Τα θερινά τα σινεμά.

Ποιος δεν θυμάται τα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων, τότε που μέσα στην ανεμελιά της ηλικίας μας και την απλότητα της ζωής μας –συνηθίζω να λέω ότι τότε ήμασταν ευτυχισμένοι φτωχοί-,πως τρέχαμε σχεδόν καθημερινώς στα σινεμαδάκια της γειτονιάς μας.
Μαζευόμασταν όλη η παλιοπαρέα, τα αγόρια με κοντά παντελονάκια, αιωνίως χτυπημένα γόνατα, και τα τσιρότα στο μέτωπο, παράσημα από το παιχνίδι στις αλάνες, και τα κορίτσια με τα τσίτινα φορεματάκια, και το λίγο κοκκινάδι στα χείλη, πρώιμες κοκέτες με την σπίθα στο μάτι.
Όταν έσβηναν τα φώτα, καταλάγιαζαν οι χαρούμενες φωνές μας, ή έπαυαν οι τσακωμοί, και περιμέναμε ν΄αρχίσει το έργο, που τότε ήταν συνήθως Ελληνική ταινία. Ο μόνος θόρυβος
που ακουόταν ήταν το ‘’τσάκα-τσούκα’’του πασατέμπου, και ο ήχος του καλαμακιού, από τις τελευταίες σταγόνες της γκαζόζας.
Στο σκοτάδι τα γιασεμιά και τα αγιοκλήματα άπλωναν με δυναμισμό τις ευωδιές τους, και μαζί με τα νυχτολούλουδα εύφραιναν την όσφρηση και τις ψυχές μας.
Τώρα οι δρόμοι και οι γειτονιές μας έχουνε άρωμα από Ισλαμαμπάντ, Καλκούτα και Βομβάη, και τα σινεμαδάκια έδωσαν την θέση τους στο DVD, και στα ‘’Cinema centers’’.
Ποιος δεν θυμάται τις αθάνατες Ελληνικές ταινίες, με τους γίγαντες ηθοποιούς μας, που τόσο απλόχερα μας χάριζαν το γέλιο, αλλά και μας προβλημάτιζαν με τις κοινωνικές ταινίες, ή στιγμάτιζαν και φώτιζαν με ένα σωστό τρόπο τις διάφορες καταστάσεις της ζωής της εποχής.
Κωνσταντάρας, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος, Λογοθετίδης, Παπαγιαννόπουλος, Κούρκουλος, Ρίζος , Αυλωνίτης, Σταυρίδης, Φωτόπουλος, Βλαχοπούλου, Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Χόρν, ατέλειωτη σοδειά από εκλεκτούς ηθοποιούς εκείνα τα χρόνια, και που δυστυχώς τώρα όλοι αυτοί είναι αείμνηστοι μέσα στην καρδιά μας.
Συγχωρήστε μου που δεν μπορώ να αναφέρω περισσότερους, ήταν πάρα πολλοί και αγαπητοί πρωταγωνιστές, αλλά και οι δευτεραγωνιστές και όλοι οι υπόλοιποι, συμπλήρωναν επάξια το λεγόμενο κάστ, κάθε ταινίας. Όπως επίσης υπάρχουν αξιόλογοι ηθοποιοί και στην εποχή μας, με ταλέντο και αξίες, και καλές ταινίες που μπορεί να δει ο καθένας μας.
Οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες παρουσίαζαν με τόση μαεστρία τις κοινωνικές ανισότητες, ή τις καταστάσεις με την προίκα και την τιμή της αδελφής, αλλά εκεί που έδιναν –να το πω- τα ρέστα, ήταν όταν αναφέρονταν στα πολιτικά πράγματα, που στην πατρίδα μας δυστυχώς τα προβλήματα και οι καταστάσεις αυτές είναι διαχρονικές και επαυξάνουσες.
‘’Φωνάζει ο κλέφτης’’, ‘’Υπάρχει και φιλότιμο’’, με τον γνωστό μας κλασικό πια ,πάντα επίκαιρο Μαυρογιαλούρο, με την μόνη διαφορά ότι αυτός παραιτήθηκε από την θέση του όταν κατάλαβε ότι τον περιστοίχιζαν λαμόγια και Γκρούεζες, ενώ τώρα ………να μη συνεχίσω καλλίτερα. ‘’Ο Ψευτοθόδωρος’’, ‘’Τζένη, Τζένη’’ και τόσες άλλες.
Η τηλεόραση έφερε μέσα στο σπίτι μας, χρόνια μετά, συν τοις άλλοις, και αυτές τις αθάνατες Ελληνικές ταινίες, της νεότητας μας, και μεις αχόρταγα και χωρίς να τις βαρεθούμε , τις βλέπουμε ξανά και ξανά, σταγόνες δροσιάς στο καμίνι της ζωής μας.
Μια απολαυστική ταινία με μηνύματα είναι και ‘’το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο’’.
Ο νέος και όμορφος καθηγητής Παπαμιχαήλ, με αρχές και όνειρα, δεν άντεξε την αυθάδεια και την ανυπακοή των πλουσιοκακομαθημένων μαθητριών, και κάποια στιγμή, άστραψε το πρώτο χαστούκι. Ήταν να μη γίνει η αρχή, έκτοτε πήραν θάρρος και οι υπόλοιποι ταλαίπωροι και μισθοσυντήρητοι δάσκαλοι, και τα χαστούκια πήγαιναν σύννεφο, στα καλοταϊσμένα ροδομάγουλα των κοριτσιών. Χμμ… κάτι μου θυμίζει αυτό.
Ο Παπαγιαννόπουλος, σε ρόλο καθηγητή κι αυτός, όταν τις έβαζε στη σειρά για να τις σφαλιαρίσει, έβγαζε με την έκφρασή του, το άχτι όλων των καταπιεσμένων Ελλήνων, που με τα τριμμένα κοστούμια και τους μισθούς πείνας, ήταν υποχρεωμένοι να δέχονται ταπεινώσεις από τα βλαστάρια της άρχουσας τάξης.
Και μεις αισθανόμασταν ικανοποίηση και λέγαμε, καλά έκανε στα παλιοκόριτσα, τις θέλανε τις σφαλιάρες τους για να συμμορφωθούν Να αγιάσει το χέρι του.
Αυτό όμως που μου έχει μείνει στο μυαλό μου, και που γελάω όσες φορές και να τη δω, είναι η σκηνή από την ταινία ‘’Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι’’ . Εκεί που ο τρομερός Κωνσταντάρας, χήρος με τρία αγόρια, αναμένει την κυρία που θα τους βοηθήσει στο συμμάζεμα του σπιτιού –η Μάρω Κοντού στο ρόλο-, και αγωνιών μην κάτι πάει στραβά, εκ μέρους των ατίθασων αγοριών του, και το σκάσει η γυναίκα, τους λέει με αυστηρότητα, που κάλυπτε την πατρική ανησυχία για το μέλλον της προβληματικής του οικογένειας, όπου επικρατούσε το χάος, η ατασθαλία και η απειθαρχία: Το νου σας ρεμάλια, το νου σας, μη την χάσουμε κι αυτή, το νου σας, ρεμάλια.
Το ίδιο λέω και γω: Το νου σας (ρεμάλια), το νου σας, μη τη χάσουμε αυτή την Κυριακή, και γίνει της ‘’Κακομοίρας’’, -έργο που πρωταγωνιστούσε ο αξέχαστος Χατζηχρήστος στο ρόλο του απολαυστικού Ζήκου-.
Με αναμνήσεις και προσμονή θα ξημερώσει και αυτή η Κυριακή.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.