Του Πασχάλη Τσολάκη
Δεν θέλω να με πενθήσετε όταν πεθάνω
πένθησα με σέβας πολλές φορές τη ζωή μου
πένθησα νύχτες που ταξίδεψαν στον Αχέροντα
πένθησα αγάπες που αστρικός άνεμος τις πήρε μαζί του
πένθησα όνειρα που βυθίστηκαν στα τάρταρα των βυθών
πένθησα για τα παιδιά που τα βίασε μια σαλεμένη επιθυμία
πένθησα για τη γη μου που την μάτωσαν άξεστοι εραστές
μα έζησα με πάθος
έζησα νύχτες μέσα στη λευκότητα του απέραντου
έζησα αγάπες ηφαιστειακές που η λάβα τους ξεθύμαινε
σε άσπρους ποταμούς
έζησα όνειρα στο ρετιρέ του ουρανού
έζησα στο σύμπαν κι ας μην το περπάτησα
το ταξίδεψε η ποίηση και μ’ είχε μαζί της
έζησα λοιπόν
πολλοί δεν έζησαν
πολλοί δεν πρόλαβαν να ζήσουν
εκείνους πενθήστε
εμένα μου φτάνει να με θυμάστε
με ένα τσιγάρο στο χέρι
κι οι καπνοί του να γράφουν στίχους