Από τη θεωρία αλλά και την ιστορική εμπειρία είναι εμφανές ότι ‘βιώσιμη τροχιά εθνικού δανεισμού’ έχουμε μόνο όταν ο ρυθμός αύξησης του ονομαστικού Εθνικού εισοδήματος( y ) είναι υψηλότερος από το επιτόκιο του χρέους(i), σταθμισμένο όμως από τον λόγο του χρέους( D) προς το ονομαστικό εθνικό εισόδημα( Y). Δηλαδή ισχύει y ≥ i (D/Y)
Έτσι, σε μια περίπτωση όπου το y είναι πχ 5%, το επιτόκιο είναι πχ 3% και το χρέος είναι πχ 60% του ονομαστικού εθνικού εισοδήματος, τότε έχουμε το 5 > 1.8. Το πρόβλημα προκύπτει όταν ο ρυθμός της ανάπτυξης είναι κατώτερος του επιτοκίου. Ότι ισχύει δηλαδή για την Ελλάδα. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις ,η μοναδική βιώσιμη λύση επιτυγχάνεται με μέτρα που εξασφαλίζουν την σταδιακή επαναφορά της οικονομίας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η τρόικα όμως και οι φωστήρες της, είναι υπέρμαχοι της διεθνούς πρακτικής που επικρατεί, και στηρίζεται σε μια κοντόφθαλμη επιβολή μέτρων λιτότητας και είσπραξης τοκοχρεολυσίων , η οποία ακυρώνει την αναπτυξιακή προοπτική και βυθίζει τις οικονομίες σε ένα σπιράλ απαξίωσης πλούτου και αντι-αναπτυξιακού αδιεξόδου.
Η δραματική διαφορά ανάμεσα σε μια αναπτυξιακή προσέγγιση και σε μια πολιτική λιτότητας φαίνεται φυσικά με την εμπειρία της Γερμανίας, αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οπότε και οι συμμαχικές δυνάμεις επέβαλαν σκληρούς όρους αποπληρωμής του χρέους και καταβολής αποζημιώσεων. Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων ήταν υπερπληθωρισμός, μαζική ανεργία και άνοδος του Ναζισμού.
Όταν όμως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι σύμμαχοι ακολούθησαν εντελώς διαφορετική πολιτική, βασισμένη στην αναπτυξιακή προσέγγιση και φυσικά σε αναγκαστικό «κούρεμα» του Γερμανικού χρέους, τότε έδωσαν στην Γερμανία οξυγόνο( εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής του υπόλοιπου χρέους ) και ουσιαστικά υποστήριξαν την αναπτυξιακή διαδικασία με ρευστότητα και πόρους από το Σχέδιο Μάρσαλ. Αυτή η πολιτική και ο οικονομικός σχεδιασμός με βάση την παροχή ‘οξυγόνου’ στην Οικονομία, είναι η βάση για το λεγόμενο «γερμανικό θαύμα» της μεταπολεμικής περιόδους
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στην Ελλάδα, είναι εγκληματική η μακρόχρονη πελατειακή νοοτροπία στον Δημόσιο Τομέα και η ευθύνη των κομμάτων για την υπερχρέωση του Δημόσιου Τομέα. Όμως απορεί κανείς γιατί δεν έθιξε εξ αρχής η Τρόικα το θέμα: γιατί δεν προσδιόρισε πχ, στο πρώτο Μνημόνιο, με ακριβές χρονοδιαγραμματικό πλαίσιο, τον αριθμό των αναγκαίων απολύσεων από το πλεονάζον και αντιπαραγωγικό δυναμικό σε πόστα της κρατικής μηχανής. Πολλοί θα βιαστούν να πουν ότι αυτά μας τα υπέδειξαν, απλά εμείς δεν τα κάναμε. Και όμως, μια προσεκτική ανάλυση των στόχων του πρώτου Μνημονίου, μας οδηγεί σε ‘ποιοτικούς στόχους’ και όχι σε ποσοτικοποιημένες αναγκαίες παραμέτρους’, όπως πχ οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων . Εκεί είναι που αστόχησε η περίφημη τεχνογνωσία των τροικανών.
Σήμερα, δυστυχώς, δύο χρόνια μετά το κακό σχέδιο πειθάρχησης της οικονομίας μας, εκτός από το δικό μας καρκίνωμα υπάρχει και η ‘ευρωπαική πνευμονία.’ Η κατάσταση σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία, οφείλεται, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, στην ατελή διαμόρφωση της νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Χωρίς την οριστική επίλυση του προβλήματος ‘κατεύθυνσης’ της Ευρωζώνης, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί βιώσιμη λύση στο πρόβλημα που ακούει στο όνομα ελληνικό/πορτογαλικό/ ισπανικό/ ιταλικό χρέος.
Και δυστυχώς, οι προτάσεις είναι συγκεκριμένες, ελάχιστες και θεωρητικά ισχυρές. Αυτές οι λύσεις απαιτούν τον συντονισμό πολλών πλευρών και μια ‘δομική μεταμόρφωση’ στην εικόνα των θεσμών της Ευρωζώνης. Τι εννοώ: χωρίς διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να επεμβαίνει άνευ περιορισμών, στη δευτερογενή αγορά, τότε απαιτείται να ιδρυθεί μια νέα ‘ κεντρική δεξαμενή’ απορρόφησης του τοξικού όγκου των νοτιο-ευρωπαικών κρατικών ομολόγων.
Το ίδιο πρέπει να συμβεί με τους Μηχανισμούς Στήριξης: πρέπει να προκύψει μέσα από αυτούς ένας Πανευρωπαϊκός Οργανισμός Ασφάλισης Καταθέσεων που θα ‘εγγυάται’ όλες τις καταθέσεις σε όλες τις τράπεζες της Ευρωζώνης και φυσικά να αναλαμβάνει την ανακεφαλαιοποίηση όσων τραπεζών έχουν σοβαρά προβλήματα.
Σε αυτή την αναγκαία δομική μεταμόρφωση, οφείλει να συμμετέχει και η Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων, ως αιμοδότης αναπτυξιακών έργων υποδομών, μεταφορών, ενέργειας στις εθνικές οικονομίες του Νότου, μέσω έκδοσης ειδικών αναπτυξιακών ευρωομολόγων.
Ας γίνει επιτέλους κατανοητό: Για να απολύσουμε περιττό κόσμο στο σπάταλο Δημόσιο (κάτι που έπρεπε να γίνει σε καιρό ανάπτυξης)για να οργανώσουμε το Κράτος ώστε να λειτουργεί ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός, για να δώσουμε κίνητρα επενδύσεων, και γενικότερα, για να μεταρρυθμίσουμε την χώρα, απαιτούνται δυστυχώς δύο πράγματα που σκοπίμως δεν αναλύονται: ρευστότητα και καλή διαχείριση. Το πρώτο, δεν θέλουν να μας το δώσουν οι Ευρωπαίοι, διότι ξέρουν ότι στο δεύτερο δεν είμαστε καλοί. Αλλά ,δυστυχώς γι αυτούς, είναι αναγκασμένοι να πάρουν το ρίσκο για το δεύτερο, διότι αυτό αφορά και την εξασφάλιση της αποπληρωμής των δικών τους πιστώσεων.
Η Ελλάδα, η Πορτογαλία Ισπανία και οι λοιπές χρεωμένες και καταρρέουσες οικονομίες , δεν μπορούν να ανακάμψουν αν πρώτα συνεχίζουν να ξεπληρώνουν το χρέος τους. Πρέπει να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη τους για να καλύψουν τα ελλείμματα και να κάνουν τα χρέη τους βιώσιμα. Αυτά προτάσσει η Οικονομική Επιστήμη. Άλλα όμως προτάσσουν οι Γερμανοί και οι …αντίπαλοι τους , διότι η Μέρκελ στο παρελθόν αναφέρθηκε εναντίον των τραπεζών, των αγορών και των κερδοσκόπων. Φαινομενικά, ‘συμπίμπτουν’, μέχρι όμως να συμβεί μεταξύ τους, μια πιθανή μοιραία ( για την Γερμανία και την Ευρωζώνη) σύγκρουση…