Ενωμένοι οι Έλληνες είναι ανίκητοι, όσα λεφτά κι αν ξοδέψουν οι Τούρκοι σε προδότες δυτικούς

Ιταλικό περιοδικό δημοσιεύει πρόβλεψη ότι μετά 30 χρόνια, περίπου, ο χαρτης των υπό Τουρκικής επιρροής τόπων, θα είναι…αυτό που δείχνοντας δημοσιεύει. Ασφαλώς όσο και να είναι επιδοτημένο, από τα τούρκικα ταμεία το ανταποκρινόμενο, είναι εφικτό.

Και είναι εφικτό, διότι οι θιγόμενοι όμοροι τόποι, δεν πράττουν αυτό που οφείλουν για να μην συμβεί το του περιοδικού, προβλεπόμενο. Αντιθέτως, με την ακολουθούμενη τακτική των λαών ως τους, ειναι σαν να εργάζονται πάνω στο να το προωθούν.

Εδώ στην Ελλάδα συγκεκριμένα δημοσιεύονται όψεις και απόψεις έγκυρων αναλυτών που σε τίποτα δεν βοηθούν για να καταννοηθεί το ποια θα ήταν η σωστή πλευρά της ιστορίας ή το ποια θα πρέπει να είναι σήμερα η ..περίφημη σωστή πλευρά της ιστορίας ως προς Εθνική ένταξη σε αυτήν. Κανένας εξ αυτών και κανείς τους, σαφώς δεν αναφέρεται σε αυτό που δεν φαίνεται αλλά μόνον οι ίδιοι, και ο καθείς μόνος του να είναι αυτός που το..βλέπει. Θεμιτό. Ίσως. Αλλά όμως η πραγματικότητα, δυστυχώς για μας, είναι μία και μόνον μία, και λέγεται Τουρκία. Ουδείς τολμά να αναφερθεί σε αυτό που είναι ξεκάθαρο: Κάνε ότι κάνει! Σε όλα, και όχι όλα αντίθετα από αυτά που κάνει. Όταν ολόκληρη Τουρκιά ξελαρυγγιάζεται αενάως να φωνάζει ΗΠΑ ΝΑΤΟ και ΔΥΣΗ, κρατώντας και «πισινή» την Ρωσία οποία Ρωσσία και το αποδέχεται αφού καμία άλλη Νατοϊκή ή και μη τέτοια, πλην Σερβίας, χώρα δεν της δίνει χέρι, αναγκαστικά συνεργάζεται.

Το τι επιτυγχάνει αυτός «ο μεμέτης» με αυτή την τακτική, το βλέπουμε και σήμερα, αφού δεν το είδαμε καλά με το Κυπριακό που τόσο αισχρά υποστήκαμε. Για μια ακόμα μια φορά. Και εμπιστοσύνη στον στρατό. Μια χώρα, η Τουρκία, που, σε αντίθεση με την Ελλάδα, ποτέ δεν έβρισε τον στρατό της σε αντίθεση με τους Έλληνες, αν και πέρασε από περισσότερες δικτατορίες. Μια Ελλάδα που όταν τα παιδιά της, σήμερα, ακόμα και τα ένστολα, αντί να χαίρουν την στράτευση ή ακόμα και αυτή ταύτην την επιστράτευση, όπως τα παιδιά του 40, όταν και αν αυτό είναι η ζωτική ανάγκη επιβίωσης, μέσω της Εθνικής ύπαρξης, από νωρίς ξεγελασμένα, από τους πολύ ολίγους καί κάθε λογής επιτήδειους, απροθυμούν. «Προθυμούν» όμως, να πλακώνονται ακόμα και μέχρι κοντά στον θάνατο, ακόμα και έξω, και αυτό μόνο για την ώρα, από τα σχολεία τους για ασήμαντα, και εντελώς αχρείαστα, θέματα.

Το ας έλθουν άλλοι να πολεμήσουν για μας, αλλά χωρίς εμάς, που κατέστη, πάντα θεωρητικά, που μας είναι εμπεδωμένο ως η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν μας εξασφαλίζει. Αυτό που μας εξασφαλίζει είναι το, αποκλειστικά της εκπαίδευσης σχολείο και από, των κλάδων της εκπαίδευσης/μάθησης, δίκαιους εκπαιδευτικούς.
Θα πάρει κάποια χρόνια αλλά όμως δεν γίνεται αλλιώς για να ξανασηκωθούμε λίγο ψηλότερα.