Ο Γκένσερ και οι ”Αγάπες εκ του πονηρού”

Ο Μανώλης Κοττάκης σε άρθρο του υπό τον τίτλο ”Αγάπες εκ του πονηρού” (ΕΣΤΙΑ, 18/12/2024) επιχειρηματολογεί τονίζοντας την υποκριτικότητα στην στάση του Κυριάκου και της Ντόρας όταν επικαλούνται το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αφού κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν ο Κοττάκης γράφει: ”Κάνω αυτή τη μακρά ιστορική αναδρομή για έναν και μόνο λόγο: για να τεκμηριώσω το πόσο υποκριτικές είναι οι αναφορές που κάνουν τόσο ο κύριος Μητσοτάκης όσο και η Ντόρα Μπακογιάννη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, προκειμένου να καθησυχάζουν την παλαιά εκλογική βάση της Νέας ∆ηµοκρατίας ότι και η νέα ηγεσία βρίσκεται στις ράγες του ιδρυτή του κόμματος.”. Όμως ο Κοττάκης υπενθυμίζει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης: ”σε μία από τις πρώτες επετείους αποκατάστασης της δημοκρατίας επί των ημερών του εξέδωσε το ανεπανάληπτο και ανεκδιήγητο μήνυμα ότι η δημοκρατία το 1974 ήρθε στην πατρίδα μας… μέσω αεροπλάνου. Καμία αναφορά στον ιδρυτή και ιστορικό ηγέτη της παράταξης.”!

Επιπλέον ο Κοττάκης διαπιστώνει προσπάθειες εσκεμμένης διαστρέβλωσης βασικών θέσεων του Καραμανλή ώστε να έρθουν στα μέτρα των σκοπιμοτήτων της νέας ηγεσίας. Σημειώνει ότι διαστρεβλώνουν την ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ. εστιάζοντας ”σε μια παράγραφο για τις παραπλανητικές ετικέτες της Αριστεράς και της ∆εξιάς, αλλά δεν αναφέρουν τίποτα για την αντίληψη του Καραμανλή για την ιδιωτική ασυδοσία και για την ανάγκη το κράτος μας να πορεύεται μέσα στις συμμαχίες χωρίς προστάτες”. Επιπλέον τονίζει ότι η κυρία Μπακογιάννη ”χρησιμοποιεί επιλεκτικά μία φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για το Αιγαίο, ότι δεν είναι ελληνική λίμνη, για να προετοιμάσει το έδαφος ότι η λύση που έρχεται στα Ελληνοτουρκικά έχει και… καραμανλική ευλογία από τον ουρανό”. Επισημαίνει όμως ότι η Ντόρα αποφεύγει επιμελώς ”να αναφέρει το υπόλοιπο της θέσης του Εθνάρχη, ότι τυχόν απόκτηση υφαλοκρηπίδας από τους Τούρκους στα δυτικά των ελληνικών νησιών θα διασπάσει την εθνική ενότητα και θα διχοτομήσει την ελληνική επικράτεια”.

Ο Κοττάκης αναφέρεται σε μια ”κατασκευασμένη αλήθεια” και σημειώνει ότι ”στη βάση αυτής της κατασκευασμένης αλήθειας αναπτύχθηκε μέσα στην οικογένεια ένα μίσος για τον Εθνάρχη”. Όποιος έχει διαβάσει την δίτομη ”αυτοβιογραφία”, δια χειρός Α. Παπαχελά, του Κ. Μητσοτάκη* δεν διατηρεί καμιά αμφιβολία για τον δημιουργό αυτής της ”κατασκευασμένης αλήθειας”. Είναι τόσο το ”πάθος” και η ”ένταση”, σύμφωνα με τα διακριτικάεπίθετα που χρησιμοποιεί ο Παπαχελάς,χαρακτηρίζοντας τις γεμάτες εμπάθεια αναφορές του Μητσοτάκη στον Καραμανλή, που δεν σου αφήνουν καμία αμφιβολία για το μίσος που θα εκδήλωνε εναντίον του ανοιχτά στον οικογενειακό κύκλο. Μίσος πουεδράζεται στην ξεκάθαρη πολιτική υπεροχή του Καραμανλή και στην πρόσκληση από τις ΗΠΑ του Αντρέα η οποία του στέρησε αυτό που θεωρούσε δεδομένο. Την διαδοχή του Γεωργίου Παπανδρέου στην ηγεσία της Ε.Κ. και την πρωθυπουργία. Μετά την αποστασία και την ”πολιτική του εξορία”(1965-1977) η Ν.Δ. αποτελούσε την ”σωσίβια λέμβο” και το γεγονός ότι ο Καραμανλής δεν τον περισυνέλεξε το 1974 του στοίχισε. Ο μύθος που έχει φιλοτεχνήσει ο Μητσοτάκης ότι δήθεν ο Καραμανλής τον ”πούλησε” το 1974 είναι βολικός για τον ίδιο και εξυπηρετούσε τους απώτερους στόχους της οικογένειας.

Ισχυρίζεται ο Κ. Μητσοτάκης*  ότι ”Ο Καραμανλής ήταν πάντοτε αποφασισμένος να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας και αυτό τον επηρέασε στις επιλογές που έκανε για το Σύνταγμα” και συνεχίζοντας λέει: ”Ο Καραμανλής δεν μπορούσε να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς τη δική μου βοήθεια. […] Και με κάλεσε για να τον κάνω πρόεδρο της Δημοκρατίας διότι αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος”*. Βολικά παραμύθια, ανοησίες και χαρακτηριστική αμετροέπεια.  Διαφορετικά θα μπορούσε να το διατυπώσει κάποιος λέγοντας ότι επιχειρεί, μάταια, να προσαρμόσει τον Καραμανλή στο δικό του πολιτικό μέγεθος, φορώντας του το δικό του ”ηθικό κοστούμι”. Να υπενθυμίσουμε ότι η Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές του 1974(17/11/’74) με ποσοστό 54,37%  και εξέλεξε 220 βουλευτές. Το Σύνταγμα ψηφίστηκε 6 μήνες μετά(7/6/’75) από τους βουλευτές της Ν.Δ.. Αν ο Καραμανλής ”ήταν πάντοτε αποφασισμένος να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας”*, όπως βολικά ισχυρίζεται ο Μητσοτάκης δεν θα είχε τις ρήτρες του Συντάγματος που απαιτούσαν 200 ψήφους στις δύο πρώτες ψηφοφορίες, 180 στην Τρίτη και αν δεν υπήρχε αποτέλεσμα προσφυγή στις κάλπες. Ήταν σαφής η πρόθεση του Καραμανλή ο Π.τ.Δ. να είναι περιβεβλημένος με κύρος και ευρύτερη στήριξη για να λειτουργεί ως ρυθμιστής του πολιτεύματος και να μην είναι η ”βολική φιλιππινέζα” του εκάστοτε πρωθυπουργού. Αλλιώς το Σύνταγμα θα ήταν στην σημερινή του μορφή. Ο Π.τ.Δ. θα εκλεγόταν και με σχετική πλειοψηφία.

Λέει Κ. Μητσοτάκης, ο Καραμανλής ”με κάλεσε για να τον κάνω πρόεδρο της Δημοκρατίας διότι αλλιώς δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος ”. Η αμετροέπεια σε συνδυασμό με την σκοπιμότητα και το ψέμα. Ήταν αναγκαίες οι δύο ψήφοι του κόμματος των Νεοφιλελεύθερων; Σαφώς όχι. Ο Καραμανλής εκλέχτηκε Πρόεδρος με 183 ψήφους στις 5-5ου/’80. Είχαν προηγηθεί οι δύο πρώτες άκαρπες ψηφοφορίες(23-4ου 179 ναι, 29-4ου181 ναι). Οι ψήφοι των δύο νεοφιλελεύθερων βουλευτών δεν ήταν καθοριστικοί. Ακόμα όμως και αν χρειαζόταν  επιπλέον ψήφοι είναι σίγουρο ότι θα προέκυπταν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα δεδομένο. Η εκλογή έγινε στις 5-5ου/’80 και η λήψη της θητείας της Βουλής ήταν 18 μήνες μετά. Ποιος επιθυμούσε πρόωρες εκλογές; Οι δύο βουλευτές των νεοφιλελεύθερων, που με μόλις 1,08% μόλις κατάφεραν να ”τρυπώσουν” στο κοινοβούλιο; Οι 2 βουλευτές της ΕΔΑ ή μήπως οι 5 βουλευτές της Ε.Π.; Όλοι αυτοί στις χαλαρές εκλογές, αφού η νίκη της Ν.Δ. ήταν δεδομένη, του 1977 κατάφεραν να επιπλεύσουν. Δεν θα ήταν το ίδιο αν το αποτέλεσμα ήταν αμφίρροπο και το κλίμα πολωμένο. Αλλά ακόμα και το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε πρόωρες εκλογές. Μπορεί να θριάμβευσε στις εκλογές του ’81 αλλά αυτό έγινε 18 μήνες μετά και με δύο επιπλέον ουσιαστικές διαφορές. Επικεφαλής της Ν.Δ. ήταν ο Γεώργιος Ράλλης και ο Καραμανλής ως Πρόεδρος ήταν, για μεγάλο ποσοστό πολιτών, εγγυητής της ομαλότητας. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στο 25,35% από το 13,58% προέκυψε κυρίως από την σχεδόν αντίστοιχη μείωση της Ε.Κ. ενώ αθροιστικά το ποσοστό Ν.Δ. και Ε.Π. προσέγγιζε το 50%. Από πουθενά δεν προέκυπτε η εξέλιξη που σημειώθηκε τέσσερα χρόνια μετά. Κανένα κόμμα της τότε αντιπολίτευσης δεν ήθελε πρόωρες εκλογές. Όλα ήθελαν να τις αποφύγουν.

Η προσχώρηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ΝΔ στις 10-5ου/’78, πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές(20-11ου/’77) και ένα χρόνο πριν από την υπογραφή ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ(28-5ου/’79),φαίνεται να συνδέεται περισσότερο με το δεύτερο γεγονός. Ήταν αναγκαία η ένταξη Μητσοτάκη στην ΝΔ προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος; Ενδεχομένως όχι αλλά αν το ζητούσε η Γερμανία, έστω και δίχως να απειλεί με βέτο, είναι δεδομένο ότι ο Καραμανλής δεν θα διακινδύνευε αυτό που ήταν ο πρώτος εθνικός στόχος εκείνη την περίοδο. Υπάρχει λοιπόν η πληροφορία που αποτελεί, σχεδόν, κοινό μυστικό ότι η Γερμανία ζητούσε την ένταξη Μητσοτάκη στην Ν.Δ.. Συγκεκριμένα λέγεται ότι ο κυβερνητικός εταίρος του καγκελαρίου Σμιθ, ο νεοφιλελεύθερος Γκένσερ, απαιτούσε την ικανοποίηση του αιτήματος του Μητσοτάκη με το έωλο επιχείρημα ότι έτσι εξασφαλιζόταν ευρύτερη στήριξη στο αίτημα ένταξης. Αλλά όταν όλοι οι πολιτικοί χώροι στην Ελλάδα πλην ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ στήριζαν το αίτημα τι πρόσφερε επιπλέον ένα κόμμα με το εντελώς συγκυριακό 1,08%; Μάλλον ο Γκένσερ έβαλε λοιπόν, για τους δικούς του λόγους, τον Μητσοτάκη στην ΝΔ. Ο Καραμανλής δεν τον είχε ανάγκη. Αν τον ήθελε θα τον είχε πάρει πολύ νωρίτερα.  

* «Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ», Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Αντωνάκος Αντώνης

21-12-2024

[email protected]​http://www.antonakos.edu.gr