Σκληρή προειδοποίηση του Κώστα Καραμανλή,
στην παρουσίαση του βιβλίου
του Καθηγητή, πρώην Υφ. Εξωτερικών Γιάννη Βαληνάκη:
«ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ»
Η οποιαδήποτε υπαναχώρηση από τα δικαιώματα της Ελλάδας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, είναι έγκλημα κατά της πατρίδας!
Σφοδρή επίθεση κατά της Τουρκίας για την εισβολή και την κατάκτηση της Συρίας, αλλά και της Λιβύης, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλέον αποδέχεται ως τετελεσμένες!
Υπάρχουν πολιτικοί στην Ελλάδα που επαναλαμβάνουν τις θέσεις της Τουρκίας! (Για Μητσοτακη – Γεραπετριτη)
Τα βασικά σημεία:
Με ιδιαίτερη χαρά παίρνουμε στα χέρια μας το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Βαληνάκη… Ο Βαληνάκης ούτε θεωρητικολογεί, ως από καθ’ έδρας απόμακρος σχολιαστής των εξελίξεων, ούτε αντιδρά κατά το δοκούν και κατά τις ανάγκες,επικοινωνιακές ή πραγματικές, ως πολιτικός της σειράς. Αξιοποιώντας με άνεση το μεγάλο αυτό συγκριτικό πλεονέκτημα, της σύζευξης δηλαδή της ιστορικής και διεθνοπολιτικής γνώσης με την προσωπική εμπλοκή του στην εμπράγματη πολιτική, καταθέτει μια σπάνιας αξίας άποψη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια εξόχως ενδιαφέρουσα πρόταση για μια νέα «ολιστική» στρατηγική έναντι της Τουρκίας, με απώτερο στόχο την ανάσχεση και ακύρωση της αναθεωρητικής και ηγεμονικής στρατηγικής της, όπως αναδύεται από το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της πρότασης είναι ότι δεν είναι θεωρητική, αλλά ξεκάθαρα πρακτική και συγκεκριμένη.
….Συγχρόνως, προσφέρει ένα όραμα για την Ελλάδα του μέλλοντος, στο πλαίσιο των διαφαινόμενων γεωπολιτικών ανακατατάξεων και εξελίξεων, με αξιοποίηση όλου του δυναμικού και των πλεονεκτημάτων της, ιδιαίτερα ως ενεργειακού κόμβου.
Το βιβλίο αυτό προσφέρει και μια ακόμα υπηρεσία. Είναι μια εύγλωττη απάντηση σε όσους μιλούν για «σχολή της ακινησίας». Σε όσους αποκαλούν αδράνεια και αποφυγή πρωτοβουλιών, τον αγνό πατριωτισμό, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας και την ανυποχώρητη στάση μπροστά στις παράλογες και παράνομες απαιτήσεις της Τουρκίας. Αλλά ακόμα ακόμα και σε όσους τα αποκαλούν όλα αυτά γραφικότητα. Πρωτοβουλίες, όμως, και κινητικότητα δεν συνιστούν οι υποχωρήσεις σε ζωτικά μας συμφέροντα και μονομερή δικαιώματα, τα οποία εξάλλου είναι και κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο, όπως είναι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Η καινοφανής θεωρία ότι, αν δεν προσφέρουμε σοβαρά ανταλλάγματα από τα μονομερή δικαιώματά μας στην Τουρκία, αυτή δεν θα έχει λόγο να διαπραγματευτεί μαζί μας είναι πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά.
Η διαπραγμάτευση δεν είναι αυτοσκοπός. Και όσοι προτάσσουν ως κέρδος από μια τέτοια διαπραγμάτευση την αποφυγή πολέμου θα πρέπει να ξέρουν ότι με υποχωρήσεις σε τέτοια ζητήματα δεν εξαγοράζεται η ειρήνη. Αντίθετα, η χώρα καθίσταται όμηρος των αυθαίρετων τακτικών της Τουρκίας και της ανοίγει την όρεξη για περισσότερες παράνομες διεκδικήσεις. Αλλά και σε ζητήματα που το Διεθνές Δίκαιο μας καλεί να διαπραγματευτούμε ,όπως είναι οι ΑΟΖ, και που θα έπρεπε, όπως κάνουν όλες οι χώρες του κόσμου, να προσέλθουμε με το μέγιστο των διεκδικήσεών μας, δεν συνιστούν πρωτοβουλίες οι εκ των προτέρων παραχωρήσεις. Και, μάλιστα, χωρίς ανταλλάγματα. Δυστυχώς, η Τουρκία έχει καταφέρει να μας εμφυσήσει το δίλημμα υποχωρήσεις ή πόλεμος. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει – και σε κάποιες περιπτώσεις καταφέρνει – να αποκομίσει κέρδη, χωρίς να πέσει σφαίρα. Όσο, μάλιστα, η Ελλάδα δεν αντιδρά ή αντιδρά με φοβικότητα, η Τουρκία διευρύνει τις απαιτήσεις της.
….κάποιοι στην Ελλάδα, καλοπροαίρετοι θα πω εγώ, με καλή διάθεση, επαναλαμβάνουν ουσιαστικά τα επιχειρήματα της Τουρκίας (!!!)
Είναι μια σχολή σκέψης που μας λέει να δείξουμε κατανόηση και στις «εύλογες» ανησυχίες της Τουρκίας. Μας λένε ότι έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Και ότι η Τουρκία αντιδρά με προκλήσεις, γιατί εμείς την κάνουμε να νοιώθει περικυκλωμένη. Μα το Αιγαίο είναι κατάσπαρτο από ελληνικά νησιά!
Η γεωγραφία είναι αυτή που επιβάλλει τη συνέχεια του ελληνικού χώρου! Κανείς δεν απέκλεισε την Τουρκία από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και κανείς δεν αρνήθηκε τα δικαιώματά της στις περιοχές αυτές. Τα δικαιώματα εκείνα, βεβαίως, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, από τις Συνθήκες, από τη γεωγραφία την ίδια! Άλλο επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι εμείς επιδεικνύουμε μαξιμαλισμό. Ότι θέλουμε να εξαντλήσουμε τα όσα προβλέπει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, χωρίς πνεύμα συμβιβασμού. Μα, ασφαλώς, όπως καταδεικνύεται και στο βιβλίο, σε κάθε διαπραγμάτευση πας με το μέγιστο των όσων προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο! Η διεθνής σκηνή, η εξωτερική πολιτική, είναι σκληρή και όλα τα κράτη προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη τους. Και αυτό ακριβώς οφείλει να κάνει και η Ελλάδα.
Αλλά και η θεωρία ότι, όσο περνάει ο καιρός, η θέση μας επιδεινώνεται ή ότι δεν αξιοποιούμε και τα λίγα που θα μπορούσαμε να έχουμε με την προσδοκία των πολλών είναι, επίσης, καινοφανής. Τα ζητήματα αυτά είναι ζωτικά για τη χώρα μας και τα οφέλη ή οι επιπτώσεις από την έκβασή τους θα συνοδεύουν την Ελλάδα στο διηνεκές. Δεν είναι λύση το να τα υπονομεύσουμε μακροπρόθεσμα, για να κερδίσουμε το όποιο όφελος τώρα. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο χρόνος λειτουργεί εναντίον μας, ότι όσο δεν λύνουμε το ένα, η Τουρκία προσθέτει συνεχώς νέες διεκδικήσεις. Όμως το πακέτο των τουρκικών διεκδικήσεων ήταν και είναι ενιαίο. Μπορεί να το ξεδιπλώνει σταδιακά, αλλά η στόχευση ήταν και είναι πάντα η ίδια. Και αυτήν την στόχευση μάς την περιγράφει ευθαρσώς το όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας που κωδικοποιεί τις διαχρονικές διεκδικήσεις της Τουρκίας…
Κάποιοι πάλι λένε για συνεκμετάλλευση. Αλλά συνεκμετάλλευση πού; Σε όλο το Αιγαίο; Ή συνεκμετάλλευση, εφόσον θα είναι όλα σαφώς οριοθετημένα με βάση το Διεθνές Δίκαιο, εκεί και μόνον εκεί που ενδεχομένως συμπίπτουν τα όριά μας, αν και εφόσον επιβάλλεται από τα ευρήματα, και με βάση τα αντίστοιχα ποσοστά;
…Και εδώ πιστεύω ότι από κάποιους, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, γίνεται λάθος ανάγνωση της Τουρκίας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το αν θα κάνουμε αυτήν ή εκείνη την παραχώρηση, αυτόν ή εκείνο τον συμβιβασμό, προκειμένου να επικρατήσει επιτέλους η ειρήνη και η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Η σωστή ανάγνωση της Τουρκίας, η οφθαλμοφανής, η αυταπόδεικτη, είναι ότι είναι μια χώρα αναθεωρητική, όπως αναλύεται διεξοδικά και στο βιβλίο. Η Τουρκία μάς το λέει με χίλιους δυο τρόπους. Μάς το λέει συνεχώς. Ότι αυτό που την ενδιαφέρει είναι να αλλάξει το καθεστώς στην περιοχή. Να διορθώσει τις «αδικίες» που θεωρεί ότι έχουν γίνει ιστορικά εις βάρος της. Είναι μια χώρα, βασικός, διαχρονικός, στόχος της οποίας είναι η ηγεμονία στην περιοχή. Πλέον, όμως, έχει ντύσει τις πάγιες επιδιώξεις της και με έναν θεωρητικό μανδύα, αυτόν της Γαλάζιας Πατρίδας που από εδώ και στο εξής θα διδάσκεται και στη νέα γενιά της Τουρκίας στα σχολεία. Η Γαλάζια Πατρίδα μάς λέει από μόνη της τι επιδιώκει η Τουρκία. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Ας δούμε μόνο τον χάρτη της Γαλάζιας Πατρίδας και θα καταλάβουμε. Και ο λόγος που η Τουρκία κλιμακώνει τις προσπάθειές της τα τελευταία χρόνια είναι γιατί θεωρεί ότι τώρα την ευνοεί το διεθνές περιβάλλον.… Και αυτές οι εκτιμήσεις της Άγκυρας δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας. Η Τουρκία εισβάλλει και παρεμβαίνει παντού στη γειτονιά μας.
Ηχηρός μάρτυρας των προθέσεων της Τουρκίας είναι η ανάμειξή της στις εξελίξεις στη Συρία. Είναι εξωφρενικό ότι η ίδια η Άγκυρα παραδέχθηκε ότι οι εξελίξεις αυτές δρομολογήθηκαν ως απάντηση στην άρνηση του προηγούμενου συριακού καθεστώτος να συναποφασίσει το μέλλον της χώρας του με την Τουρκία. Και είναι ακριβώς αυτό ενδεικτικό του πώς βλέπει η Τουρκία το ρόλο της και το μέλλον της στην περιοχή. Αναθεωρητικό και ηγεμονικό, αλλάζοντας δηλαδή την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και επιφυλάσσοντας ηγετικό ρόλο για τον εαυτό της, με γειτονικά κράτη δορυφόρους ή – στην καλύτερη περίπτωση – κράτη που θα συναποφασίζουν με την Τουρκία όσα εσωτερικά τους ζητήματα θεωρεί η Άγκυρα ότι την αφορούν. Το ίδιο καταδεικνύει και η ανάμειξη της Τουρκίας στη Λιβύη. Με δική της παρέμβαση, έκλινε η πλάστιγγα υπέρ της μίας παράταξης των εμπολέμων, με αποτέλεσμα η Τρίπολη να εξαρτάται πλέον από την Τουρκία, κάτι που οδήγησε, ως γνωστόν, και στο εντελώς παράλογο και παράνομο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί η Άγκυρα και σε ότι αφορά το Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, όπου απαιτεί να συναποφασίζει με την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ειδικά για τον άξονα Θράκης – Αιγαίου – Κύπρου, ο οποίος αποτελεί τον προμαχώνα του Ελληνισμού και τον οποίο επιχειρεί να διεμβολίσει η Γαλάζια Πατρίδα, το βιβλίο κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Μέτρα για τη Θράκη αναπτυξιακά και δημογραφικής ενίσχυσης, αλλά και εξουδετέρωσης της επικίνδυνης τουρκικής επιρροής. Μέτρα αναπτυξιακά και ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας για τα νησιά του Αιγαίου, αλλά και επιστροφής σε αυτά των μόνιμων κατοίκων τους ή των απογόνων τους. Και αμυντική ενίσχυση της Κύπρου, αλλά και μια λύση του Κυπριακού που δεν θα την καθιστά όμηρο της Τουρκίας και Δούρειο Ίππο της Άγκυρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ιδιαίτερη επισήμανση γίνεται στο γεγονός ότι η μεγάλη επιτυχία του 2004 ήταν η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι η ένταξη της Κύπρου του Σχεδίου Ανάν που θα την καθιστούσε εξαρτώμενη από την Τουρκία. Και άρα η δυνατότητα να αξιοποιήσει η Κύπρος την ένταξή της για την ενίσχυση της γεωπολιτικής της θέσης και για μια καλύτερη λύση του Κυπριακού.
Ορθότατα εξηγεί ο Βαληνάκης ότι δεν διαβάζουν σωστά την Τουρκία όσοι επαναλαμβάνουν ότι η Άγκυρα μάς απειλεί για εσωτερική κατανάλωση και ότι επιθυμεί και εκείνη την ειρήνη και τη σταθερότητα. Αυτός ο εφησυχασμός είναι που συνιστά την αδράνεια στην εξωτερική πολιτική. Γιατί υποτιμώντας την πολύ πραγματική απειλή οδηγεί στην αυταπάτη ότι, με τον διάλογο με την Άγκυρα, τη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης και κάποιες υποχωρήσεις, θα αποφύγουμε τις εντάσεις ή και τον πόλεμο. Όμως δεν είναι μονόδρομος το ψευδοδίλλημα διάλογος και υποχωρήσεις ή πόλεμος. Ο Βαληνάκης αναλύει και έναν άλλο δρόμο. Μια συνολική, διεκδικητική στρατηγική, για την υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων και για την αποκόμιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους από τη διαπραγμάτευση. Με αρωγό την ταυτόχρονη ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδας τόσο γεωπολιτικά όσο και με μακροπρόθεσμο, συνεπή και σοβαρό σχεδιασμό στρατιωτικής αποτροπής και αμυντικής θωράκισης.
Και θέλω εδώ να επισημάνω κάποια σημεία που αφορούν τις τακτικές που προτείνει ο Βαληνάκης. Το πρώτο αφορά το διάλογο με την Τουρκία. Εξηγεί διεξοδικά ότι έχει επιχειρηθεί η δαιμονοποίηση της υπεράσπισης των συμφερόντων μας και της αποκόμισης κέρδους από τη διαπραγμάτευση. Και αυτό κινδυνεύουμε να μας σύρει σε έναν διάλογο, χωρίς δικές μας επιδιώξεις και χωρίς δική μας ατζέντα. Επικεντρωμένοι αποκλειστικά στο να αποκρούσουμε την παράλογη και παράνομη τουρκική ατζέντα, βρισκόμαστε συνεχώς σε θέση άμυνας. Συγχρόνως, τονίζει ότι τα λεγόμενα «ήρεμα νερά» δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, καθώς δεν πρόκειται να έχουν διάρκεια, εφόσον δεν συνοδευτούν από την κατάλληλη δική μας στρατηγική για την αντιμετώπιση των τουρκικών βλέψεων. Και αυτό γιατί, για την Τουρκία, εξασφαλίζουν απλά το χρόνο που χρειάζεται για να επιτύχει αυτά που επιδιώκει από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και να επανέλθει ενισχυμένη με την ίδια επιθετικότητα εναντίον μας. Γι’ αυτό οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τα λεγόμενα «ήρεμα νερά», προκειμένου να εφαρμόσουμε μια στρατηγική για ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας, ζητώντας προς αυτήν την κατεύθυνση ανταλλάγματα από την Τουρκία μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ και ενισχύοντας, στο ίδιο διάστημα, τη στρατιωτική αποτροπή μας.
Η γεωγραφία είναι αυτή που επιβάλλει τη συνέχεια του ελληνικού χώρου! Κανείς δεν απέκλεισε την Τουρκία από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και κανείς δεν αρνήθηκε τα δικαιώματά της στις περιοχές αυτές. Τα δικαιώματα εκείνα, βεβαίως, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, από…
— olympiaGR (@olympiada) January 20, 2025
https://twitter.com/olympiada/status/1881378643512811606?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw