Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Αναμφίβολα, τόσο η πάλαι ποτέ ΕΟΚ (καθολικό διάδοχο της οποίας αποτελεί η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και με σχεδόν εντελώς αναθεωρημένη την ιδεολογική και πολιτικής ατζέντα) όσο και το ΝΑΤΟ, αποτελούν γεννήματα της απαρχής του Ψυχρού Πολέμου των δύο μεγάλων Συμμάχων κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, των Η.Π.Α. και της τότε Ε.Σ.Σ.Δ. Δεν θα αποτελούσε ασφαλώς μια παράδοξη αντίληψη των πραγμάτων, αν ισχυριζόμασταν, πως ούτε το ΝΑΤΟ θα δημιουργούνταν, αλλά ούτε και η ΕΟΚ, αν στην Ευρώπη, κατά τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια, Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. θα εξακολουθούσαν να έχουν ειρηνικές και φιλικές σχέσεις μεταξύ τους, και ουδείς εκ των δύο θα υπέβλεπε τον άλλο.
Ιδίως η ίδρυση της τότε ΕΟΚ, ας μην το ξεχνάμε, αποσκοπούσε πέραν των άλλων και στο να κατορθωθεί να «απομιλιταρισθεί» η Γερμανία, μέσω της οικονομικής συνεργασίας με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, διατηρώντας την ταυτόχρονα οικονομικά ισχυρή και ενιαία, (τουλάχιστον την υπό Δυτικό έλεγχο (τότε) Δυτική Γερμανία) μιας και παρά το ότι ήταν μια ηττημένη Δύναμη, εν τούτοις, εξακολουθούσε να έχει τεράστια γεωστρατηγική και γεωπολιτική σπουδαιότητα, έστω και αποδυναμωμένη στρατιωτικά. Μιας όμως και αυτή η τεράστια γεωπολιτική και γεωστρατηγική της αξία προέρχονταν ακριβώς από το γεγονός ότι σχεδόν αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ΗΠΑ και ΕΣΣΔ διέρρηξαν την μεταξύ τους συμμαχία στη θέση της οποίας εγκαθιδρύθηκε μια αμοιβαία δυσπιστία αλλά και εχθρότητα, υποθέτω, πως αν δεν οδηγούνταν (και δεν εξυφαίνονταν) εκεί τα πράγματα, σε ό,τι τελικώς αποκλήθηκε Ψυχρός Πόλεμος, ίσως να αναδύονταν οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες και να δρομολογούνταν διεργασίες πάνω στα ζητήματα αυτά, μεταξύ των ίδιων Συμμάχων κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (Η.Π.Α. και των Δυτικών τους Συμμάχων από τη μια και της Ε.Σ.Σ.Δ. και των δικών της Συμμάχων από την άλλη), που θα οδηγούσαν σε μια πολύ διαφορετική Ευρώπη αλλά και γενικότερα, σε μια πολύ διαφορετική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, ασφαλώς δε, ουδέποτε θα γνωρίζαμε την εμπειρία του Ψυχρού Πολέμου, όπως ουδέποτε γνωρίσαμε και το τι θα ήταν και τι θα σήμαινε για την Ανθρωπότητα, μια μεταπολεμική Ευρώπη, με αδιάσπαστη τη Συμμαχία Η.Π.Α. και ΕΣΣΔ.
Όμως, η Ιστορία μπορεί σε ακαδημαϊκές αίθουσες να γράφεται ενίοτε με τα «εάν», ουδέποτε όμως «γράφεται» με τα «εάν» στην πραγματική ζωή, επίσης δε, το παρελθόν μπορεί ίσως να μας επιτρέπει να διαβάσουμε προς ποιό μέλλον μας οδηγεί το παρόν, όταν το παρόν φαίνεται εν πολλοίς να αυτοαναπαράγεται από συνθήκες εξαιρετικά παρόμοιες με άλλες του παρελθόντος.
Έτσι, αν ο Ψυχρός Πόλεμος οδήγησε ή εν πάση περιπτώσει συνετέλεσε κατά πολύ στην δημιουργία της (τότε) ΕΟΚ, που με τη σειρά της οδήγησε στο (Ανατολικό) αντίστοιχό της, την τότε ΚΟΜΕΚΟΝ, και αν η δημιουργία του ΝΑΤΟ οδήγησε στο τότε αντίστοιχό του, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, υπάρχουν άραγε σήμερα ανάλογες εξελίξεις, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε κάποιες εκτιμήσεις για το πού πάει ο σημερινός κόσμος;
Πρώτα απ’ όλα, ίσως και το πιο σπουδαίο, έχουμε την απαραίτητη «μαγιά» που επιτρέπει να πλάσουμε το προζύμι του νέου κόσμου που φαίνεται να επιχειρεί να βγει από την μήτρα μέσα στην οποία κυοφορείται, κι αυτή η μαγιά είναι η αδιαμφισβήτητη λεηλασία των πόρων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών εκ μέρους της Δύσης αυτού που κάποτε αποκαλούσαμε Τρίτο Κόσμο και σήμερα αποκαλούμε (με πιο διευρυμένα κριτήρια) Παγκόσμιο Νότο. Με αυτή τη μαγιά στα χέρια τους οι BRICS, με σημαιοφόρους τις μη Δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Ινδία), Δυνάμεις τόσο οικονομικές (με την Κίνα επικεφαλής αλλά και τις υπόλοιπες να ακολουθούν) όσο και στρατιωτικές (με τη Ρωσία επικεφαλής, αλλά και με τις Κίνα και Ρωσία να αποτελούν επίσης πυρηνικές Δυνάμεις πέραν των ανεξάντλητων εφεδρειών τους σε στρατεύσιμο προσωπικό), έχοντας απαυδήσει, με το να τους «ανακοινώνονται» οι αποφάσεις των Δυτικών Δυνάμεων (μέσω της ομήγυρης των G7) και των παγκόσμιων Οργανισμών που ελέγχουν (κυρίως την τριάδα Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) – Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) – Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ)) και οι οποίοι με τη σειρά τους ελέγχουν το διεθνές εμπόριο και την οικονομία και τους όρους διεξαγωγής των σχετικών δραστηριοτήτων, μέσω δε αυτών να ελέγχουν αλλά και να εκβιάζουν πολιτικά, άμεσα ή έμμεσα, σχεδόν όλες τις Κυβερνήσεις του κόσμου, οδηγούν στη γένεση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, ακριβώς μπρος στα μάτια μας, όχι κρυφά και συνωμοτικά, μα με τυμπανοκρουσίες. Είναι οι BRICS, που εδώ και 25 περίπου χρόνια, έχοντας διακηρύξει την αντίθεσή τους στην κυρίαρχη όσο και Δυτικοκεντρικά ελεγχόμενη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, την οποία καταγγέλλουν ως άδικη για το σύνολο σχεδόν του Παγκόσμιου Νότου, αργά και σταθερά φιλοδοξούν να κτίσουν ένα δεύτερο Παγκόσμιο Πόλο, μια μη Δυτική Παγκόσμια Τάξη, στον πυρήνα του οποίου βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι χώρες BRICS. Ασφαλώς, αυτή η οικοδόμηση του νέου Παγκόσμιου Πόλου που φιλοδοξεί να ανατρέψει τον Δυτικό Μονοπολισμό, είναι μακρόσυρτη, πλην όμως στις μέρες μας, φαίνεται να επιταχύνονται οι εξελίξεις, ίσως και λόγω του ότι πλέον, η (συλλογική) Δύση, ευθέως, και κυρίως στρατιωτικά, επιχειρεί κάτω από διάφορες προφάσεις, να «γονατίσει» οικονομικά και όχι μόνο, τις δύο κυριότερες Δυνάμεις των BRICS, την Ρωσία (την κυριότερη στρατιωτική Δύναμη) και την Κίνα (την κυριότερη οικονομική Δύναμη), την μεν πρώτη στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας, στην δε περίπτωση της Κίνας να διατηρείται συνεχώς η ένταση της χώρας αυτής με τις Η.Π.Α. και τη Δύση γενικότερα, κυρίως με το ζήτημα της Φορμόζας αλλά και όχι μόνο.
Όμως, ποιες είναι οι προϋποθέσεις, ώστε οι χώρες των BRICS να αναδειχτούν σε έναν νέο Παγκόσμιο Πόλο, που θα ανταγωνιστεί (και με ποιες πιθανότητες επιτυχίας) τον Δυτικό Παγκόσμιο Πόλο;
Υπάρχει η αμφισβήτηση. Υπάρχει ο θυμός και ακόμα το μίσος του Παγκόσμιου Νότου όχι μόνο για το αιματηρό αποικιοκρατικό παρελθόν των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη εκτός Ευρώπης (αν και όχι άλλες, π.χ., ας μη ξεχνάμε τα δεινά της Κύπρου κάτω από την αγγλική αποικιοκρατική διοίκηση), αλλά και διότι πιστεύουν, και έτσι όντως έχει το πράγμα, διότι η Αποικιοκρατία αυτή ποτέ δεν τέλειωσε, απλά υποκαταστάθηκαν οι στρατιωτικοί με «πολιτικά κουστούμια» διαφόρων τεχνοκρατών και διπλωματών που πλέον υπό το πρόσχημα της «ισότιμης συνεργασίας» μεταξύ «ανεξάρτητων και κυρίαρχων» Κρατών, απλά επιβάλλονταν ειρηνικά όσο αυτό ήταν δυνατό, και αν δεν ήταν δυνατό επιβάλλονταν δυναμικά (είτε με άμεσες στρατιωτικές επεμβάσεις είτε με υποκινούμενα στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα) οι «όροι συνεργασίας» κατά κανόνα πάντα με αποικιοκρατικό και ετεροβαρές περιεχόμενο.
Απαιτείται επίσης, κατά την δόμηση αυτού του νέου μη-Δυτικού Παγκόσμιου Πόλου ένας Πυρήνας ισχυρών Μεγάλων Δυνάμεων που όντως μπορούν να υψώσουν με αξιώσεις το παγκόσμιο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό τους «μπόι» αντιμετωπίζοντας «χωρίς φόβο» τις συνέπειες των αντιδράσεων που μπορούν να αντιμετωπίσουν από τις Δυτικές Δυνάμεις, οι οποίες ασφαλώς συνασπισμένες θα υπερασπίσουν ακόμη και στρατιωτικά (θα έλεγα κυρίως στρατιωτικά) την Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων τους.
Οι χώρες των BRICS που αντικειμενικά, τούτη τη στιγμή, έχουν τη δυνατότητα και κυρίως τη θέληση να αντιπαρατεθούν στρατιωτικά και οικονομικά αλλά και αποφασιστικά εναντίον του Παγκόσμιου Δυτικού Μονοπολισμού, και να μετάσχουν σε ένα αγώνα επικράτησης παγκοσμίων διαστάσεων, όσο όμως και να υποστούν και το πρώτο «σοκ» από την αντίδραση της Δύσης, είναι δύο : η Ρωσία και η Κίνα. Οι υπόλοιπες, θεωρώ ότι θα ακολουθήσουν σ’ αυτή την ενεργητική αντιπαράθεση, ανάλογα με το ποια τύχη θα έχουν οι εξελίξεις σήμερα στο μέτωπο της Ουκρανίας αλλά και πώς θα ενεργοποιηθεί περαιτέρω η Κίνα πιο ενεργά στην ήδη αρξάμενη αντιπαράθεση στην Ουκρανία μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, αλλά και τις εξελίξεις που θα έχει το ζήτημα της Φορμόζας. Εκείνο που ασφαλώς γνωρίζει η Κίνα, είναι ό,τι γνωρίζουμε όλοι οι απλοί πολίτες. Ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι, που εκτιμούν ότι εφόσον ο πόλεμος στην Ουκρανία τελειώσει με συντριβή ή έστω με ταπεινωτική για τη Ρωσία συνθηκολόγηση, τότε «θα έρθει και η σειρά της Κίνας», που σημαίνει, είτε ότι θα «λογικευθεί», με άλλα λόγια αποδεχτεί τη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων ως έχει, είτε θα υποστεί κι αυτή τη τύχη της Ρωσίας (εφόσον βέβαια η Ρωσία υποκύψει στην Ουκρανία). Ασφαλώς δε, εξίσου μεγάλη σημασία θα έχει, αν όχι πολύ μεγαλύτερη, το μήνυμα που θα σταλεί στις υπόλοιπες χώρες τόσο των BRICS όσο κυρίως του Παγκόσμιου Νότου, σε όσες τουλάχιστον εξ αυτών, που δεν είναι καθόλου λίγες, θα ήθελαν να δουν μια άλλη δικαιότερο γι’ αυτές Παγκόσμια Τάξη. Εξάλλου πόσο παράλογο είναι να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ δεν ανέμεναν πως κάποια στιγμή, όταν το αφήγημα της «μοναδικής» υπερδύναμης θα αποδεικνύονταν (με αποκορύφωμα την ταπεινωτική αποχώρησή της από το Αφγανιστάν) πως αυτή η «μοναδική υπερδύναμη» δεν ήταν και τόσο άτρωτη, (όλοι διαθέτουν μια τουλάχιστον αχίλλεια πτέρνα), και επομένως, αργά ή γρήγορα, ένα νέο «αντίπαλο δέος» θα άρχιζε σιγά – σιγά να προβάλλει ξανά έναντι της «Δύσης»;
Ο κυοφορούμενος αντι-Δυτικός Παγκόσμιος Πόλος, δεν μπορεί παρά να επιδιώξει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στις οικονομικές και εμπορικές μεταξύ των χωρών που θα ενταχθούν σ’ αυτον, με σταδιακή κατάργηση ή αλλαγή έστω των επαχθών όρων (για τον Παγκόσμιο Νότο) που σήμερα ισχύουν και που έχουν ορισθεί και επιβληθεί από τα Παγκόσμια Όργανα επιβολής της νυν (Δυτικής) Παγκόσμιας Τάξης, ιδίως δε την «τριάδα» που αναφέραμε παραπάνω (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ), κάτι που λογικά θα επιχειρηθεί με την ίδρυση Οργανισμών των οποίων οι αποφάσεις και παρεμβάσεις θα αφορούν τα μέλη αυτού το Παγκόσμιου μη-Δυτικού Μπλοκ, όπως κι αν ονομαστεί (εδώ η αναφορά ως «BRICS» γίνεται εντελώς συμβατικά). Επίσης, ακριβώς διότι μια Παγκόσμια Τάξη απαιτεί τη συνδρομή αρκετών πραγμάτων, ένα εκ των οποίων αποτελεί και η ύπαρξη ενός «παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος», θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το ζήτημα αυτό, δηλαδή η υποκατάσταση του σημερινού παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος που είναι το δολάριο, θα αποτελέσει σύντομα αντικείμενο παρέμβασης εκ μέρους των BRICS. Μη-Δυτική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων με «παγκόσμιο νόμισμα» το δολάριο, είναι σαν να ορίσεις τον υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ ως υπουργό οικονομικών στην κινεζική Κυβέρνηση!
Όμως, μια Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, που φιλοδοξεί να είναι ανταγωνιστική προς μια άλλη ήδη υπάρχουσα όσο και ισχυρή, υποθέτω ότι το πρώτο που λογικά θα επιδιώξει είναι να καταστεί και στρατιωτικά ισχυρή και συνεκτική μέσω μιας αποτελεσματικής στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ των μελών της, ή έστω των πλέον ισχυρών από οικονομική ή/και στρατιωτική άποψη, με άλλα λόγια ένα αντι-ΝΑΤΟ (όπως παλαιότερα επί εποχής Σοβιετικής Ένωσης ήταν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όπως ήδη είπαμε) το οποίο θα έχει για τα μέλη του ανάλογη σημασία και σπουδαιότητα που έχει το γνωστό μας ΝΑΤΟ.
Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, ή ακόμα πιο «ταπεινά», Διεθνής (αλλά όχι Παγκόσμια) Τάξη Πραγμάτων, (όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση), χωρίς παγκόσμιας (ή διεθνούς) εμβέλειας και ισχύος στρατιωτική ισχύ, πολύ απλά δεν νοείται και κανένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα έχει καμία ελπίδα επιβίωσης. Το πόσο εύκολα μπορεί η οικονομική ισχύς να απισχανθεί φάνηκε στην περίπτωση της εν εξελίξει αμερικανο-ρωσικής γεωπολιτικής σύγκρουσης, το οικονομικό κόστος της οποίας πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει η Ευρώπη, εκτός φυσικά της ίδιας της Ουκρανίας! Και τούτο διότι, είναι αδύνατον μια Παγκόσμια Τάξη να κλονιστεί ή να εκφοβηθεί απλώς, από μια άλλη «Τάξη Πραγμάτων», η οποία είναι απλώς «Παγκόσμια» από άποψη οικονομικών επιδόσεων, όχι όμως και από άποψη στρατιωτική. Ουδεμία Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων υπήρξε ποτέ στον πλανήτη, που να στηρίχτηκε απλά σε ειρηνικές οικονομικές και εμπορικές δραστηριότητες, με οδηγό το «Διεθνές Δίκαιο» (όπως και αν το ορίζει). Δυστυχώς; Δυστυχέστατα είναι η απάντηση, όμως, ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Στην παγκόσμια αρένα, στη διεθνή αρένα, στις εθνικές αρένες, ό,τι κυριαρχεί σ’ αυτές είναι ο ανταγωνισμός. Δεν είναι η άμιλλα! Μακάρι να ήταν η άμιλλα, μακάρι κάποια στιγμή να συμβεί αυτό, δηλαδή, άτομα και έθνη να μην ανταγωνίζονται αλλά να αμιλλώνται, μα ακόμα βρισκόμαστε μακριά από μια τέτοια προοπτική. Είναι από τις στιγμές εκείνες, που ο ρεαλισμός, εμφανίζεται με όλη την φρικτή του μεγαλοπρέπεια. Είναι η «μεγαλοπρέπεια» ενός χωρίς όρια και στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα χωρίς κοινωνικούς όρους ανταγωνισμού.
Αν η νέα Τάξη Πραγμάτων που υπόσχονται οι BRICS, δεν απογοητεύσουν εκείνες τις χώρες και τους λαούς τους που όχι μόνο συντάχθηκαν μαζί τους αλλά απλώς βλέπουν ευνοϊκά το εγχείρημά τους, και το όλο εγχείρημα αποδεχτεί εφικτό στην υλοποίησή του και κυρίως προσφέρει μια αίσθηση δικαιοσύνης, τότε, όχι τόσο οι BRICS, όσο οι χώρες του σκληρού πυρήνα της νυν Δυτικής Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, πιθανότατα να αντιμετωπίσουν προβλήματα «εκ των έσω», δηλαδή, από τους ίδιους τους λαούς τους, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, ήδη εμφανίζονται απογοητευμένοι από την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που τους οδηγεί καθημερινά σε περαιτέρω φτωχοποίηση και απαξίωση των όποιων κοινωνικών τους δικαιωμάτων έμειναν ακόμα σε ισχύ. Όμως, η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που συγκροτεί τον πυρήνα της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, μονάχα τους λαούς δεν εξυπηρετεί : ούτε τους «Δυτικούς», ούτε κανέναν άλλον. Βρίσκεται στον ίδιο τον ιδεολογικό της πυρήνα, η εξυπηρέτηση ολιγαρχών και καρτέλ συμφερόντων, επινοώντας το ιδεοληπτικό επιχείρημα, πως τελικώς, μέσω του πλουτισμού των ολίγων, θα ωφεληθούν και οι πολλοί, μέσω των επενδύσεων που αυτοί θα κάνουν, και άλλων επιχειρηματικών και οικονομικών τους πρωτοβουλιών. Ένα παραμύθι, για πολύ μικρά και πνευματικά ακόμα «άγουρα» παιδάκια.
Τέλος, παραμένει ΤΟ ερώτημα.
Τι θα κάνει η υπάρχουσα Δυτική, Νεοφιλελεύθερη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, εμπρός στον κίνδυνο της ανάδυσης ενός νέου ισχυρού ανταγωνιστή της, μια ανάδυση που λαμβάνει χώρα ακριβώς μπροστά στα μάτια της; Αν ο πόλεμος με τη Ρωσία που διεξάγεται σήμερα στην Ουκρανία δεν οδηγήσει σε μια ξεκάθαρη Δυτική επικράτηση, πόσο διατεθειμένες είναι οι δύο πλευρές, και κυρίως η Δύση, να οδηγηθούν σε μια αναμέτρηση που θα οδηγήσει στους χειρότερους πυρηνικούς εφιάλτες της Ανθρωπότητας, τους οποίους ούτε να φανταστεί δεν επιθυμεί, και που τόσο κοντά είχε έρθει κατά τη διάρκεια του Πρώτου Ψυχρού Πολέμου, όχι τόσο διότι Μόσχα και Ουάσιγκτον τότε απειλούσαν να μετατρέψουν σε πραγματικότητα την διαρκώς επαπειλούμενη εκατέρωθεν πυρηνική απειλή, όσο εξ αιτίας ενός λάθους, πράγμα που ήταν πολύ πιο πιθανό, αλλά κι αυτό ευτυχώς δεν συνέβη; Η Δύση δείχνει την πρόθεση για μια νίκη «μέχρις εσχάτων» στην Ουκρανία, όμως, εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο με μια συμβατική στρατιωτική Δύναμη. Μιλάμε για έναν πόλεμο με την ισχυρότερη πυρηνική Δύναμη του πλανήτη, η οποία, ασφαλώς, όπως και η άλλη Μεγάλη Δύναμη, οι ΗΠΑ, ή η άλλη, η Κίνα, έχουν κόκκινες γραμμές σε ό,τι αφορά την διατήρηση όχι μόνο της ισχύος τους αλλά και του παγκόσμιου κύρους τους. Οι ΗΠΑ, στην Ουκρανία, φαίνεται να δοκιμάζουν πού περίπου έχουν τεθεί αυτές οι κόκκινες γραμμές εκ μέρους της Ρωσίας, αλλά και η Ρωσία επίσης δοκιμάζει τις αντίστοιχες αντοχές της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Ένα όμως είναι βέβαιο. Πως αν κατά τον Πρώτο Ψυχρό Πόλεμο ένας πυρηνικός πόλεμος μεταξύ των τότε υπερδυνάμεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ θα οδηγούσε στον αφανισμό και των δύο, μαζί με τους συμμάχους τους, σήμερα ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα αφήσει λίθον επί λίθου, λαμβάνοντας υπόψη το πόσο ισχυρότερα είναι τα πυρηνικά όπλα σε σχέση με εκείνα του παρελθόντος.
Βεβαίως, η Δύση υπάρχει πιθανότητα να επικρατήσει και ακυρώσει όλη την προσπάθεια δημιουργίας μέσω των BRICS μιας Διπολικής Παγκόσμιας Τάξης (και όχι Πολυπολικής, όπως συχνά αναφέρεται, διότι μια τέτοια προοπτική δεν βλέπω πού μπορεί να εντοπιστεί), με το να καταστεί πιο «ανθρώπινη», πιο δίκαιη σε ό,τι αφορά το ζήτημα της συμμετοχής του Παγκόσμιου Νότου και γενικότερα της μη-Δύσης στο παγκόσμιο οικονομικό, εμπορικό και πολιτικό γίγνεσθαι αλλά και σε ό,τι αφορά τη διανομή του παγκόσμιου πλούτου ο οποίος, παραδοσιακά, τόσο αμφοτεροβαρώς κατανέμεται ανάμεσα σ’ εκείνους που διαθέτουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και πόρους και σ’ εκείνους που τους καταναλώνουν και κερδίζουν απ’ αυτούς. Αλλά, μια τέτοια προοπτική μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει. Το αντίθετο μάλιστα. Πολύ δε περισσότερο δεν υπάρχει, αν λάβουμε υπόψη ότι η Νεοφιλελεύθερη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, είναι εξίσου ανηλεής και εκμεταλλευτική και εντός της επικράτειάς της, όπου ανθεί η φτώχεια περισσότερο από οποτεδήποτε άλλο στο παρελθόν εντός αυτής της επικράτειας. Υπάρχει βεβαίως η «εσωτερική κατάρρευση» τούτης της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων. Άλλωστε και η ίδια, από την κατάρρευση μιας προηγούμενης (επίσης Δυτικής) Τάξης Πραγμάτων προήλθε. Εξάλλου, μετά δυσκολίας ελέγχει πολιτικά η Νεοφιλελεύθερη αυτή Τάξη Πραγμάτων την εξουσία της εντός της ίδιας της Δύσης, μιας και σε Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ, οι λαοί έχουν αρχίσει ήδη να ριζοσπαστικοποιούνται πολιτικά στρεφόμενοι προς την Άκρα Δεξιά, μιας και η Αριστερά απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε στάδιο «αναρρώσεως» μετά το τραγικό «εγκεφαλικό» που υπέστη η ιδεολογία της από την κατάρρευση ό,τι ονομάζαμε κάποτε «υπαρκτός σοσιαλισμός» ώστε να μπορέσει να αποτελέσει τον πολιτικό χώρο εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Βέβαια αυτό το «Άκρα Δεξιά», ενίοτε αποδίδεται από τα Συστημικά Μέσα ΜΜΕ που υποστηρίζουν τον Νεοφιλελευθερισμό, σε ο,τιδήποτε τον αντιτίθεται, είτε μιλάμε για το νεοφιλελεύθερο διεθνιστικό αίτημα της κατάργησης των εθνικών συνόρων και Κρατών, είτε μιλάμε για τις επίσης διεθνιστικές θέσεις του στην ελεύθερη κυκλοφορία της εργασίας παγκοσμίως, όμως με άναρχο τρόπο και κυρίως εκτός των θεσμοθετημένων νόμιμων διαδικασιών, μέσω δηλαδή της παράνομης μετανάστευσης (που συχνά δεν αναφέρεται καν ως τέτοια, αλλά απλώς ως «μετανάστευση» ή έστω «παράτυπη» μετανάστευση -που σημαίνει ότι είναι νόμιμη, απλά ίσως να λείπει κάποια σφραγίδα σε κάποιο έγγραφο), που μετατρέπεται όμως στη πράξη στην υπόθαλψη ενός σύγχρονου δουλεμπορίου και ελεύθερης διακίνησης της διεθνούς παραβατικότητας και εγκληματικότητας, είτε μιλάμε για την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το Κοινωνικό Κράτος και τα Κοινωνικά Δικαιώματα τα οποία απλά δεν υπάρχουν στην οπτική του, υποκαθιστάμενα από την ιδιωτική πρωτοβουλία και την πλήρη εξατομίκευση του ατόμου που θα πρέπει μόνο του να πορευτεί στη ζωή αλλά και να προστατευτεί από τις αντιξοότητες που θα συναντήσει, είτε μιλάμε για την woke ατζέντα και την πολυπολιτισμική σούπα που προσφέρει, είτε μιλάμε για την επίθεση ακόμα και ενάντια στον πιο σκληρό κοινωνικό και αξιακό πυρήνα που ακούει στο όνομα «οικογένεια» η οποία έχει ευτελιστεί στις 53 αποχρώσεις της διαφυλικότητας, είτε μιλάμε για την γελοιότητα αλλά πολύ φασίζουσα ταυτόχρονα αντίληψη της «πολιτικής ορθότητας», είτε για ο,τιδήποτε άλλο εκπορεύεται από την φαρέτρα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Για να είμαστε ακριβείς, ο Νεοφιλελευθερισμός, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά, αποτελεί την επιτομή του «Ακραίου». Πιο «Ακραίος» πεθαίνεις. Αυτό που σήμερα στην Ευρώπη αποκαλείται «Άκρα Δεξιά», αμφιβάλλω αν μπορεί έστω κατά το ελάχιστο να θεωρηθεί ότι μπορεί να ανταγωνιστεί σε ριζοσπαστισμό τον Νεοφιλελευθερισμό. Άλλωστε, ήδη παρατηρούμε πως ό,τι αποκαλείται «Άκρα Δεξιά» στην Ευρώπη, ήδη αρχίζει και αναδεικνύεται πολιτικά σε πρώτη δύναμη σε αρκετές χώρες, σε άλλες αναδεικνύεται σε δεύτερη πολιτική δύναμη, ενώ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί, κάποτε- κάποτε το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», χρειάζεται να νοθεύσει αρκετά τη λαϊκή βούληση, ώστε όταν η Άκρα Δεξιά είναι πρώτο σε ψήφους στις εκλογές εν τούτοις να αναδεικνύεται τρίτο σε κοινοβουλευτικές έδρες, το δεύτερο σε ψήφους κόμμα να αναδεικνύεται πρώτο σε έδρες στη Βουλή και το τρίτο κόμμα σε ψήφους να αναδεικνύεται δεύτερο κοινοβουλευτικά : όλα αυτά εν Γαλλία το έτος 2024! Αυτό τι μαγείρεμα, δεν έγινε από κάποιο ακροδεξιό κόμμα, μα από το «δημοκρατικό τόξο»! Μάλιστα, τούτη τη στιγμή που γράφω, ανακοινώθηκαν και τα αποτελέσματα των εκλογών στην Αυστρία με πρώτο κόμμα να αναδεικνύεται η Άκρα Δεξιά. Όμως, οι νεοφιλελεύθερες Κυβερνήσεις που αυτοαναγορεύονται και «δημοκρατικό τόξο», όταν διερωτώνται πού οφείλεται αυτή η μεταστροφή του κόσμου, μπορούν εύκολα να δουν την αιτία αν κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Άλλωστε αυτό το «πάσσαλος πασσάλω εκρούεται», έχει αρκετή δόση ιστορικής αλήθειας.